Βιάζω την καταδίκη απ’ όπου κι αν προέρχεται

Για μια ακόμα φορά το ίδιο βαρετό και χιλιοπαιγμένο έργο της “καταδίκης της βίας από όπου κι αν προέρχεται”, σε μια κουραστική επανάληψη εκείνου του καλοκαιριού της μιντιακής υπερπαραγωγής των συλλήψεων της 17Ν που για να μιλήσει κανείς έπρεπε πρώτα να καταδικάσει τη βία από όπου κι αν προέρχεται.

Η κυριαρχία με τις ιδέες της αισθάνεται αρκετά ισχυρή ώστε να επιβάλλει την ατζέντα και τον τρόπο σε ΜΜΕ και στο επικοινωνιακό πεδίο. Η κεντρική ιδέα συνίσταται στο ότι η βία είναι εν δυνάμει ανατρεπτική και όταν δεν εκπορεύεται από τους νόμιμους φορείς της εξουσίας που κατέχουν το μονοπώλιο της βίας,τότε γίνεται επικίνδυνη και επιθετική. Φυσικά κανένας λακές των ΜΜΕ-δημοσιογράφος δεν θα αναφερθεί ποτέ στη νόμιμη κρατική βία που εκφράζεται σε μαζική κλίμακα (ενσωματώνοντας τη λογική της ναζιστικής συλλογικής ευθύνης) και ποιοτικά είναι αναβαθμισμένη και καθολική. Τι άλλο μπορεί να είναι εκτός από φασιστική εκτροπή ενός εξουσιαστικού μοντέλου διακυβέρνησης τα 8000-9000 χημικά που έπεσαν σε ένα διήμερο στην πλατεία συντάγματος το καλοκαίρι του 2011 εναντίον των διαδηλωτών? Τι μπορεί να είναι οι δεκάδες τραυματίες από τις κατασταλτικές ορδές του κράτους, ο ένας νεκρός εργάτης από τα χημικά της εξουσίας (συμπόρευση του ΚΚΕ στο οποίο ανήκε με το κράτος σε αυτό το θέμα), οι εκατοντάδες συλλήψεις και διώξεις, οι εισβολές μπάτσων σε καταλήψεις και κοινωνικούς χώρους, οι φρονηματικές κατηγορίες εναντίον του “εσωτερικού εχθρού”?

Κι αν αυτές είναι ορατές και πολύ αναγνωρίσιμές μορφές βίας με νόμιμη έκφραση και πηγή το επίσημο μονοπώλιο της κρατικής βίας, υπάρχουν κι εκείνες οι μορφές βίας ενσωματωμένες στην τάξη και ασφάλεια που υπόσχονται ακροδεξιές ηγεσίες της ΝΔ και οι συνοδοιπόροι τους του πασοκ και των κουβελιστών. Μάλιστα η μέιωση των εισοδημάτων της κοινωνίας μέσω των ληστρικών φόρων, της ανεργίας, της εξαθλίωσης, της ισοπέδωσης των κοινωνικών δομών πρόνοιας αποτελούν ποιοτικά και ποσοτικά μορφές βίας που ούτε καν μπορούν να συγκριθούν με το πέταγμα μιας πέτρας.  Οι εξουσιαστές που υπογράφουν νομοθετικά διατάγματα στη γραμμή “αποφασίζουμε και διατάζουμε” και επιβάλλουν μειώσεις μισθών και συντάξεων προκαλούν με τις αποφάσεις αυτές έναν αδιευκρίνιστο αριθμό φυσικών εξοντώσεων(ηθικών και παραγωγή κοινωνικά απελπισμένων ) που μόνο έμμεσα μπορεί να προσδιοριστεί μέσω των αυξημένων αυτοκτονιών, των “παράπλευρων” ψυχικών διαταραχών και των εκ του αποτελέσματος αυξημένων περιστατικών καρδιαγγειακών και εγκεφαλικών επεισοδίων. Για να μην αναφερθούμε στα κύματα μεταναστών, στις ουρές των συσσιτίων, στις ελεημοσύνες των κυρίαρχων και τις καθημερινές εκπτώσεις αξιοπρέπειας.

Αυτά ωστόσο δεν καταγράφονται ως άμεσες μορφές βίας, κυρίως γιατί η σκοπιμότητα και η διαμόρφωση της σκέψης από τα ΜΜΕ δεν επιτρέπουν τη σύνδεση των αιτίων (αποφάσεις εξουσιαστών,καπιταλισμός,κτλ) με τα αποτελέσματα των αποφάσεων αυτών. Πιθανολογώ ότι αυτός είναι κι ένας μηχανισμός αυτοπροστασίας της ψυχολογίας των ατομικοτήτων της εξουσίας, που δεν έχει συνδέσει το αίτιο με το αιτιατό. Οι εξουσιαστές συμπεριφέρονται σαν να υποτιμούν (ηθελημένα) ένα είδος κοινωνικής μηχανικής που ενυπάρχει σε κάθε κοινωνία και καθορίζει τους όρους και συνθήκες της επιβίωσης με τις αποφάσεις για την οικονομία που κυριαρχεί έναντι της πολιτικής και των αναγκών. Πχ όταν ο Στουρνάρας υπογράφει μειώσεις μισθών και συντάξεων έχει συναίσθηση ότι αυτό μπορεί να επιφέρει σημαντικές ανατροπές στις ζωές εκατομμυρίων πολιτών, αλλά η υποστασιοποίηση των αποφάσεων του δεν απασχολεί, δεν θα βρει το δρόμο προς τη δημοσιότητα κι όταν αυτό συμβεί τότε η κάθε περίπτωση θα παρουσιαστεί αποκομμένη από το συνολικό πλαίσιο ως μια προσωπική ιστορία ατυχίας για την οποία θα μπορούσε ο κοινωνικά ευαίσθητος τηλεθεατής να συγκινηθεί κιόλας. Αν το πράγμα θέλουν να το τραβήξουν ακόμα παραπέρα, ίσως να κάνανε  και ένα έρανο ελεημοσύνης …

Η βία ενυπάρχει σε κάθε στιγμή, καθορίζει αυτό που γνωρίζουμε γύρω μας ως τάξη και ασφάλεια, ως το κοινωνικά αποδεκτό και το κυρίαρχο. Η διατήρηση και διαιώνιση του κυρίαρχου των ιδεών του καπιταλισμού, των πολιτικών της εξαθλίωσης των πολλών, της ηγεμονίας της οικονομίας του κεφαλαίου έναντι της πλέμπας, της πολιτικής και οικονομικής επικυριαρχίας των ελίτ επί των κοινωνιών απαιτούν τεράστιες ποσότητες βίας ενταγμένες στο πλαίσιο της κρατικής λειτουργίας. Η καθημερινότητα και οι ταξικές διαφοροποιήσεις, η εκμετάλλευση της εργασίας, η μισθωτή εργασία, το αφεντικό που αφομοιώνει τις εργατικές νομοθεσίες που γράφονται για το συμφέρον του, η συρρίκνωση δημοκρατικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων έχουν ενσωματώσει τη βία ενός συστήματος που δύσκολα γίνεται ορατή γιατί είναι στοιχείο αναπόσπαστο της ζωής, αναμφισβήτητη αξία που δεν τίθεται σε κοινωνική διαπραγμάτευση. Ο μπάτσος εγκαθίσταται στην ψυχολογία, τα κοινωνικά στερεότυπα, τα πρέπει και τα μην ώστε να συμπληρώσει το μπάτσο με τα χακί και τα κρατικά σύμβολα.

Κι όταν η κοινωνική αντιβία εκφράζεται στο δρόμο, στους χώρους εργασίας, στα στέκια και τις καταλήψεις, τους κοινωνικούς χώρους, όταν διαπλάθονται συνειδήσεις που αμφισβητούν το μονοπώλιο της κρατικής βίας, τότε οι εξουσιαστές σοκαρισμένοι φέρνουν γύρες τα κανάλια των ΜΜΕ και των εφημερίδων των οικονομικών ελίτ για να προτάξουν την ανάγκη “να καταδικαστεί η βία από όπου κι αν προέρχεται” αρκετά σίγουροι ότι αυτό δεν θα περιλάβει τη συστημική βία, ποιοτικά και ποσοτικά αναβαθμισμένη σε καιρούς μνημονίου. Είναι όντως βολικό να εστιάζεται η κουβέντα στις πέτρες των πορειών και να ξεχνάμε τα αστυνομικά 38άρια που θερίζουν μαζί με τα χημικά του κράτους….αλλά για ποιον είναι βολικό?

http://freenet2004.wordpress.com

"google ad"