«Γενική Απεργία Διάρκειας ή 24ωρη απεργία;» Να ποιό είναι το ερώτημα, ανάμεσα σε πολλά άλλα, που απασχολεί χιλιάδες εργαζόμενους, συνδικαλιστές και την Αριστερά και το οποίο βρίσκεται στην κορυφή της πολιτικής αντιπαράθεσης. Ακολουθεί ένα σχόλιο μας χωρίς όμως να θέλουμε να εξαντλήσουμε το θέμα. Ας ξεκινήσουμε από το απλό επιχείρημα ότι οι μονοήμερες απεργίες δεν έχουν καταφέρει τίποτα από όσα ευαγγελίζονται, δεν οδηγούν στην ανατροπή των μνημονίων και το μόνο που έχουν πετύχει είναι να σκληραίνει η πολιτική της συγκυβέρνησης ενάντια στα δικαιώματα μας.
Η αλήθεια είναι, ότι οι μονοήμερες απεργίες δεν θα έβγαιναν χωρίς τους επιμέρους απεργιακούς αγώνες και καταλήψεις που ξεφτίλισαν το μέτρο της επίταξης και που ανέδειξαν τη δύναμη της οργανωμένης πάλης της εργατικής τάξης και την κρίση της συγκυβέρνησης και του καπιταλισμού. Είναι αλήθεια, ότι οι μια-δυο μέρες δεν θα φέρουν το επιθυμητό αποτέλεσμα στο σύνολό του αλλά είναι ένα βήμα προς την οργάνωση Γενικής Απεργίας Διάρκειας σε κάθε χώρο δουλειάς στο σήμερα και όχι στο υποθετικό αύριο.
Όσο για το ψαλίδισμα των μισθών μας αυτών είναι ένα μέτρο πίεσης από τους σατράπες της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας που πραγματικά φέρνει τον καθένα μας αντιμέτωπο με δύσκολες καταστάσεις και προβλήματα επιβίωσης τα οποία είναι αδύνατο να αντιμετωπίσουμε μόνοι μας. Γι’ αυτό χρειάζεται η συλλογική δράση και η οργάνωση στου χώρους δουλειάς μας. Μόνο έτσι θα εξασφαλίσουμε ότι δεν θα επαναληφθούν τέτοια φαινόμενα, τα οποία βέβαια δεν θα εξαλειφθούν τόσο εύκολα όσο θα θέλουμε αλλά θα έχουμε κάνει μια καλή αρχή.
Έτσι κι αλλιώς, η συλλογικότητα και η οργάνωση ήταν πάντα και θα παραμείνει ο μοναδικός τρόπος για να αντιμετωπίσουμε στη ρίζα του το πρόβλημα της εργοδοτικής και κρατικής τρομοκρατίας. Ας μην ξεχνάμε επίσης, τις μεγάλες 48ωρες που έριξαν τις κυβερνήσεις Παπανδρέου και Παπαδήμου και την προσπάθεια της άρχουσας τάξης να τις καταστείλει. Αν ήταν ακίνδυνες η κυβέρνηση ούτε που θα ασχολούνταν μαζί τους και ούτε θα προσπαθούσε να βγάλει παράνομες.
Αλλά ακόμα κι αυτή η προσπάθεια της συγκυβέρνησης και των προκατόχων της να βγάλουν εκτός νόμου τις απεργιακές κινητοποιήσεις και κάθε προσπάθεια δράσης από την πλευρά μας πάρθηκε πίσω χάρη στη νέα πολιτική ριζοσπαστικοποίηση που δεν κάνει πίσω σε κανέναν εκβιασμό αλλά χρειάζεται να μην υποκύπτει στους συμβιβασμούς που ακόμα και σήμερα βάζουν οι κάθε λογής γραφεικράτες.
Ας μην ξεχνάμε επίσης, ότι οι απεργίες στο μετρό, τα λεωφορεία και και τα καράβια με την δίκαια πανεργατική συμπαράσταση που διεκδίκησαν και κέρδισαν, η πανελλαδική απεργιακή διαδήλωση των νοσοκομείων στις 31/1 που έγινε πανδημοσιοϋπαλληλική και έχει μετατραπεί πλέον σε μαζικές τοπικές κινητοποιήσεις και συντονισμούς – άλλοτε πετυχημένους και άλλοτε όχι, καθώς και τα παναγροτικά μπλόκα κι η εξέλιξη στον τρόπο συντονισμού των αγροτών μαζί με τους εργάτες, η απεργία διαρκείας στα ΜΜΕ και οι φοιτητικές διαδηλώσεις και καταλήψεις με αφορμή το αντιπαιδαγωγικό και καταστροφικό σχέδιο “Αθήνα” – μανία έχει γίνει στην συγκυβέρνηση η “αξιοποίηση” ονομάτων του δωδεκάθεου για τα εγκληματικά σχέδια της – είναι κομμάτι και αποτέλεσμα τέτοιων δράσεων που ενισχύονται και κλιμακώνονται.
Είναι λοιπόν, μια κατάκτηση κι αυτού του είδους η απεργία που χρειάζεται να διευρύνουμε όμως γιατί, αν επιμείνουμε σε αυτού του είδους τη δράση, νομοτελειακά και ύστερα από ένα, άγνωστης διάρκειας, διάστημα θα οδηγηθούμε σε οικτρή ήττα. Δεν πρέπει να χαρίσουμε σε κανέναν αυτή την κατάκτηση! Σε άλλες χώρες και τόπους όχι μόνο δεν είχαν μονοήμερες απεργίες αλλά ούτε απεργιακό κίνημα, ούτε Αριστερά για να οργανώσουν την αναγκαιότητα αυτή. Η Ελλάδα αποδεικνύει το αντίθετο.
Και είναι το λιγότερο λάθος να μιλάμε για Γενική Απεργία Διάρκειας αλλά να υποτιμάμε και να μην οργανώνουμε αυτή που έχουμε μπροστά μας! Είναι μια άποψη που εκφράζουν διάφοροι και με διαφορετικές καταβολές και άρα πρέπει να απαντήσουμε ανάλογα: στους ανόητους που βάζουν τέτοια διλήμματα θα δείξουμε την κατανόηση μας – σε όσους δεν διαβάζουν σωστά τις κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις θα προτείνουμε την φιλική μα σκληρή κριτική μας αλλά και την συμπόρευση στους αγώνες ενώ σε όσους υπερασπίζονται μια τέτοια θέση με πλήρη συνείδηση και ψευδό αγωνιστική ρητορεία τότε θα χρειαστεί να τσακίσουμε, ιδεολογικά και πρακτικά, αυτή τη λογική πριν αυτή μας φέρει προ τετελεσμένων γεγονότων.
Γι’ αυτό λοιπόν, όσο κι αν ακούγεται συνηθισμένο, χρέος μας είναι να οργανώσουμε απεργιακές επιτροπές ή επιτροπές αγώνα σε κάθε χώρο δουλειάς, να τραβήξουμε την βάση των σωματείων σε κοινή δράση και συντονισμό, να μην χαρίσουμε τα συνδικάτα, τα σωματεία και τους εργαζόμενους που δρουν σε αυτά στους παλιούς και νέους γραφειοκράτες, να μην υποχωρούμε στους εκβιασμούς των κυβερνώντων και των λακέδων τους αλλά και να διεκδικήσουμε τα κατάλληλα αιτήματα σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση για να τσακίσουμε τους δαίμονες που τσακίζουν τη ζωή μας!
Γι’ αυτό όλες και όλοι πρέπει να συμμετέχουμε και θα συμμετέχουμε, στην απεργία της 20ης Φεβρουαρίου για να οργανώσουμε τις μάχες του σήμερα για ένα διαφορετικό μέλλον, να οργανώσουμε μια πραγματική Γενική Απεργία Διαρκείας μακριά από τις κίβδηλες υποσχέσεις των επίδοξων Σωτήρων μας, και Δεξιά αλλά και Αριστερά!