Γεννήθηκα στην Κρήτη.
Μεγάλωσα ξυπόλητο παιδί στις αμμουδιές της πατρίδας μου που έβαζα στ’ αυτιά μου τα κοχύλια της θάλασσας, ν’ ακούσω τη βουή του ωκεανού.
Δεν ήξερα να αποζητώ την ομορφιά μα η ομορφιά ξεδιπλωνόταν μέσα μου.
Δεν ήξερα να αποζητώ την λεβεντιά μα η λεβεντιά ξεδιπλωνόταν μέσα μου, από τις διηγήσεις του παππού μου.
Αφήστε με να παινέψω την πατρίδα μου.
Το αξίζει.
Συμπτωματικά βρέθηκα στο θέατρο.
Έγινα ηθοποιός όπως θα μπορούσα να γίνω και σιδηρουργός. Ήθελα να ξοδιάσω όσες δυνάμεις κρύβανε τα μπράτσα και η ψυχή μου.
Εκεί κάτω στην Ελλάδα γίνεσαι εύκολα ηθοποιός. Σε καλούν εκατοντάδες θέατρα των αρχαίων προγόνων μας.
Στο θυμίζουν οι φίλοι σου.
Παιδί είχα δύο φίλους, τον έναν τον έλεγαν Ορέστη, την άλλη Αντιγόνη.
Στη χώρα μου υπάρχουν χωριά που δεν ξέρουν τι είναι ηλεκτρικό φώς ούτε καν λάμπα πετρελαίου, που δεν είδαν ποτέ εφημερίδα ούτε τροχοφόρο, ούτε πέτρινο σπίτι, τρώνε μόνο μπομπότα και τυρί ή ξερό ψωμί και ψημένα ψάρια στην πυροστιά.
Ξυπνάνε το πρωί με τα πουλιά και κοιμούνται τα βράδυ με τα πρόβατα.
Τον Καραγκιόζη όμως τον ξέρουν.
Κι ο Καραγκιόζης στην πατρίδα μου είναι ο πρώτος ηθοποιός κι ο πρώτος συγγραφέας.
Να φτιάχνει – δεν ξέρει να γράψει – δραματικές και κωμικές ιστορίες και τις παίζει ο ίδιος, ένας Αισχύλος του καιρού μας….
Η ζωή… Αχ η ζωή!
Πάρε λίγο φώς από τον ήλιο,
λίγα λουλούδια,
λίγα κελαηδήματα πουλιών,
κάτι από το ποταμάκι που τρέχει,
κάτι από την αγάπη
βαλ’ τα όλα μαζί και τότε θα δεις τι όμορφη που είναι η ζωή.
Ο Μάνος Κατράκης γεννήθηκε στις 14 Αυγούστου του 1908 στο Καστέλι Κισσάμου.
Απόσπασμα από την ομιλία του σε εκδήλωση που έγινε τον Μάρτιο του 1981 στο Παρίσι προς τιμήν του για τα 50 χρόνια του στο θέατρο.
