Σχολιάζει ο Νίκος Κλειτσίκας
«Ένα φάντασμα πλανάται πάνω απ’ την Ευρώπη.
Ναι, αλλά και ένα ουράνιο τόξο, και το ΠΑΚ ήταν
-είναι- ένα από τα… χρώματα του φάσματός του.Το κληροδοτούμε στους κάτωθι:
α). Στα νιάτα για να εμπνέονται, να αγωνίζονται και να ελπίζουν
β). Στο σύστημα για να φοβάται»
“Μάρκος” – Κώστας Τσίμας, Οκτώβρης 2001
Η νεκρολογία, η θλίψη κι ο θρήνος για τον άδικο χαμό του Σήφη Βαλυράκη κάνει τον γύρο σ’ ολόκληρη την Ελλάδα κι όπου ζουν Έλληνες στον κόσμο. Θρηνούν τον φίλο τους, τον άνθρωπό τους και οι απλοί πολίτες.
Ταυτοχρόνως συναντάμε την απόλυτη υποκρισία, την χωρίς ίχνος ντροπής νεκρολογίες ΟΛΩΝ των πολιτικών, των λεγόμενων “επώνυμων” όλων των κομμάτων:
«[…] Η ξαφνική απώλεια του συντρόφου και φίλου Σήφη Βαλυράκη, μας γεμίζει θλίψη… Πάντα στην πρώτη γραμμή του αγώνα για τη δημοκρατία και την προοδευτική παράταξη… Υπήρξε ένας γενναίος και ακέραιος δημοκράτης… Μεγάλη η θλίψη μας από την αδόκητη απώλεια του αγωνιστή της Δημοκρατίας… Οι αγώνες του… αποτελούν παρακαταθήκη για όλους μας… […]»…
Θα πρέπει στις νεκρολογίες να ξεχνάμε την αλήθεια, σφάλματα, εγκλήματα, λάθη, να κρύβουμε την αλήθεια για να καλύψουμε την ντροπή μας;
Τι υποκρισία! Όλοι αυτοί πολιτεύονται σε πλήρη διάσταση με αυτό που χαρακτηρίζουν “παρακαταθήκες” του Σήφη. Μόλις πριν δύο ημέρες ο Σήφης έγραψε:
“Η κυβέρνηση ‘χαμένη στη μετάφραση’ των διερευνητικών επαφών”.
Όλοι όσοι τον επικαλούνται με όμορφα λόγια στη νεκρολογία τους, είναι υπέρμαχοι του “διαλόγου” που επιβάλλουν το ΝΑΤΟ κι η Ευρωπαϊκή Ένωση με την Τουρκία. Σε πλήρη διάσταση, λοιπόν, με τις ιδέες του Σήφη όλοι τους και δυστυχώς σε όλα όσα συμβαίνουν στην πατρίδα μας τα τελευταία χρόνια (Μακεδονία, υποτελείς πολιτικές κ.α.π.). Η απόλυτη υποκρισία απέναντι στον αγωνιστή!
Θα μπορούσαμε, από τους πολιτικούς, να εξαιρέσουμε ως μη υποκριτική τη δήλωση του Αντώνη Σαμαρά για τον Σήφη, με τη φράση “πίστη στην πατρίδα” δηλαδή ενός πολιτικού του αντιπάλου:
«Ο Σήφης ήταν ιδεολόγος κι έντιμος πολιτικός, με πίστη στην πατρίδα και στις δυνάμεις της».
Όπως επίσης, τη σεμνή και λιτή νεκρολογία του Στάθη Παναγούλη, ίσως από τους λίγους που γνώρισαν κι έδωσαν μαζί αντιδικτατορικό αγώνα με τον Σήφη και θα μπορούσε να ξεπεράσει σε αλήθειες κι όχι τις υποκρισίες του πολιτικού κόσμου.
«Αντίο αγαπημένε φίλε και συναγωνιστή Σήφη Βαλυράκη.
Ο Σήφης Βαλυράκης ήταν φίλος και συναγωνιστής στα δύσκολα χρόνια της χούντας. Συνελήφθη επί δικτατορίας, βασανίστηκε για την αντιστασιακή του δράση και καταδικάστηκε σε πολυετή φυλάκιση από το έκτακτο στρατοδικείο. Εν συνεχεία μεταφέρθηκε στις φυλακές της Κέρκυρας από όπου δραπέτευσε και έφτασε στην Αλβανία, εκεί συνελήφθη από τους Αλβανούς παραμένοντας πολλούς μήνες στις Αλβανικές φυλακές. Μετά την αποφυλάκιση του έφτασε στην Ιταλία όπου συνέχισε τον αγώνα του.
Στη μεταπολίτευση εκλέχτηκε βουλευτής του ΠΑΣΟΚ στα Χανιά, έγινε υπουργός και υπήρξε έντιμος σε όλα και συνεπής. Εκφράζω τα ειλικρινή συλλυπητήρια μου στην οικογένεια του. (Κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ 1977-1981, ο Σήφης Βαλυράκης και εγώ στη Βουλή με πρόεδρο τον Ανδρ. Παπανδρέου)»
Εκτός των πολιτικών και των υποκρισιών, ένα κείμενο που πραγματικά έχει γραφτεί για τον Σήφη με καρδιά και ψυχή, είναι εκείνο του φίλου και δημοσιογράφου (χωρίς εισαγωγικά) Λουκά Δημάκα:
«Ο ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ – ΕΝΑΣ ΗΡΩΑΣ!
-Σήφη στο ραντεβού μας -Τρίτη ή Τετάρτη είχαμε πει- δεν θα είσαι. Το κανονίσαμε έτσι, εγώ να έχω ξεμπερδέψει από μια μικροεπέμβαση την Δευτέρα και εσύ να έχεις γυρίσει από το εξοχικό της Ερέτριας όπου ήσουν…
-Η θάλασσα, που την δάμασες τον Μάιο του 1971 όταν, δραπέτης των φυλακών της Χούντας, πέρασες κολυμπώντας τα παγωμένα νερά από την Κέρκυρα στην Αλβανία, καταρρακώνοντας για άλλη μια φορά τους μηχανισμούς των συνταγματαρχών, σε “πηρε”… […]» (ολόκληρο το καταπληκτικό κείμενο του Λουκά: ΕΔΩ)
Ακόμη, τα ντοκουμέντα (εφημερίδα του ΠΑΚ “ΑΓΩΝΑΣ”, αρ. φύλλου 14, 23 Οκτωβρίου 1971), που δημοσιοποιεί ο “Μαλλιάς“… ο φίλος και σύντροφος Γιώργος Παπαγιαννόπουλος και σίγουρα, ή μάλλον με την ελπίδα, θα κάνουν –έστω λίγους από τους “επωνύμους”-, να ντρέπονται για την υποκρισία τους.
Αντί αποχαιρετισμού, για να θυμηθούν οι παλιότεροι και να γνωρίσουν οι νεώτεροι, στη μνήμη του μόνον τέσσερα κορυφαία κι “άγνωστα” γεγονότα με πρωταγωνιστή τον Σήφη, που η σύγχρονη ιστοριογραφία αποσιωπά.
«Στα νιάτα για να εμπνέονται, να αγωνίζονται και να ελπίζουν.
Στο σύστημα για να φοβάται»
Επιχείρηση απαγωγής του Ιταλού πραξικοπηματία Βαλέριο Μποργκέζε
Μάρτης 1972… ο Ιταλός αντιφασίστας Ουμπέρτο Τζιόβινε, ο οποίος είχε πραγματοποιήσει το Νοέμβρη του 1968 αεροπειρατεία στο Παρίσι, σε Μπόινγκ της “Ολυμπιακής Αεροπορίας” προερχόμενο από τις ΗΠΑ με επιβαίνοντα τον υπουργό της χούντας Τοτόμη, διαμαρτυρόμενος για την αμερικανοφασιστική χούντα των συνταγματαρχών, επισκέπτεται τον Ανδρέα Παπανδρέου στο Τορόντο.
Ο Ουμπέρτο ενημερώνει τον Ανδρέα Παπανδρέου, πως ο επίδοξος Ιταλός πραξικοπηματίας Βαλέριο Μποργκέζε (“Μαύρος Πρίγκιπας”), φυγόδικος και καταζητούμενος για την απόπειρα πραξικοπήματος (1970), έχει βρει ασφαλή καταφύγιο στην Ελλάδα των συνταγματαρχών και μάλιστα η χούντα του διέθεσε ένα στρατόπεδο στην Κέρκυρα (Δασιά), ώστε να εκπαιδεύει τους παραστρατιωτικούς Ιταλούς φασίστες.
Μεταφέρει μήνυμα έκκληση της ιταλικής αριστεράς για συνεργασία, ώστε να πραγματοποιηθεί μια επιχείρηση απαγωγής του πραξικοπηματία, μεταφοράς του στην Ιταλία και παρουσίαση στα ΜΜΕ πριν τον παραδώσουν στις διαβρωμένες από τις μυστικές υπηρεσίες αρχές ασφαλείας.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου καλεί στο Τορόντο τον πλέον αρμόδιο για αυτόν τον τομέα δράσης του ΠΑΚ, τον “Μάρκο” (Κώστα Τσίμα) και του αναθέτει την αποστολή.
Από την οργάνωση του ΠΑΚ στη Νάπολη της Ιταλίας, συνεργάζονται με δύο αντιφασίστες πανεπιστημιακούς καθηγητές που προσφέρονται και πηγαίνουν με δύο άλλες αντιφασίστριες συντρόφισσες ως τουρίστες (γαμήλιο ταξίδι) στην Κέρκυρα, για να συγκεντρώσουν όλα τα στοιχεία κινήσεων του πραξικοπηματία Μποργκέζε, ώστε να τον απαγάγουν. Ένα πολυτελές κότερο, για λογαριασμό της ιταλικής αριστεράς, ξεκινάει για το νησί με επικεφαλής τον “Μάρκο” κι Ιταλούς αντιφασίστες. Συντονιστής με ασύρματο είναι σε ιταλικό έδαφος ο Ουμπέρτο και αποφασίζεται το κότερο να είναι στις 21 Μάη στο λιμάνι της Κέρκυρας. Ημέρα αργίας, αφού η χούντα τιμούσε την ονομαστική γιορτή του Γλύξμπουργκ και συνεπώς θα διευκόλυνε τις κινήσεις της ομάδας απαγωγής του Ιταλού πραξικοπηματία.
Πλησιάζοντας το λιμάνι της Κέρκυρας το κότερο με τους “ξέγνοιαστους Ιταλούς τουρίστες“, ο Ουμπέρτο από την Ιταλία τους ενημερώνει με γνωστούς κώδικες επικοινωνίας πως η επιχείρηση προδόθηκε και αν προσέγγιζαν τη μαρίνα της Κέρκυρας για ελλιμενισμό θα τους συλλάβουν.
Η επιχείρηση ματαιώθηκε και το κότερο αλλάζει ρότα προς Ιταλία. Όμως, η επιχείρηση δεν είχε προδοθεί, αλλά την ματαίωσε ο Σήφης Βαλυράκης, χωρίς να το γνωρίζει!
Η δραπέτευση του αγωνιστή εναντίον της φασιστικής χούντας από τις φυλακές της Κέρκυρας κινητοποίησε όλες τις δυνάμεις ασφαλείας στο νησί. Αστυνομία, στρατός, λιμενικό παντού στους δρόμους, τις παραλίες αναζητούν τον Σήφη. Τα ζευγάρια των Ιταλών Πανεπιστημιακών, δικαίως πανικοβάλλονται, τηλεφωνούν στον Ουμπέρτο στην Ιταλία και τον καλούν να ματαιωθεί η επιχείρηση πιστεύοντας ότι κάποιος είχε προδώσει το εγχείρημα.
Ο Σήφης Βαλυράκης δεν το γνώριζε. Έμαθε συμπτωματικά πως ήταν αυτός ο υπεύθυνος ματαίωσης μιας τέτοιας αντιστασιακής επιχείρησης το Γενάρη του 2001, στην παρουσίαση του βιβλίου “Το ελληνικό φοιτητικό κίνημα και ο αντιδικτατορικός αγώνας στην Ιταλία”, στην Αθήνα μετά από σχεδόν 30 χρόνια. Κι αυτό το γεγονός κατέγραψε ο Κώστας Βαξεβάνης σε μια εκπομπή του. Στο παρακάτω βίντεο (Μετά το 3:15 λεπτό για το δικό μας Σήφη και την επιχείρηση απαγωγής του Ιταλού πραξικοπηματία).
Ο “αντιτρομοκρατικός νόμος” του Σημίτη, ο τρομονόμος που επέβαλαν οι ΗΠΑ
«Ένα φάντασμα πλανάται πάνω απ’ την Ευρώπη.
Ναι, αλλά και ένα ουράνιο τόξο, και το ΠΑΚ ήταν
-είναι- ένα από τα χρώματα του φάσματός του»
Όλοι έχουν ξεχάσει, ή τουλάχιστον υποκρίνονται πως ξέχασαν εκείνη την “κοσμογονία” του “εκσυγχρονισμού” του “αρχηγικού ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου”. “Ξέχασαν” και τον τρομονόμο της κυβέρνησης Σημίτη, βόμβα στα θεμέλια της δημοκρατίας, που έγινε νόμος μόνον με την ανοιχτή βοήθεια της “συντηρητικής παράταξης“, όπως βαπτίστηκε κι επιβλήθηκε ως “πολιτική ορολογία” η αναφορά στη δεξιά από το νέο “εκσυγχρονιστικό” ΠΑΣΟΚ της μετά-Ανδρεϊκής εποχής.
Ο ευρωβουλευτής της Νέας Δημοκρατίας Γιάννης Μαρίνος και γνωστός “έγκυρος” δημοσιογράφος, τα έχει περιγράψει “υπέροχα” και σύμφωνα με τις επιταγές των αφεντικών του πολιτικού συστήματος που ήθελε τον Ανδρέα Παπανδρέου και το ΠΑΚ ως την “ψυχή και καρδιά” της 17 Νοέμβρη: «[…] ήθελαν να προβάλλουν ανεμπόδιστα τις απόψεις των ανταρτών πόλης και της επαναστατικής Αριστεράς, όπως πράττουν και πλήθος συνεργάτες τους δίπλα στις διακηρύξεις των “εκτελεστών”. Άλλωστε είναι και αυτός ένας λόγος που έδωσαν λυσσαλέα μάχη κατά όλων των αντιτρομοκρατικών νόμων (του Κων/νου Καραμανλή το 1978, που κατάργησε η κυβέρνηση Παπανδρέου το 1982, και του αντιτρομοκρατικού νόμου Μητσοτάκη, που κατάργησε και πάλι η νέα κυβέρνηση Παπανδρέου το 1993). Όπως και η πολεμική που δέχθηκε και ο αντιτρομοκρατικός νόμος του κ. Σημίτη από σύσσωμη την Αριστερά αλλά και πολλούς του ΠαΣοΚ. Ένας νόμος που δεν θα ψηφιζόταν αν δεν τον υποστήριζε η Νέα Δημοκρατία, πράγμα που επιμελώς αποφεύγεται να αναγνωρίζεται από το κυβερνών κόμμα. […]»
Η ναυαρχίδα της δεξιάς επιχαίρει για το έργο του “εκσυγχρονιστή” σοσιαλιστή υπουργού Χρυσοχοϊδη και του σοσιαλιστή αρχηγού Ελληνικής Αστυνομίας, Φώτη Νασιάκο… “Καθημερινή“: «Οι ΗΠΑ ξανάγραψαν την αντιτρομοκρατική νομοθεσία».
Κάποιοι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ λαμβάνουν το λόγο στην ολομέλεια της βουλής κι αδιαφορώντας πλήρως για την κομματική πειθαρχία του Σημίτη κατακεραυνώνουν τον τρομονόμο δηλώνοντας πως θα τον καταψηφίσουν. Αν και θα χρειαζόταν η ανεύρεση των πρακτικών… ο Διονύσης Γκούσκος, ο Μανώλης Χατζηνάκης, ο Κώστας Τσίμας και φυσικά ο Σήφης Βαλυράκης, απ’ όσους συγκρατεί η μνήμη και χωρίς πρόθεση για όσους δεν αναφέρθηκαν. Τότε οι Αμερικανοί, μπροστά στην καταψήφιση του δικού τους νομοσχεδίου, καλούν το “ιππικό“: επιβάλουν στη Νέα Δημοκρατία να υπερψηφίσει τον τρομονόμο Σημίτη.
Έτσι συντηρούν το μύθο του “τρομοκράτη” Βαλυράκη, αν και γνωρίζουν πολύ καλά πως πρόκειται για προβοκάτσια. “ΤΑ ΝΕΑ“, 13 Νοέμβρη 2001, Σήφης Βαλυράκης, “Τρομοκρατία και αντίσταση“:
«Είναι σαφές πως πίσω από τη 17 Ν υπάρχει η πρόθεση μεθόδευσης των πολιτικών εξελίξεων στην Ελλάδα Η ελληνική αντίσταση κατά της χούντας ήταν ισχυρότατα πολιτική και αποσκοπούσε στο να αποκαταστήσει μια λειτουργία πολιτικής εκπροσώπησης του λαού που στην πλειοψηφία του ήταν αντίθετος με τη δικτατορία. Αυτή ήταν και η νομιμοποιητική βάση της αντιστασιακής δράσης.»
Τα όπλα για την άμυνα της Κύπρου… για την πατρίδα του ελληνισμού
11 Απρίλη 1976… το πλοίο “Αρίων” κάνει τη διαδρομή Μυτιλήνη, Χίο, Πάτμο, Κω, Ρόδο, Λεμεσό Κύπρου. Ο Σήφης Βαλυράκης μαζί με τον Χαράλαμπο Κουρή, τον πρωτοπόρο του κινήματος καταναλωτών στην Ελλάδα, συλλαμβάνονται μετά την αποκάλυψη ενός ολόκληρου οπλοστασίου. Η εφημερίδες της δεξιάς έχουν έτοιμο το σενάριο της σύνδεσης του αντιδικτατορικού αγώνα με την τρομοκρατία. Οι δύο αγωνιστές που μετέφεραν όπλα της ελληνικής αντίστασης στη χούντα, για την αντίσταση του ελληνισμού της Κύπρου μας στο στόχαστρο των Αμερικανών. Μια “πλασματική” διαγραφή τους από το ΠΑΣΟΚ, όταν όλες οι φυλλάδες της δεξιάς μιλούσαν για τρομοκρατία, ενώ γνώριζαν πολύ καλά για το τι επρόκειτο.
Οι δύο αγωνιστές αθωώθηκαν από την ελληνική δικαιοσύνη. Τότε, παρά την αστυνομοκρατία της δεξιάς υπήρχαν δικαστές που καμία σχέση δεν έχουν με τους σημερινούς “λειτουργούς της δικαιοσύνης”. Ας θυμηθούμε τον Ιούλη του 1976 που συνελήφθη στην Αθήνα ο Ρολφ Πόλε, ως τρομοκράτης για τις γερμανικές διωκτικές αρχές και συνήγορος του ήταν ο αείμνηστος Ευάγγελος Γιαννόπουλος. Σήμερα δεν υπάρχει δικαστής να υψώσει ανάστημα δικαιοσύνης απέναντι σε ντόπια και ξένα συμφέροντα, με χαρακτηριστικά δύο πρόσφατα παραδείγματα: τη “Συνταγματικότητα των μνημονίων”, αλλά κι ακόμη πιο πρόσφατα την απαγωγή και παράδοση σε μια νύχτα του Βίννικ στη Γαλλία και μάλιστα με την εμπλοκή της σημερινής πρόεδρος της δημοκρατίας.
Μια προσωπική μαρτυρία του Κώστα Τσίμα για τον Σήφη Βαλυράκη, που δημοσιεύτηκε σήμερα το πρωί στο “Kosmodromio” για τον Σήφη…
“Είμαι έτοιμος για δουλειά”… Τέτοιο παλικάρι ήταν ο Σήφης!
Αντί αποχαιρετισμού, ορισμένα ανέκδοτα γεγονότα που δεν βρήκαν το φως της δημοσιότητας για τον αγωνιστή από τον Νίκο Κλειτσίκα.
Αντί αποχαιρετισμού στον Σήφη που μας άφησε νωρίς, ορισμένα ανέκδοτα γεγονότα που δεν βρήκαν το φως της δημοσιότητας για τον αγωνιστή, αφού το μελάνι με την επίσημη και γνωστή βιογραφία του θα κατακλύσουν τις νεκρολογίες.
Μάης του 1972 ο Σήφης Βαλυράκης δραπετεύει από τις φυλακές της χούντας στην Κέρκυρα, δεινός κολυμβητής κατόρθωσε να περάσει στην Αλβανία.
Αλλά, ας αφήσουμε τη διήγηση στον “Μάρκο” του Πανελλήνιου Απελευθερωτικού Κινήματος – ΠΑΚ, τον Κώστα Τσίμα:
“Τον Βαλυράκη δεν τον γνώριζα. Πέρασε κολυμπώντας στην Αλβανία, όπου παγωμένο κι εξαντλημένο τον συλλαμβάνουν οι Αλβανοί, σαν κατάσκοπο, και τον φυλακίζουν. Καταναγκαστικά έργα με μια χούφτα αλάτι, μια πατάτα κι ένα κομμάτι ξερό ψωμί, στη φυλακή έπαθε τέσσερις γαστροραγίες. Εμείς τον θεωρούσαμε δολοφονημένο από τη χούντα.
Το 1973, ο Διεθνής Ερυθρός Σταυρός πραγματοποιεί επίσκεψη στις αλβανικές φυλακές κι ο Σήφης κατορθώνει να στείλει μήνυμα στη μάνα του. Έτσι μάθαμε ότι ζει.
Ξεκινήσαμε μια διεθνή κινητοποίηση για την απελευθέρωσή του. Ο Ανδρέας στέλνει μια ανοικτή επιστολή στον Εμβέρ Χότζα: “Είναι απαράδεκτο ένας παλιός αντιφασίστας που αγωνίστηκε εναντίον του φασισμού, να φυλακίζει αγωνιστές της δημοκρατίας και της ελευθερίας…”.
Με τη δημοσιοποίηση της επιστολής του Ανδρέα, όπως μου διηγήθηκε ο Σήφης, τον επισκέφθηκε η αλβανική αστυνομία, τον έντυσαν με ένα κουστούμι από τσουβάλι και του είπαν: “Είσαι ελεύθερος να φύγεις. Που θέλεις να πας;”. Ο Σήφης τους είπε Σουηδία, που ήδη είχε πάει πριν τη δικτατορία, αλλά του το ξέκοψαν: “Λίγο μακριά. Δεν διαθέτουμε χρήματα για τέτοιο εισιτήριο. Θα πας στη Ρώμη”.
Στο Μιλάνο βρισκόταν καλεσμένος από τον δήμαρχο της πόλης, για μια ομιλία ο Ανδρέας και ο Σήφης ήθελε να τον συναντήσει.
Μετά το Μιλάνο έπρεπε να πάω το Σήφη στη Ρώμη, να συνέλθει και να φύγει για Σουηδία… ενώ τον ταΐζαμε παιδικές τροφές με το κουταλάκι.
Μετά από δύο μήνες τον ξαναείδα στη Σουηδία, που πήγα γιατί ήμουν υπεύθυνος για ένα τομέα του ΠΑΚ και μου είπε: “Είμαι έτοιμος για δουλειά”… Τέτοιο παλικάρι ήταν ο Σήφης!”1
Η “δουλειά” που επισήμανε ο Σήφης, μιας κι ο “Μάρκος” είχε συγκεκριμένο τομέα ευθύνης στο ΠΑΚ, ήταν η ένοπλη αντίσταση στην αμερικανοφασιστική χούντα…
Καλό ταξίδι Σήφη… θα ‘χεις καλή παρέα…
1 Νίκος Κλειτσίκας, “Το ελληνικό φοιτητικό κίνημα και ο αντιδικτατορικός αγώνας στην Ιταλία”, Αθήνα 2000, εκδόσεις Προσκήνιο, σελ. 137 (εξαντλημένο)
[…] Ποθαίνει, μωρέ, ο Σήφης ο Βαλύρης;
Ακόμη κι αν τονε κουλάντρησε ο χάρος στα μπεντένια του, αυτός θα αποδράσει.
Γιατί θεριά σαν τον Σήφη το Βαλύρη, μήτε μπεντένια του χάροντα, μήτε φυλακές των αθρώπω, μήτε κάτεργα τση μοίρας μπορούνε να τα κάμουνε ζάφτι.
Μη σασε γροικώ να μου λέτε πως επόθανε.
Ανιμένετε και θα δείτε πως θ’ αποδράσει κι από του χάρου το βιλαέτι.
Ο Σήφης ο Βαλύρης, το ανήμερο θεριό των Σφακιανών αιμάτων, που δεν τονε στένουνε μήτε σίντερα, μήτε χίλιοι χάροντες…..! […] το απόσπασμα από την “κραυγή” του φίλου Μανώλη Φωτάκη, τα λέει ΟΛΑ! (ολόκληρο: ΕΔΩ)
Αθάνατος!
«Η θύμηση του παρελθόντος μπορεί να είναι
η απαρχή επικίνδυνων διαισθητικών γνώσεων
και η παγιωμένη κοινωνία δείχνει να φοβάται
τ’ ανατρεπτικά περιεχόμενα της μνήμης»
Herbert Marcuse (1898 – 1979)
