Για τη γενιά… που ελπίζει

Του Βαγγέλη Πάλλα *

Ανεβαίνοντας την οδό με ονομασία “Ευρωπαϊκός Τρόπος Ζωής” αναγκαστικά στρίβεις στον καπιταλιστικό δρόμο της Ε.Ε., αφήνοντας πίσω σου σταυροδρόμια, πλατείες, πόλεις, οδοφράγματα και μπαίνεις στις λεωφόρους του μίσους. Όλα αυτά γιατί έχεις χάσει τον προορισμό σου.

Φτάσαμε προς το τέλος μιας ζωής, που παρόλο που δεν θέλουμε να αλλάξουμε, έχουμε αλλάξει ακόμα περισσότερο. Αυτοί που μας κατέστρεψαν την ζωή θα προσπαθήσουν να παγώσουν ξανά τα πάντα. Κάθε διαμαρτυρία, κάθε συλλογικότητα, κάθε αντίσταση κάθε διαφορετικότητα. Θα προσπαθήσουν να μας τελειώσουν, να μας μεταναστεύσουν στις λεωφόρους της καπιταλιστικής αδιαφορίας.

Πόσο ανούσιο μπορεί να είναι να επιρρίπτει κάποιος ευθύνες σε κάποιους άλλους για επιλογές που δεν είναι δικές τους. Πόσο ανεύθυνος μπορεί να  γίνει κάποιος όταν κρίνει κάποιους μόνο από το χρώμα του ή το θρήσκευμα ή ακόμα και η καταγωγή.

Η γενιά μας ταξίδεψε επιτέλους, αντικρίσαμε καινούργιους τόπους που αγαπήσαμε πριν τους δούμε, μάθαμε να περπατάμε στην δική μας Ευρώπη, στην Γκράντ Πλας, στην Πετίτ  Φρανς και στην Μονμάρτη. Μάθαμε πόσο πολύ μοιάζουμε με τις άλλες γενιές από την υπόλοιπη ήπειρο.

Πόσο απάνθρωποι μπορούμε να γίνουμε, όταν βλέποντας τα παιδιά στους δρόμους να πεινάνε, τους γυρίζουμε την πλάτη, γιατί δεν είμαι “από εμάς”, γιατί  νομίζουμε ότι δεν είναι πλάσματα φτιαγμένα από το ίδιο “χώμα” που είμαστε φτιαγμένοι εμείς…

Η γενιά μας αλήτεψε στις πόλεις μας και στα χωριά μας, στις πλατείες μας ήπιαμε μπύρες – ρακιές και τσιγαριλίκια, περπατήσαμε χιλιόμετρα για συναυλίες, χάσαμε το τελευταίο τραμ και το μετρό τώρα, ερωτευτήκαμε στου Ψυρή τα ξημερώματα, κάναμε έρωτα σε απίθανα μέρη.

Είναι στιγμές, που δυστυχώς είναι πολλές, που νιώθω ντροπή. Ντροπή για ένα ανθρώπινο γένος που ξεχνά. Ξεχνά πως στη γη αυτή τίποτα δεν ανήκει σε κανένα. Πόσο ντροπή πρέπει να νοιώθουμε για το αισχρό δημιούργημα μας, τον “κοινωνικό ρατσισμό”.

Όμως, αυτή η γενιά έχει το κάτι τις της. Δεν τα έχει καλώς καμωμένα όλα, ούτε κατά διάνοια. Αλλά διάολε κάναμε και κάνουμε πολλά για να σπάσει η σιωπή, να ξεβρωμίσουμε από τη σαπίλα.

Πόσο φτωχοί είμαστε στ’ αλήθεια όλοι εμείς, κάθε φορά που τραβάμε το χέρι και κλείνουμε τα μάτια στην πείνα, στη δυστυχία ανθρώπων που τους “κλέβουμε” κάθε μέρα κομμάτια απ’ τη ζωή τους. Γιατί ; Γιατί δεν έχουν το ίδιο “χρώμα” με μας, γιατί δεν ζουν στην πολυτέλεια που εμείς επιλέξαμε να ζούμε μόνο εμείς.

Διαβάσαμε και επιτελέσαμε το πολιτικό, μάθαμε τι θα πει δημόσιος χώρος, ταξικότητα, αναστοχασμός. Κοιτάξαμε στα μάτια συνομήλικούς μας, τους ακούσαμε και μας άκουσαν, μιλήσαμε με πάρα πολλούς για αυτά και τόσα άλλα. ‘Ελάχιστοι από εμάς δούλεψαν, δουλεύουν σε δουλειές που θα μπορούσαν να τους εξασφαλίσουν τη ζωή σε μια αυτόνομη οικογένεια. Το δημόσιο δε μάθαμε τι είναι. Ευτυχώς κάποια παιδιά εγίναν δάσκαλοι και καθηγητές πριν την κρίση.

Κάναμε το κέντρο σπίτι μας, τριγυρνώντας σε απίθανους συνδυασμούς διαδρομών. Μάθαμε απέξω τα δρομάκια της ακρόπολης, της πλάκας, των Εξαρχείων, του Ψυρρή, των άνω Πετραλώνων. Αράξαμε τόσες φορές στου Φιλοπάππου και στου Στρέφη, πήγαμε σε ελληνικά νησιά πολλοί μαζί και λίγο στριμωχτά, με η χωρίς σκηνές.

Η ανάγκη να ανήκουμε κάπου σ’ ένα σύνολο, μας κάνει επιπόλαιους, να επιλέγουμε εύκολους δρόμους πολιτικής αναζήτησης. Ξεχνώντας εντελώς την πραγματική μας καταγωγή.

Η γενιά μας όχι μόνο δεν θα αφήσει να μικρύνει η ζωή μας, αλλά θα παρασέρνουμε όλο και πιο πολλούς στη ζωογόνα δίνη της δράσης. Δυστυχώς πήραμε λάθος τη ζωή μας. Γι’ αυτό λατρεύω τη ζωή που χτίσαμε τόσα χρόνια, αλλά μισώ αυτό που την περιβάλλει.

…Στρίβεις στη λεωφόρο δεξιά και συναντάς το μίσος, τη βία και το ρατσισμό…Στρίβεις στη λεωφόρο αριστερά και βλέπεις το όνειρο και την ελπίδα…Διάλεξε ή νύχτα ή αγώνα. Δεν έχει στη μέση…