Γιορτάζεις την ονομαστική σου εορτή;

Του π. Στυλιανού Θεοδωρογλάκη

Σύμφωνα με την ορθόδοξη παράδοση στην βάπτιση των παιδιών μας δίνουμε ονόματα αγίων.
Με αυτό τον τρόπο ο βαπτιζόμενος συνδέεται υπαρξιακά με τον ίδιο τον άγιο του οποίου φέρει το όνομα.
Συμβαίνει αυτό γιατί το όνομα εκφράζει το πρόσωπο και το ίδιο το πρόσωπο εκφράζει την ύπαρξη του ανθρώπου.

Είναι προφανές ότι τον άνθρωπο τον γνωρίζουμε όχι από άλλα σωματικά μέλη αλλά κατεξοχήν από το πρόσωπο.

Το πρόσωπο έχει ένα όνομα, κατά κανόνα όνομα αγίου της εκκλησίας μας.

Ένα πρόσωπο, μία ύπαρξη, ένα όνομα.

Λέμε παραδείγματος χάριν ότι το τάδε πρόσωπο έχει το όνομα Βασίλειος, αυτό μας οδηγεί άμεσα στην εκτίμηση ότι το πρόσωπο αυτό με αυτό το όνομα συνδέεται με τον άγιο Βασίλειο τον μέγα.

Πρόκειται σαφώς για μια υπαρκτή σχέση του προσώπου με αυτό το όνομα και με τον άγιο.

Είναι ιδιαίτερη όχι μόνο τιμή αλλά και ευθύνη να χρησιμοποιώ ως δηλωτικό της υπάρξεώς μου το ίδιο το όνομα που χρησιμοποίησε στη ζωή του ένας άγιος της εκκλησίας μας.

Είναι ευθύνη μας να μην κηλιδώσουμε αυτό το όνομα με πράξεις ή παραλείψεις ευτελισμού και γενικότερης προσβολής του προσώπου άρα και του ονόματος γιατί το πρόσωπο και το όνομα ταυτίζονται.

Πρώτο λοιπόν μέλημα ευθύνης μας είναι να τιμούμε το όνομα που φέρουμε καθεμιά και καθένας στο ύψος και στο μεγαλείο που έχει το όνομα καθόσον δηλώνει ταυτόχρονα το πρόσωπο ενός αγίου.

Αν δεν τα καταφέρουμε να το αγιάζουμε όπως έκανε ο άγιος μας τουλάχιστον να μην το βρωμίζουμε με αμαρτητικές μαγαρισιές, απαξιωτικές του προσώπου και του ανθρώπου ανεξάρτητα από συμβατικότητες, παραδόσεις, καθιερωμένες κοινωνικοπολιτικές αξίες όχι μόνον ενός λαού έστω ευσεβούς και ορθοδόξου αλλά και κάθε λαού και κάθε έθνους πανανθρώπινα.
Πολλές φορές ακούμε λαϊκές εκτιμήσεις για κάποια πρόσωπα σε κάποιες περιοχές, τις οποίες χαιρόμαστε και καμαρώνουμε και τιμούμε.

«Ο τάδε άνθρωπος, στην τάδε περιοχή, δεν ξέρω τι πίστευε και σε ποιο χώρο θρησκευτικό ήταν ενταγμένος αλλά αφήνει πίσω του ένα μεγάλο καθαρό όνομα»

Αυτή η εκτίμηση εάν πρόκειται για χριστιανό ορθόδοξο αγγίζει τα όρια του ιερού και του αγιαστικού.
Δεύτερη ευθύνη μας για το όνομα που φέρουμε το οποίο ουσιαστικά το δανειζόμαστε από τους αγίους μας είναι να εκφράζουμε έργο και λόγο τις ευχαριστίες μας προς το συγκεκριμένο άγιο του οποίου φέρουμε το όνομα.

Να τον γιορτάζουμε με τη συμμετοχή μας στη λατρευτική παράδοση της εκκλησίας μας και να νιώθουμε και να ζούμε την εορτή και τη χαρά του αγίου ως δική μας εορτή και ως δική μας χαρά.

Οι εορτές των αγίων δεν κατακρατούνται από τους ίδιους τους αγίους, καθιερώθηκαν, υπάρχουν και λειτουργούν στην εκκλησιαστική μας ζωή για μας τους πιστούς όλους κατεξοχήν μάλιστα για αυτούς που φέρουν κάθε φορά το όνομα του αγίου που εορτάζει και τιμάται η μνήμη του.

Η εορτή του αγίου είναι εορτή του ανθρώπου.
Εορτάζει ο άγιος του οποίου φέρουμε το όνομα, εορτάζουμε μαζί του και εμείς και ο άγιος είναι η εγγυήτρια δύναμη δικαιολόγησης της προσωπικής μας εορταστικής χαράς και ζωής, ότι δηλαδή ορθόδοξα εορτάζουμε και τιμούμε το όνομα του αγίου το οποίο είναι δικό μας όνομα.

Εόρτια,

Ευλογημένα,

Εορταστικά,

Λειτουργικά,

Αγιαστικά,

Να είναι και να λειτουργούν τα ονομαστήρια πάντων υμών σε πολλά και ευλογημένα έτη.
Συνεορτάζουμε με τον άγιο ισότιμα, συλλειτουργούμε και συμβιώνουμε με τους αγίους μας και απ’ αυτήν την συμβίωση αντλούμε δύναμη και ζωή.

Η σχέση μας με τους αγίους είναι σχέση για την δική μας απαντοχή, για το δικό μας κουράγιο στα δύσκολα των καιρών και των περιστάσεων, για τη δική μας αισιοδοξία και τη δική μας ελπίδα να μην χάνουμε την αίσθηση του παρόντος από τις όποιες πρόσκαιρες επιθέσεις του πονηρού, να χαιρόμαστε το παρόν και να ατενίζουμε με αισιοδοξία και χαρά το μέλλον.

Μαζί με τους αγίους είμαστε βέβαιοι ότι έχουμε μέλλον.