Γράφει ο Αρχιμανδρίτης Ιγνάτιος Θ. Χατζηνικολάου
«Πολλοίς συνεχόμενος πειρασμοίς,
προς σε καταφεύγω σωτηρίαν επιζητώ».
(Από την Παράκληση της Παναγίας)
Βαδίζομε προς την εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Δειλινά και πρωινά ανταμώνομε στη δέηση, στην ευχαριστία και στην δοξολογία της.
Ζούμε σε μια πειρασμική εποχή με τις αναρίθμητες προκλήσεις της και τα πολυάριθμα θύματά της. Χειμαζόμαστε σε όλες τις εποχές. Βαλλόμαστε από ορατούς και αοράτους πειρασμούς. Εν γνώσει και εν αγνοία μας. Εκουσίως και ακουσίως.
Στην Παναγία καταφεύγομε, που είναι «των πολεμουμένων η ειρήνη, των χειμαζομένων η γαλήνη, η μόνη προστασία των πιστών». Πού αλλού να καταφύγομε; Μαζί με τον υμνωδό της λέμε «Προς τίνα καταφύγω άλλην, Αγνή; Πού προσδράμω λοιπόν και σωθήσομαι; Πού πορευθώ; Ποίους σε εφεύρω καταφυγήν; Ποίαν θερμή αντίληψιν; Ποίαν εν ταις θλίψεσι βοηθόν; Εις σε μόνη ελπίζω, εις σε μόνη καυχώμαι, και επί σε θαρρών κατέφυγον».
Μέσα στον καύσωνα της «παγκοσμιοποίησης» (1) που τα πάντα εξουσιάζονται από σκοτεινές δαιμονικές δυνάμεις, ο άνθρωπος υποβάλλεται σε μια σκληρή δοκιμασία κι εκείνοι που δεν έχουν προσωπική υπόσταση θαμπώνονται από τις ωραιοφανείς και ευήκοες προκλήσεις.
Εκατομμύρια οι δελεαζόμενοι και παρασυρόμενοι, μικροί και μεγάλοι. Πλούσιοι και φτωχοί. Πρωτευουσιάνοι και επαρχιώτες. Θύματα μιας σπάταλης και ανώδυνης ζωής, που λίγο να φυσήξει ο άνεμος της δυσκολίας, καταφεύγουν στις αυτοκτονίες, στα ναρκωτικά και στα ψυχοφάρμακα.
Μα υπάρχουν και άλλες προκλήσεις και άλλοι πειρασμοί. Γι’ αυτό και στην «Κυριακή προσευχή», όπως ο ίδιος ο Χριστός μας υπέδειξε (Ματθ. 6,9-13), τον παρακαλούμε «Και μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν, αλλά ρύσαι ημάς από του πονηρού».
Πολλές φορές οι πλησίον μας μας πειράζουν. Μας προκαλούν. Ο απόστολος Παύλος θα ονομάσει τους προκαλούντες κενόδοξους λέγοντας «μη γινώμεθα κενόδοξοι, αλλήλους προκαλούμενοι» (Γαλ. 5,26). Αυτήν την δαιμονική κενοδοξία, λίγο – πολύ, την έχομε όλοι μας.
Και δεν είναι η πρόκληση – πειρασμός μόνο από την σάρκα, από τις πορνικές εμφανίσεις, τα πορνοπεριοδικά και βιντεοκασέτες, που οι αληθινοί χριστιανοί αποφεύγουν. Είναι οι πειρασμοί με τα λόγια τους, τα έργα τους και την συμπεριφορά τους. Θα σε χλευάσουν. Θα σε ειρωνευθούν. Θα σε προσβάλλουν. Θα σε ενοχλήσουν με τους θορύβους και τις αταξίες τους. Θα κοιτάξουν να διαταράξουν την ατομική και οικογενειακή σου γαλήνη. Θα σε διασύρουν. Θα σπείρουν ζιζάνια μέσα στο σπίτι σου, στις σχέσεις των ανδρογύνων, στην εργασία σου. Θα σε διαβάλουν στο αφεντικό σου. Θα σπείρουν ψεύδη και κατηγορίες. Θα κάνουν, με λίγα λόγια, ότι η δαιμονική φαντασία τους και η μαύρη ψυχή τους τους υπαγορεύσει.
Όσο καλός και τίμιος κι αν είσαι. Όσο ευγενής και φιλήσυχος, εκείνοι θα σε προκαλούν και θα σε ταράζουν. Το δίκιο σου θα επαναστατήσει. Το φιλότιμό σου θα θιγεί. Η κοινωνική σου υπόσταση θα τραυματισθεί. Το όνομά σου πάει να αμαυρωθεί.
Βεβαίως έχομε το ηθικό και νομικό δικαίωμα να υπερασπιστούμε το άτομό μας, την οικογένειά μας. Όμως ποιος μπορεί να κλείσει τα απύλωτα χείλη των μοχθηρών «ανθρώπων»; Ποιος μπορεί να βρει το δίκιο του και την προστασία του σε ένα κόσμο αχαλίνωτο, ατιμώρητο; Που πειράζει, αλλά δεν πειράζεται; Που καλύπτεται από «αφανείς» και φανερούς πάτρωνες; Που μάχεται και κόπτεται για τα δικαιώματά του και αρνείται, απάνθρωπα τις περισσότερες φορές, τα δικαιώματα των άλλων και μάλιστα εκείνων που δεν έχουν «πλάτες»;
Δυστυχώς, ο αληθινός χριστιανός και ευπειθής πολίτης, κατήντησε να είναι υποχρεωμένος να συνυπάρχει σε μια τέτοια κοινωνία πολιορκημένος από πειρασμούς και κύματα απανθρώπων. Μέσα σ’ αυτόν τον κλοιό. Μέσα σ’ αυτόν τον κλύδωνα καταφεύγομε στην Παναγία, στην Μεγαλόχαρη, όχι μόνο για να θεραπεύσει τα σώματα, αλλά και να γαληνέψει την ψυχή και την καρδιά μας από τις πειρασμικές επιθέσεις. Όσο ως χριστιανοί πρέπει να χαιρόμαστε γι’ αυτές τις επιθέσεις (Ιακώβου 1,2). Είμαστε ωστόσο και άνθρωποι με όλες τις αδυναμίες μας, γι’ αυτό καταφεύγομε σ’ Αυτήν.
