Μια δολοφονία είναι αποτρόπαια πράξη, όποιο κι αν είναι το κίνητρο. Μια δολοφονία για πολιτικούς λόγους είναι, εκτός από αποτρόπαια, εντελώς αδιανόητη.Δυστυχώς, η απώλεια ενός ανθρώπου δεν έρχεται ως κεραυνός εν αιθρία. Εδώ και δεκαετίες τα ίδια τα κοινοβουλευτικά κόμματα έχουν καταλύσει κάθε έννοια δικαιοσύνης και νομιμότητας, εξευτελίζοντας το Σύνταγμα, παραβαίνοντας τους νόμους που τα ίδια ψηφίζουν και δίνοντας «συγχωροχάρτι» σε οποιαδήποτε παράνομη ενέργεια διαθέτει «πολιτική κάλυψη». Η τακτική αυτή δεν άλλαξε ούτε με την εμφάνιση της Χρυσής Αυγής, την οποία εδώ και καιρό η Ελληνική κοινωνία παρακολουθεί να βιαιοπραγεί on camera χωρίς να ακολουθούν καν συλλήψεις των τηλεοπτικών τραμπούκων.
Όμως, η ανοχή στη βία προκαλεί περισσότερη βία. Η ανοχή στην ανομία, περισσότερη ανομία. Ήταν απλώς θέμα χρόνου να φτάσουμε και σε δολοφονικές ενέργειες. Πέρα από την απερίφραστη καταδίκη μας για την πράξη και τα συλλυπητήρια στην οικογένεια του θύματος, θέτουμε το θεμελιώδες ερώτημα:
«Μπορεί να συμμετέχει στο κοινοβουλευτικό σύστημα ένα κόμμα που δεν σέβεται τους κανόνες του;»
Η απάντηση μας είναι απερίφραστα, ΟΧΙ! Όμως προκύπτει το επόμενο πρόβλημα: ποια ανεξάρτητη αρχή θα αποφασίσει για την απαγόρευση της λειτουργίας αντιδημοκρατικών κομμάτων όταν η Δικαιοσύνη διορίζεται από την εκάστοτε κυβέρνηση, αποτελώντας ουσιαστικά πολιτική προέκτασή της; Κι επίσης: αντιδημοκρατική είναι μόνο η παραβίαση του κοινού ποινικού κώδικα (στην οποία επιδίδονται τα άκρα), αλλά δεν είναι η παραβίαση του Συντάγματος και η μη εφαρμογή των νόμων, στην οποία έχουν κάνει διατριβή τα κόμματα εξουσίας;
Όποιος σπέρνει ανέμους θερίζει θύελλες. Είναι προφανές ότι η Δημοκρατία μας βρίσκεται σε αδιέξοδο. Ο μόνος τρόπος για να απεγκλωβιστούμε είναι να επιστρέψουμε στη θεμελιώδη αξία κάθε οργανωμένης κοινωνίας: τον σεβασμό στους θεσμούς και τους νόμους. Αν δεν μας αρέσουν, να τους αλλάξουμε, αλλά με τους μηχανισμούς που ο κοινοβουλευτισμός προβλέπει. Αλλιώς, η ζούγκλα είναι επί θύραις. Όταν συνηθίσαμε στο ότι νόμος είναι το δίκιο του εργάτη, η διαπλοκή του εργοδότη, η μίζα του κουμπάρου, τα συμφέροντα της συντεχνίας, η στρατηγική του κόμματος, θα έρχονταν νομοτελειακά και η στιγμή που νόμος θα γίνονταν ο τσαμπουκάς του μαχαιροβγάλτη.
Αυτό θα συνεχίζεται όσο εμείς οι πολίτες παραμένουμε «πελάτες» τους και μετακινούμαστε από το ένα «μαγαζί» στο άλλο ψωνίζοντας στην πραγματικότητα το ίδιο σάπιο προϊόν. Τα «μαγαζιά» της βίας και της ανομίας παραμένουν εκεί, επειδή εμείς τους το επιτρέπουμε. Όμως εμείς κρατάμε και τα κλειδιά που μπορούν να τα κλείσουν. Με την ψήφο μας μπορούμε να στείλουμε τους άνομους εκεί που τους αξίζει. Ας μην θρηνήσουμε κι άλλους νεκρούς μέχρι να το αντιληφθούμε.
Δημιουργία Ξανά