Διήγημα: Ανήφορος στα Λευκά Όρη

Του Μανώλη Μπαδογιάννη

Ηταν πρωι του Ιουνη που φτασαμε στο χωριο μας ,εκει πανω απ του ΛΙΒΥΚΟΥ ΠΕΛΑΓΟΥ την αγγαλια .Εκει που συναντα η ψυχη μας μια γιγαντια δυναμη ,μια φωτισμενη δυνατη ωθηση,ενα ανεπαναληπτο υπαρχω.Σταματησαμε εκει που εγκαταλειπει ο πολιτισμος του κατω κοσμου την φυσικη αγρια ομορφια ενος ψηλου αντρειωμενου απεραντα ωριμου και ηρεμου βουνου.Εκει που τελειωνουν ολοι οι δρομοι κι αρχιζει ενας δυσβατος ανηφορος με χαρακια,σπηλιες και φαραγγια

Ειμαστε αποφασισμενοι για τον ανηφορο.Μια πορεια χωρις τη ζωη που ξεραμε ,την απεριγραπτα κοινη ζωη μας.Καθε μας βημα σταθερο καθε μας ανασα δυνατη αλλα που κερδιζε τη θεση της η επομενη με μια ανεξηγητη δυναμη

Κι ενω περναγε η ωρα μαζι με τα βηματα μας κι η συννεφια και το κρυο παρδιναν σιγα σιγα τη θεση τους στον ηλιο και τη ζεστη,μια ζεστη ομως που ηταν απιθανα τιθασευμενη και καθολου εχθρικη ,συναντουσαμε την απολυτη ηρεμια,την απολυτη καθαροτητα της πραγματικης γης.

Δεν νοιωθαμε κουραση ,δε νοιωσαμε απογνωση,ουτε ανησυχια.περιμεναμε να δουμε το στοχο μας,την ψηλοτερη κορφη,ο νους μας ηταν δεμενος στην αποφαση της ψυχης μας.

Σε καθε ορατη ζωη νοιωθαμε τη λεβεντια και το μεγαλειο της ελευθεριας,της αντρειωσυνης ,της υπερτατης ανοδου.Συνεχισαμε και καθε ωρα που περναγε ηταν για μας μια αποκαλυψη,σιγα σιγα το γυμνο εδινε τη θεση του σε μια πρασινη φυση που ολοενα καθως ανεβαιναμμε ,ηταν περισσοτερη.

Μετα απο ωρες κι αφου η μια κορφη διαδεχονταν την αλλη,αντικρυσαμε τη μαγεια ενος αλλου θεου,νοιωσαμε απολυτα ττη ζεστη αγγαλια της φυσης.Ήμασταν στην ψηλοτερη κορφη κι ηταν σαν να ειχαμε κατακτησει κεινη τη στιγμη ολη τη ζωη,ολον τον κοσμο.

Εκει συναντιοντουσαν ο ουρανος με τη γη,εκει τα συννεφα γινονταν γνωριμα,ηταν σα να τ αγγιζες.Μας υποδεχτηκαν με χαρα ,με μια απολυτη ,μοναδικη φιλοξενια .Γευτηκαμε το νερο,κρυσταλινο ,ολοδροσερο,χωρις πανω του ναχει επεμβει ο τεχνικος πολιτισμος,τη φωτια του ξυλου και τη γευση μιας αλλης απιθανα φυσικης ,γλυκειας τροφης.Τιποτα πια δεν απεμεινε απο το χαος του ανθρωπινου <<πολιτισμου>>που αιωνες τωρα δημιουργει,καταστρεφοντας και παραμεριζοντας καθε αξια ο ανθρωπος.

Κι υστερα ηρθε η νυχτα ,μια νυχτα ομως που ολα ηταν φωτεινα και γαληνια ,ολα ζεστα κι απολυτα ανθρωπινα .Δε χρειαστηκε να ξεκουραστουμε μεσα απ τον υπνο μας ,ειμασταν γεματοι ζωη.

Οταν ο ηλιος ανατειλε μ ενα χρυσο φοντο ν ανοιγεται μπροστα μας ,ειδαμε την αγγαλια ενος πραγματικου θεου και τη νοιωσαμε να μας διαπερνα.

Αν και περπατησαμε ωρες αν και περασαμε απο σκονη και λασπη,απο χιονι και χωμα,κοιταχτηκαμε
κι ειμασταν καθαροι,πεντακαθαροι.

Ειναι η απαντηση στον κατηφορο ,ειναι η απντηση στα λερα στενα του λιμανιου,ειναι η απαντηση στους εμπορους του θανατου καθε ειδους θανατου.Ειναι η απαντηση στ αδιεξοδα.

Ειναι σα να βλεπεις και να μιλας χωρις φοβο μ ενα πραγματικο Θεο.Ειναι η αγαπη,η ειρηνη

ΕΙΝΑΙ Ο ΑΝΗΦΟΡΟΣ