του Ανδρέα Τρακάκη
Βρισκόμαστε στα τέλη της δεκαετίας του 1950. Στο Πρωτοδικείο μικρής πόλης της Πελοποννήσου, δικηγορούσαν δυο στενοί συγγενείς.
Ο Αντώνης Παγουρόπουλος, γύρω στα εξήντα, άτεκνος, μέσου αναστήματος, γκριζομάλλης, γεμάτος αλλά όχι παχύς, πονηρό χωριάτικο πρόσωπο. Φιλάργυρος, τα κατάφερε να κάνει περιουσία από τις μικροδιαφορές. Τέτοιες μόνο του ανέθεταν. Σε σοβαρότερες υποθέσεις έβαζαν άλλο δικηγόρο.
Ο γιος της αδελφής του, Μιχάλης Τενεκίδης, σαραντάρης, μέσου αναστήματος, μάλλον παχύς, τελείως άτριχος. Η αλωπεκίαση χειροτέρευε το γλοιώδες παρουσιαστικό του. Μικρή η πελατεία του.
Μιλούσε ψευδά. Ασυμπάθηστος άνθρωπος, συμπλεγματικός, μοχθηρός, αγενής.
Αντίθετα με σήμερα όπου κανένας δεν σέβεται τίποτα και κανένα, εκείνα τα χρόνια, οι καινούργιοι δικηγόροι σέβονταν τους παλαιότερους.
Ο Τενεκίδης επωφελείτο για να τους προσβάλει με κάθε ευκαιρία, ακόμα και παρουσία πελατών. Αλίμονο σε όποιον δεν τον έβαζε στην θέση του.
Άσπονδοι φίλοι, κάποτε είχαν αναλάβει μαζί μια υπόθεση. Ο Τενεκίδης πίστευε πως τον έριξε ο θείος του. Πήρε τα περισσότερα χρήματα. Του έδωσε μερικά ψίχουλα.
Πέρασε καιρός. Ένα βράδυ τον κάλεσε σπίτι του για φαγητό. Μετά το δείπνο η σύζυγος και τα δυο αγόρια του, μαθητές γυμνασίου, αποσύρθηκαν.
Ο Παγουρόπουλος, ετοιμάστηκε να φύγει. Τότε ο Τενεκίδης, τον οδήγησε στο δωμάτιο των παιδιών. Του τα έδειξε έτσι καθώς ήταν βυθισμένα στον ύπνο.
– Εγώ ρε – του είπε – αγωνίζομαι για αυτά. Εσύ φουκαρά για ποιόν αγωνίζεσαι; Ποιός θα σε κληρονομήσει όταν πεθάνεις;
Μερικούς μήνες αργότερα, μια ζεστή καλοκαιρινή μέρα βρέθηκαν αντίδικοι σε προσωρινά μέτρα.
Εκδικάστηκαν στον επίδικο αγρό. Η διένεξη λύθηκε συμβιβαστικά.
Μετά το τέλος της δίκης ο Ειρηνοδίκης, Γιωργογρηγοράκης, Ρεθυμνιώτης, πολύ καλός άνθρωπος και η γραμματέας του, αξιοπρεπής ντόπια κυρία, κάθισαν να φάνε στην ταβέρνα του χωριού. Παρέα τους οι δυο δικηγόροι.
Μόλις είχαν αποφάει. Πέρασε από μπρος τους ένα φορτηγό.
Ο Παγουρόπουλος τράβηξε μια εκκωφαντική σφυριά.
Το αυτοκίνητο σταμάτησε. Χωρίς να καταβάλει την αναλογία του στον λογαριασμό, ούτε να χαιρετήσει, σάλταρε. Κάθισε δίπλα στον οδηγό.
Τον κακόμοιρο τον Τενεκίδη τον πήρε το παράπονο.
– Μπάπα (μπάρμπα) φώναξε που πάει και με αφήνει;
Τρέχοντας σκαρφάλωσε στην καρότσα.
Ο Ειρηνοδίκης και η γραμματέας πλήρωσαν τον λογαριασμό. Οι κύριοι δικηγόροι δεν τους κατέβαλαν το μερίδιό τους, έστω και εκ ων υστέρων.