(*) Πηγή: Το παρακάτω κείμενο δημοσιεύτηκε στο facεbook από τον bloger elikas:
“Αν ήταν κατηγορούμενος για τον βιασμό και τη δολοφονία Τοπαλουδη μόνο ο νεαρός Αλβανός και όχι ο γόνος πλούσιας και δεξιάς οικογενείας της Ρόδου (ο θείος του είναι τοπικό στέλεχος της ΝΔ), θα έκανε ποτέ τέτοιο χαμό ο Δικηγορικός Σύλλογος για συναισθηματισμούς και ατόπημα της εισαγγελέα κ. Δόγκα; Θα παρενέβαινε ο υφυπουργός παρά τω πρωθυπουργό κ. Σκέρτσος στο έργο της Δικαιοσύνης; (εκφράζοντας προσωπικές απόψεις υποτίθεται, χωρίς να είναι νομικός όμως). Θα είχαν πέσει τόσοι τόνοι λάσπης εναντίον του θύματος, που στην αρχή της υπόθεσης συκοφαντήθηκε μέχρι και ότι ήταν τοξικομανής που εκδιδόταν; (πράγμα που ακόμα και αν ίσχυε δεν αποτελεί κανένα ελαφρυντικό για τον βιασμό και τη δολοφονία της φυσικά).
Η απάντηση είναι προφανής σε όλους όσους δεν είναι τέρμα λοβοτομημένοι και υποκριτές: Όχι. Σε καμία περίπτωση. Με τίποτα. Ούτε με σφαίρες. Και το ίδιο θα συνέβαινε έτσι και ο Έλληνας βιαστής και δολοφόνος της Ελένης Τοπαλούδη ήταν λαϊκής καταγωγής ή/και αριστερών καταβολών. Μη σας πω ότι το τελευταίο θα το χρησιμοποιούσαν και ως επιχείρημα σε πολιτικές αντιπαραθέσεις για άσχετα πράγματα οι δεξιοί. Όπως κάνουν κάθε φορά που ένας μετανάστης εγκληματεί, και παίρνει η μπάλα και όλους τους υπόλοιπους (συμπατριώτες του και μη).
Ούτε εγώ είμαι νομικός, αλλά γνωρίζω ότι μια ζωή επιστρατεύουν συναισθηματικά επιχειρήματα οι εισαγγελείς και οι συνήγοροι υπεράσπισης, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο. Αποτελεί μέρος της δουλειάς τους, είτε για να πείσουν ενόρκους είτε για να επηρεάσουν την κοινή γνώμη και εμμέσως την έδρα του δικαστηρίου. Άλλοι το κάνουν θεατρικά και άλλοι με αυθεντική αγανάκτηση, παρουσιάζοντας τους εντολείς τους ως αγγελούδια που έμπλεξαν, παρασύρθηκαν, κλπ. Ακόμα και σε περιπτώσεις που δεν ισχύει ούτε κατά διάνοια κάτι τέτοιο. Στη δίκη για τη δολοφονία Τοπαλούδη ας πούμε, για καιρό το κυρίαρχο αφήγημα ήταν ότι όλα τα έκανε ο Αλβανός μόνος του και ότι ο Ροδίτης ίσα που συμμετείχε ο καημένος. Σε ομαδικό βιασμό και δολοφονία πάντα, όχι σε κάποιο πλημμέλημα της πλάκας.
Όταν είχε γίνει η δίκη της 17Ν (που στο κάτω-κάτω είχε πολιτική χροιά), μια χαρά επιχείρημα ήταν το ότι “σκόρπισαν χήρες και ορφανά” οι δολοφόνοι, και ούτε που σκέφτηκε κανείς να κατηγορήσει την εισαγγελέα κ. Κουτζαμάνη για μελοδραματισμούς που δεν ταιριάζουν στον θεσμικό ρόλο της. Ένας άλλος εισαγγελέας είχε μάλιστα κατηγορήσει (χωρίς καθόλου στοιχεία) τους συνήγορους υπεράσπισης ως κλεπταποδόχους, λέγοντας ότι τα λεφτά από τις ληστείες που έκανε η 17Ν πήγαν σε αμοιβές δικηγόρων. Θυμάστε να είχαν ξεσηκωθεί τίποτα δικηγορικοί σύλλογοι γι’ αυτό τότε;
Σαφέστατα ακόμα και ο χειρότερος εγκληματίας δικαιούται μια δίκαιη δίκη. Αυτό δεν αναιρεί το γεγονός όμως ότι είναι χυδαίο (και αντιδεοντολογικό μέχρι αηδίας) να διασύρεται η υπόληψη ενός θύματος βιασμού και δολοφονίας προκειμένου να αποκτήσουν ελαφρυντικά οι θύτες. Ε, αυτό έκαναν οι συνήγοροι υπεράσπισης στη συγκεκριμένη δίκη, φτάνοντας μέχρι και να αρνηθούν ότι υπήρξε βιασμός γιατί η κοπέλα φορούσε σουτιέν όταν βρέθηκε το πτώμα της.
Το αν η αγόρευση της κ. Δόγκα δεν ταιριάζει με την προσωπική αισθητική του Α ή του Β είναι νομικά αδιάφορο. Κι εμένα δεν μ’ αρέσει η φάτσα του Κούγια, καθώς και πολλά που έχει πει και κάνει κατά καιρούς. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι επειδή είναι δικηγόρος της οικογένειας Τοπαλούδη πρέπει να αθωωθούν τα τέρατα που -προσχεδιασμένα και άγρια- βίασαν και δολοφόνησαν την κοπέλα. “Αφίλητη παρθένα” ή μη, δεν παίζει καμία σημασία αυτό”.
