Ανδρέα Παπαδάκη (Εκκλ. Επιτρόπου Ιερού Καθεδρικού Ναού των Εισοδίων Χανίων)
Του π. Στυλ. Θεοδωρογλάκη
Συμμεριζόμαστε και μετέχουμε στο πένθος της οικογένειας για τον αδόκητο και άδικο θάνατο του προσφιλέστατου σε όλους μας Ανδρέα Παπαδάκη.
Κατανοούμε τον βαρύ πόνο της συζύγου, των παιδιών και των αδελφών και τους βεβαιώνουμε ότι κι εμείς, αν δεν πονούμε περισσότερο, πονούμε ίσια μ’ αυτούς.
Οι άνθρωποι της Εκκλησίας του Ιερού Καθεδρικού Ναού των Εισοδίων της Θεοτόκου Χανίων, όπου ήταν επίτροπος σχεδόν δύο δεκαετίες, οι ιερείς και οι διάκονοι, οι άλλοι εκκλησιαστικοί σύμβουλοι, ο σύλλογος των γυναικών της Εκκλησίας μας, οι ιεροψάλτες, το εκκλησίασμα όλο, αγαπούσαν τον Ανδρέα, γιατί εκείνος μας αγαπούσε πρώτος.
Κινητικός και δραστήριος, προσιτός προς όλους και γελαστός πάντοτε, ήταν η χαρά της Εκκλησίας, η χαρά όλων μας.
Οι άνθρωποι επίσης των Ενοριακών μας συσσιτίων όλοι, κυριολεκτικά τον λάτρευαν.
Γιατί ήταν όλες τις ώρες μαζί τους, στην ετοιμασία του φαγητού και στη διανομή του.
Το πρόσφερε με τα χέρια του σε όλους που έρχονταν να πάρουν μια μερίδα φαγητό.
Για τον καθένα είχε πάντοτε ένα καλό λόγο.
Όλοι τους δεν τον αγαπούσαν μόνο, ήταν κυριολεκτικά ερωτευμένοι μαζί τους, γιατί κι ο ίδιος τα έδινε όλα γι’ αυτούς. Ότι του ζητούσαν, εύρισκε πάντοτε τρόπους να ικανοποιεί και να τους ευχαριστεί όλους.
Μια στιγμή τον χάσαμε.
Τη μια Τρίτη τον είχαμε μαζί μας ευχάριστο, δυνατό και γενναίο και την άλλη Τρίτη μας τον φέρανε νεκρό.
Πήγε στο Νοσοκομείο μόνος του για μια εγχείρηση ρουτίνας (κύστη, προστάτη) και πέθανε. Δε γνωρίζουμε πώς και γιατί και δεν το ξεχνάμε. Η αναζήτησή μας ανήκει στα αυτονόητα.
Μένουμε στον πόνο και το πένθος, τη θλίψη και το θάνατο και ψάχνουμε κι αναζητούμε παρηγοριά.
Γνωρίζουμε ότι ο κόσμος δεν έχει αξιολογικά στοιχεία ικανά να αντιπαρατεθούν στα οδυνηρά κτυπήματα του θανάτου, για τούτο ξανοίγουμε προς τον ουρανό και ζητούμε από το Θεό τη δική του παρηγοριά, τη δική του απαντοχή, το δικό του κουράγιο.
Η ελπίδα μας μπροστά το θάνατο είναι η ανάσταση του θεανθρώπου, που είναι δώρο του θεού σε μας.
Η ανάσταση δεν είναι για το Θεό είναι για τον άνθρωπο.
Για τούτο «προσδοκώ ανάστασιν νεκρών». Ονειρευόμαστε τη λαμπρή και ούτε λίγο, ούτε πολύ, θέλουμε την ίδια τη ζωή του αναστάντος, Χριστού, την ίδια την αιώνια ζωή του Θεού, που δεν έχει πόνο και δεν έχει λύπες και δεν έχει στεναγμούς και είναι ζωή ατελεύτητη, ατελείωτη, αιώνια.
Αυτό το αποκορύφωμα της πίστης, της παράδοσης και του πολιτισμού μας προσφέρουμε πρωτίστως στην οικογένεια του μακαριστού Ανδρέα και φυσικά σε όλους εμάς τους φίλους και του γνωστούς του.
Γνωρίζουμε ότι καθώς εμείς ισχυριζόμαστε αυτά, κάποιοι άλλοι, «οι μη έχοντες ελπίδα» μας περιγελούν.
Δε μας ενοχλεί γιατί γελά αληθινά αυτός που γελά τελευταίος.
Και εμείς θέλουμε να γελάσουμε τελευταίοι μαζί με την Παναγία, «των θλιβομένων τη χαρά» μέσα στην αιώνια ζωή και χαρά του Θεού.
Δεν είμαστε μοιρολάτρες και δεν υποκύπτουμε στη μοίρα μας. Έχουμε εξουσία πάνω στη ζωή και τη λειτουργία του κόσμου και του ανθρώπου και φυσικά έχουμε και τις ευθύνες μας.
Για τούτο εμείς όσο ζούμε θα τον θυμούμαστε τον Ανδρέα όπως τον γνωρίσαμε και θα αναφερόμαστε στο πρόσωπό του με μεγάλη εκτίμηση και πολλή αγάπη.
Η οικογένειά του έχει κι αυτή την ικανοποίηση της κοινωνικής αναγνώρισης του Ανδρέα.
Να είναι αιωνία η μνήμη του.