Γράφει ο Αρχιμανδρίτης
Ιγνάτιος Θ. Χατζηνικολάου
Θεολόγος – τ. Λυκειάρχης
Κάθε αληθινός ποιητής και συγγραφέας διακρίνεται από δύο κυρίως χαρακτηριστικά – αρετές: Την Αρμονία και το φως. Μια φύση αρμονικά δεμένη και προσφερόμενη αγάπη που σε φέρνει σε αρμονία με τον εαυτόν σου και με τον συνάνθρωπό σου. Όποιος δεν αντάμωσε τον εαυτόν του, δεν αντάμωσε τον συνάνθρωπό του και την φύση ολάκερη. Το «γνώθι σ’ αυτόν», είναι το πρώτιστο και κυρίαρχο.
Μέσα απ’ αυτή την αγγελική, θα έλεγα, κατάσταση εκπέμπεις φως ανέσπερο. Αποπνέεις ζείδωρο άρωμα. Ανοίγεις δρόμους, κλείνεις πληγές. Δροσίζεις ψυχές κτυπημένες από τα ανελέητα της ζωής κτυπήματα.
«Αρμονία και φως»: Διαβάζω και ξαναδιαβάζω το υπέροχο και ομώνυμο βιβλίο του αγαπητού, και από πολλών ετών συμπορευομένου στα μονοπάτια του στοχασμού, κ. Δημητρίου Τυραϊδή, του οποίου ο ερχομός και η εγκατοίκηση στον τόπο μας επλούτησε την πνευματική μας οικογένεια.
Ο εξαίρετος στοχαστής ποιητής και λογοτέχνης μας έχει το μεγάλο προτέρημα της διάχυτης αγάπης του μέσα από μια ευαίσθητη ψυχή. Αγκαλιάζει απαλά, τρυφερά, συμπονετικά, αγαπητικά όλην την Δημουργία. Τα πάντα του μιλούν και με τα πάντα συνομιλεί. Συνομιλεί γλυκά και τρυφερά. Δένεται αρμονικά μαζί τους. Παίρνουν φως από την φωτόλουστη ψυχή του.
Το κάθε έμμετρο ή πεζό κείμενο του, είναι ευφραντικό, οδηγητικό, ελπιδοφόρο, συμπαθητικό. Από τα όμορφα συναισθήματα και βιώματά του, όχι μόνο θα υμνήσει ό,τι ωραίο και αληθινό. Θα πονέσει για τα ερείπια του χρόνου, αλλά και θα διεγείρει κοιμισμένες συνειδήσεις. Δεν πορεύεται μοιρολατρικά, και δεν αρκείται μόνο σε επισημάνσεις, που είναι άλλωστε σημαντικές και σωστικές, αλλά με την σάλπιγγα της παναρμόνια αγάπης του και τον φωτισμό της εγνωσμένης πείρας και γνώσεώς του καλεί να αποκολλούμαστε από ό,τι αρνητικό του παρελθόντος όσο κι αν η κακή μοίρα μας έχει πολλές φορές αδικήσει. Αγώνας για τα εμπρός.
Ασταμήτητος και ακαταμάχητος ταξιδιώτης της ζωής και για να θυμηθώ τον Ipsen «υπήρξα άνθρωπος και αυτό σημαίνει αγωνιστής» και τα λόγια του αποστόλου Παύλου «Αγωνίζου τον καλόν αγώνα» (Β’ Τιμόθ. 6,12)
Δεν θεοποιεί, ο καλός μας ποιητής κ. Τυραϊδής τον έρωτα. Τον ωραιοποιεί και τον ανεβάζει στην καθαρότητα, που πρέπει να τον χαρακτηρίζει. Τον βλέπει, και τον υμνεί, σαν φως και σεισάχθεια του πόνου και της μοναξιάς. Δεν είναι το παν στη ζωή, είναι ένα από τα δώρα του Θεού στο πλάσμα Του, που πρέπει να το βλέπει και να το απολαμβάνει με την ιερότητα των χαρισμάτων του Πλάστη μας. Ο Θεός θέλει την χαράν των τέκνων του, μόνο που αυτή πρέπει να είναι άσπιλη και αμόλυγτη και να μην καταρρίπτει το ανθρώπινο μεγαλείο και την ομορφιά της ψυχής. Να αναβλύζει αρμονία και φως.
Ο εκλεκτός συγγραφέας και υμνωδός της αγάπης και λάτρης της φύσεως, και πάντων των εν αυτή, με κορωνίδα τον άνθρωπον, χωρίς καμιά διάκριση, αποτελεί κεφάλαιο για τον τόπον μας. Πολυγραφότατος, συγγραφέας εννέα εκλεκτών βιβλίων, με πυκνά και μεσά δημοσιεύματα στον Τύπο, πολύβραβευμένος και με εμβέλεια φωταυγούς ψυχής και που επιποθεί όλοι οι άνθρωποι, αδελφές ψυχές, να γεμίσουν από θείο άρωμα και άκτιστο φως.
Από καρδίας τον ευχαριστούμε για την ψυχότροφη προσφορά του και τον συγχαίρομε με τις καλύτερες ευχές μας. Πάντα άξιος. Πάντα πνευματικά και αγαπητικά προσφερόμενος.
