Ελπίζουμε, μπορούμε, θα τα καταφέρουμε

Γράφει ο Μανόλης Ντουντουνάκης* | Προσωπικά, με εξέπληξε ευχάριστα η σύνθεση της νέας κυβέρνησης. Άνθρωποι, καταξιωμένοι, στη μεγάλη τους πλειοψηφία τους αριστεροί με μακριά και διαρκή παρουσία στους λαϊκούς αγώνες, συνθέτουν τη πρώτη κυβέρνηση της αριστεράς στην Ελλάδα. Πολλά θα μπορούσε να πει κάνεις, για την τετράμηνη συμφωνία με τους δανειστές μας.

Σίγουρα είναι γεγονός η λυσσαλέα, έως εκδικητική, επίθεση των πιστωτών, των κατεστημένων κέντρων συντηρητικών δυνάμεων στην Ευρώπη, να αιχμαλωτίσουν την κυβέρνηση και να ακυρώσουν το πρόγραμμα μας, αλλά παράλληλα θα μπορούσε να ασκηθεί έντονη κριτική έως ριζική διαφωνία με κάποιες βασικές επιλογές της κυβέρνησης, με δεδομένη την επιλογή της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ για παραμονή μας στο ευρώ πάση θυσία, όπως ήταν και το μήνυμα των εθνικών εκλογών του 2012. Στο χέρι μας είναι η σταδιακή αποκατάσταση της εμπιστοσύνης προς τη χώρα μας, της ΕΕ και η σταδιακή και ποικιλότροπη αύξηση των καθαρών εισροών από την ΕΕ στη χώρα.

Προσωπικά με προβληματίζουν ιδιαίτερα οι δηλώσεις του Πρωθυπουργού για επέκταση της παρουσίας της Cosco στο λιμάνι του Πειραιά καθώς και η αναίτια επιλογή συντηρητικού Πρόεδρου της Δημοκρατίας, παρά τις ανύπαρκτες εξουσίες του. Όμως είναι πια ξεκάθαρο, σε όλους ότι ο ΣΥΡΙΖΑ προεκλογικά είχε δίκιο σε δυο βασικά θέματα: ότι υπάρχουν περιθώρια διαπραγμάτευσης με τους δανειστές μας και ότι είναι (ήταν) επιτακτική ανάγκη η άμεση πτώση της κυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου. Επίσης, όμως, είναι ξεκάθαρο ότι κάποιες επιλογές του ΣΥΡΙΖΑ ήταν προαποφασισμένες, από μη θεσμικά όργανα του, και βρίσκονται σε δυσαρμονία τόσο με τις προεκλογικές δεσμεύσεις έναντι των Ελλήνων, όσο και με τις αποφάσεις του συνεδρίου μας, αλλά ακόμα και με το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης.

Βρισκόμαστε μπροστά στη πρόκληση για μια ριζοσπαστική πολιτική προοδευτικής διεξόδου από την κρίση, για να απαλλαγεί η χώρα από τη αποικιακή κηδεμονία και να ακολουθήσει έναν ανεξάρτητο δρόμο, ως κυρίαρχο και δημοκρατικό κράτος. Χρειαζόμαστε, όντως, ριζικές μεταρρυθμίσεις σε πληθώρα τομέων, όπως τη Δημόσια Διοίκηση, τη φορολογία εισοδήματος & κεφαλαίου, στον επενδυτικό νόμο, την Τοπική Αυτοδιοίκηση, τη Παιδεία, στα Πανεπιστήμια και στην Έρευνα κλπ, Η κυβέρνηση δεν θα κριθεί μόνο από τα αποτελέσματα της διαπραγμάτευσης αλλά κυρία από τη βούληση της να εφαρμόσει το προεκλογικό της πρόγραμμα, χωρίς παρεκκλίσεις και πισωγυρίσματα. Προσωπικά, στο χώρο δουλειάς μου στο Πανεπιστήμιο, περιμένω με αγωνία την άμεση κατάργηση του νόμου Διαμαντόπουλου – Αρβανιτοπουλου και τη θέσπιση νέου νομικού πλαισίου για τα Πανεπιστήμια και την Έρευνα, εντος της επομένης διετίας το πολύ. Ανάλογα φαντάζομαι ισχύουν σε όλους τους χώρους δουλειάς.

Επιπλέον, όμως η χώρα μας δεν έχει κανένα λόγο να συνεχίσει τις ιδιωτικοποιήσεις στρατηγικών δημοσίων τομέων και επιχειρήσεων της οικονομίας μας ή δημοσίων ακινήτων -φιλέτων. Οφείλουμε να είμαστε συνεπείς στα κείμενα μας ότι ιδιωτικοποιήσεις που δεν έχουν συμβασιοποιηθει, όπως τα 14 επαρχιακά αεροδρόμια ή τα λιμάνια, θα ακυρωθούν παρά τις έντονες πιέσεις. Επίσης, χρειάζεται να ανασυγκροτήσουμε τις δημόσιες επιχειρήσεις, ώστε να αναβαθμιστούν και να παίξουν ένα νέο ρόλο με αποκλειστικά αναπτυξιακά, παραγωγικά και κοινωνικά κριτήρια. Η ανάπτυξη θα προέρθει κύρια μέσα από ένα ισχυρό πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων, και θα ακολουθήσουν οι ιδιωτικές επενδύσεις.

Παράλληλα, οφείλουμε, ως ΣΥΡΙΖΑ, να διατηρήσουμε αποστάσεις από τη σημερινή άρχουσα τάξη, να μη μπούμε στο πειρασμό να την ελέγξουμε και να είμαστε ιδιαίτεροι προσεκτικοί & φειδωλοί στην επιλογή πρόσωπων που θα στελεχώσουν τη δημόσια διοίκηση. Θλίβομαι, βαθύτατα, όταν συνειδητοποιώ ότι στη πάλη μου τα Χανιά, αλλά και αλλού, πολλά μεσαία στελέχη μας ασχολούνται αποκλειστικά με θέματα νομής της εξουσίας και με το ποιος θα αναλάβει τι. Επίσης είναι αναγκαία η ρύθμιση της σχέσης του κόμματος με την κυβέρνηση, όχι ως μηχανισμού νομής της εξουσίας αλλά ως μηχανισμός παραγωγής πολιτικής & σύνδεσης – γείωσης με τη κοινωνία.

Είναι επιβεβλημένο, επιπλέον, η προσπάθεια διαπαιδαγώγησης του λαού μας σε νέες ηθικές άξιες που είχαμε ως λαός στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν μας. Τέλος, πολύ σημαντικός είναι ο ρόλος που πρέπει να αναλάβουν τόσο τα κινήματα, όσο και οι θεσμοθετημένοι φορείς όπως επιμελητήρια, συνδικαλιστικές οργανώσεις κλπ

Είμαι βαθιά πεπεισμένος, ότι παρά τις δυσκολίες, όσο έχουμε χέρια καθαρά, καρδιά ζεστή και πίστη στο όραμα για μια καλύτερη κοινωνία είναι εφικτό η κυβέρνηση της αριστεράς να μην είναι μια σύντομη παρένθεση όπως επιθυμούν συντηρητικές δυνάμεις στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Ελπίζουμε, μπορούμε, θα τα καταφέρουμε.

* Αιρετό μέλος Περιφερειακού Συντονιστικού Συμβουλίου ΣΥΡΙΖΑ Κρήτης