Μέλη της αναρχικής ομάδας «Ρουβίκωνας» έκαναν επίθεση, νωρίς το πρωί, στο κτίριο της Περιφέρειας Αττικής, στη λεωφόρο Συγγρού.
Σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες από την αστυνομία, προκάλεσαν φθορές με βαριοπούλες στην είσοδο του κτιρίου, από την οδό Λεμπέση, ενώ πέταξαν μπογιές και στη συνέχεια αποχώρησαν.
Τα μέλη του «Ρουβίκωνα» γνωστοποίησαν την επίθεσή τους με σχετική ανάρτηση στο Indymedia, ενώ αναφέρονται στις πρόσφατες πλημμύρες στη Δυτική Αττική και επιρρίπτουν ευθύνες στον κρατικό μηχανισμό.
Ακολουθεί το κείμενο:
Η “μαγεία” του κράτους ανάμεσα στα άλλα συνίσταται και σε αυτό:
Μέσα στους διαδρόμους της γραφειοκρατίας, της επικάλυψης ευθηνών, της αντικρουόμενης νομολογίας, των επάλληλων πολιτικών, ελεγκτικών και δικαστικών εξουσιών, εκεί, σε αυτόν τον λαβύρινθο είναι προορισμένη να χαθεί κάθε εύθηνη για λάθη, παραλείψεις, ακόμα και για απάτες. Πρέπει να είναι πολύ βλάκας ή (ως συνήθως) πολύ επαρμένος ένας κρατικός μανδαρίνος για να φτάσει τελικά να χρεωθεί σε ένα δικαστήριο.
Ποιός φταίει αλήθεια για το Έγκλημα στην Μάνδρα; Ποιός φταίει για 20+ νεκρούς και για τον αφανισμένο πλούτο ανθρώπων της τάξης μας;
Φταίνε οι προηγούμενες δημοτικές αρχές; Η μήπως φταίνε οι παρούσες;
Φταίει η πολεοδομία; Το δασαρχείο; Φταίει η περιφέρεια; Οι προηγούμενες περιφερειακές αρχές ή οι παρούσες; Η μήπως φταίει η κυβέρνηση, η καταστροφή του κοινωνικού κράτους, η ΕΕ και το ΔΝΤ με τα μνημόνια; Ο καπιταλισμός δεν φταίει; Και ποιός καπιταλισμός, ο μεγάλος ο καθωσπρέπει που χαράζει πολιτικές ή η λούμπεν αστική τάξη των τοπικών έργων, του real estate και των αυθαίρετων. Η αντίληψη για το περιβάλλον και η κλιματική αλλαγή;
Το αστείο είναι ότι η ευθύνη ανήκει όντως σε όλους τους. Κομμάτι το κομμάτι, η πολεοδομία έγκρινε αμαξοστάσιο, ο τοπικός fixer εργολάβος αυθαιρέτων βόλεψε τη βίλα με την πισίνα πάνω στο ρέμα, το δασαρχείο είχε κάνει τη δουλειά πριν χρόνια, προηγούμενες και τωρινές δημοτικές αρχές συνέχισαν να πατάνε στο status και να βολεύονται (ή και να βολεύουν δικούς τους), κονδύλια το κράτος δεν έχει να δώσει γιατί δεν το αφήνει η επιτροπεία, οι ελεγκτικοί μηχανισμοί είναι υποστελεχωμένοι, ο τοπικός προύχοντας λαδώνει τους πάντες. Και όλα αυτά ισχύουν όπως άλλη μια φορά ακούσαμε και σε αυτή την “καταστροφή”. Και το πιθανότερο είναι πραγματικά να μην μπορούν να καταλογιστούν κανενός είδους ποινικές εύθηνες για πράξεις ή παραλείψεις. Κι όσο για τις πολιτικές, άμα τις διαιρέσεις δια εκατό υπεύθυνους, αναλογεί ελάχιστη στον καθένα.
Είναι ή δεν είναι αυτό μαγεία; Είναι, αλλά όχι πραγματική, έχει τρυκ από πίσω της.
Το τρυκ είναι σε αυτό που ονομάζεται συνολικό κράτος. Στη δομή του, τα ήθη του, στον τρόπο που ο συστημικός έλεγχος της κοινής γνώμης το καλλωπίζει κάθε στιγμή. Αυτό που έγινε στη Μάνδρα είναι το προϊόν της σιωπηλής αλληλοκάλυψης κρατικών μηχανισμών μεταξύ τους και της όσμωσης τους με το κεφάλαιο, “καθωσπρέπει” ή λούμπεν. Δεν φταίνε 100 διαφορετικοί από ένα τοις εκατό. Φταίει ο καθένας τους από εκατό τοις εκατό.
Ακόμα όμως και αυτή η άποψη συνολικής καταδίκης δεν παύει να είναι μια ηθική κρίση με μηδενικό αποτέλεσμα.
Το κράτος ως μηχανισμός εξουσίας έχει “καπετάνιους”. Κι όταν η ευθύνη δεν μπορεί να εντοπιστεί παρά μόνο σε ένα θολό πλήθος υπεύθυνων, τότε αυτοί οι καπετάνιοι πρέπει να την φορτωθούν. “Καπετάνιος” λοιπόν είναι η περιφέρεια Αττικής και “Εφοπλιστής” είναι η Κυβέρνηση. Και οι δύο ανήκουν στον Σύριζα. Το κράτος (ή τουλάχιστον όσο από αυτό εξαρτάται από κυβερνήσεις) ανήκει στον Σύριζα. Και όχι μόνο “εκ θέσεως”. Αυτός φτιάχνει προϋπολογισμούς. Αυτός υπέγραψε μνημόνιο. Αυτός ρυθμίζει, ως νομοθετική και εκτελεστική εξουσία, τα επόμενα γρανάζια.
"google ad"
Αλλά και η Νομαρχία.
Μια χαρά και χωρίς καθυστερήσεις εκταμιεύει 150 εκατομμύρια για το σχέδιο ανάπλασης του Φαλήρου κατ’ απαίτηση του Ιδρύματος Νιάρχου και των αναγκών του (που “μαγικά” πήγαν και χώθηκαν ανάμεσα στις πραγματικές ανάγκες των κατοίκων της περιοχής). Μια χαρά η νομαρχία κανονίζει 20 εκατομμύρια για τον Μελισανίδη. 11 εκατομμύρια για τα αντιπλημμυρικά στην Μάντρα είναι φανερό πως δεν διέθεταν το γρηγορόσημο της παρουσίας ενός μεγάλου καπιταλιστή.
Ούτε όμως και το να ονοματίσουμε υπεύθυνο λέει πολλά. Για όσους θέλουν να γίνουν χαλίφηδες στη θέση των σημερινών χαλίφηδων είναι το πιο σημαντικό, αλλά ας αφήσουμε στην άκρη τον ιδιοτελή τους θόρυβο τους στα καθεστωτικά ΜΜΕ, όπως και τις κοινότοπες δικαιολογίες της κυβέρνησης.
Στην πραγματικότητα η περίπτωση της Μάντρας θέτει ένα μακάβριο ερώτημα: πότε θα τύχει ένα τέτοιο ακραίο καιρικό φαινόμενο σε μια άλλη περιοχή με μπαζωμένο ρέμα; Πόσες και ποιές είναι αυτές οι περιοχές; Ποιοί είναι οι επόμενοι πνιγμένοι φέτος ή σε 3 χρόνια; Ποιά 11 εκατομμύρια καθυστερούν τώρα να εκταμιευτούν για να τους σώσουν;
Η πραγματικότητα είναι πως η κοινωνική βάση, ακόμα και αν είχε αυξημένη συνοχή και οργανωτικά εργαλεία δεν θα μπορούσε αυτοοργανωμένα να αντιμετωπίσει αυτή τη συλλογική πρόκληση. Είναι από τα θέματα που απαιτούν άλλου επιπέδου κοινωνική ισχύ και που αφορούν συνολικά ποιός κάνει κουμάντο στις ζωές των πολλών και άρα ποιός διαθέτει πόσους και τεχνογνωσία. Έως ότου η κοινωνική βάση αποφασίσει να πραγματώσει τη δύναμή της ξεφορτωνόμενη το κράτος, και το κεφάλαιο, η άμεση διεκδίκηση να προχωρήσουν, γρηγορότερα από τις διευκολύνσεις για το Ίδρυμα Νιάρχος, τα αντιπλημμυρικά έργα σε επικίνδυνες περιοχές είναι πρώτο ζήτημα. Κάθε μέσο πίεσης σε αυτή την κατεύθυνση είναι καλοδεχούμενο. Και είναι καθήκον των ημερών.
Από εκεί και πέρα ΜΕΤΑ την καταστροφή η κοινωνική αυτοοργάνωση είναι απαραίτητη όσο ποτέ. Τόσο από άποψη διεκδίκησης απέναντι στο κράτος όσο και για την αλληλεγγύη ως προς τους πληγέντες. Η φανερή αδυναμία του κράτους έστω να απαντήσει στην έκταση του προβλήματος που δημιουργήθηκε, μόνο από την ίδια τη βάση μπορεί και πρέπει να αντιμετωπιστεί. Η προτεραιότητα είναι στο τοπικό πεδίο αλλά η στήριξη μας αφορά όλους. Η κοινωνική συνοχή πρέπει να ξαναφτιαχτεί και τα εργαλεία, εφόσον υπάρχει συνοχή, υπάρχουν κι αυτά. Αυτό είναι το πολιτικό μήνυμα της αλληλέγγυας παρουσίας μας στον τόπο της καταστροφής, το ίδιο είναι και στην παρούσα δράση.
Η καταστροφή στη Μάνδρα, όλες οι αντίστοιχες που έγιναν τα τελευταία χρόνια και αυτές που θα γίνουν στο μέλλον θέτουν πάντοτε το ερώτημα της χρησιμότητας του κράτους. Θέτουν και στην κοινωνία το ερώτημα τι θα κάνει η ίδια. Καμία εξωτερική πρωτοβουλία, όπως οι δικές μας, δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο από παράδειγμα και απόδειξη δυνατοτήτων για όλους.
Λένε ότι στις καταστροφές η συλλογικοποίηση βρίσκει έδαφος. Μένει να το δούμε. Και όχι μόνο μετά από καταστροφές αλλά και πριν. Και όχι μονό σε σχέση με καταστροφές αλλά για τα πάντα.
Κι όσο για το κράτος, τους μηχανισμούς του και τα κόμματα:
ΚΑΜΙΑ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ, ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ
ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑ ΡΟΥΒΙΚΩΝΑΣ
(Υ.Γ. Και στο εσωτερικό των τοπικών κοινωνιών μερικές σφαλιάρες και πολύ ξευτίλα στους κοτζαμπάσηδες των “κοινών”, του real estate και των μικροσυμφερόντων που μπαζώνουν ρέματα θα ήταν επένδυση για το μέλλον)
Δείτε σχετικό βίντεο ΕΔΩ.