Του αρχιμανδρίτη ΙΓΝΑΤΙΟΥ Θ. ΧΑΤΖΗΝΙΚΟΛΑΟΥ, Θεολόγου – τ. Λυκειάρχη – Ακαδημαϊκού
Μεταξύ των φόβων που κατατυραννούν αρκετούς ανθρώπους, και μάλιστα φαινομενικά χριστιανούς, είναι η, κατά την Εκκλησιαστική ορολογία, «έξωθεν καλή μαρτυρία» (!), κάτι που στην πράξη καταρρίπτεται. Έχομε καεί από κάποιες «καλές» έξωθεν μαρτυρίες με την υποκρισία, το θέατρο και τον φαρισαϊσμό, την πλαστή, και πληρωμένη πολυειδώς διαφήμιση…
Δυστυχώς αυτή η κατ’ ευφημισμόν «έξωθεν καλή μαρτυρία», ή το αντίθετον αυτής, είναι για να βολεύει μερικούς και να κατατρώγει πολλούς. Παραδείγματα έχομε πάμπολλα…
Και όμως ακόμη υπάρχουν πολλοί, οι οποίοι φοβούνται, και αρρωσταίνουν ακόμη, και με τη σκέψη και μόνο «τι θα πει ο κόσμος».
Μια μάστιγα, την οποία μας επιβάλλουν συνήθως οι άλλοι, και που έχει βαριές επιπτώσεις στην ψυχική μας και σωματική μας υγεία και στην διαβίωσή μας ανάμεσα στους συνανθρώπους μας. Ένας δαιμονικός εφιάλτης που μας ακολουθεί στον ύπνο και στον ξύπνιο μας.
Μα ο άνθρωπος, ειδικά ο χριστιανός, πρέπει να είναι ελεύθερος. Γι’ αυτήν την ελευθερίαν τον κάλεσε ο Θεός και σταυρώθηκε ο Χριστός (Γαλάτ. 5, 13). Να είναι ελεύθερος γιατί είναι καθαρός.
Γιατί αγαπά όλον τον κόσμον. Γιατί δεν ανήκει σε φατριές και διαπλοκές. Γιατί ό,τι κάνει είναι καθαρό και τίμιο, όπως θα γράψει ο Απόστολος Παύλος στον Απόστολο Τίτο και πρώτον Επίσκοπον Κρήτης «Πάντα καθαρά τοις καθαροίς» (Τίτ. 1,15).
Ο καθαρός και τίμιος δεν έχει ανάγκη από την «έξωθεν καλή μαρτυρία», ούτε και πληρώνει για να την αποκτήσει… Ξέρει ότι πολλές ψυχές έχουν δόντια. Ότι είναι γεννήματα εχιδνών (Ματθ. 3, 7 Λουκ. 3,7). Ότι «ο κόσμος όλος εν τω πονηρώ κείται» (Α’ Ιωάνν. 5, 19) και την παραγγελία του Χριστού «Προσέχετε από των ανθρώπων» (Ματθ. 10, 17).
Προσέχω από των ανθρώπων δεν σημαίνει πανικό, αλλά ότι ξέρω με ποιους έχω να κάνω και απλώς αφ’ ενός δεν απελπίζομαι, δεν περιμένω κανένα καλό απ’ αυτούς, και αφ’ ετέρου προσγειώνομαι και δεν τους εμπιστεύομαι. Συνεχίζω να ζω άνετα, ελεύθερα, να εργάζομαι, να χαίρομαι την συναναστροφή μου με αγαπημένα πρόσωπα και να είμαι χρήσιμος και ευχάριστος στις συναναστροφές μου (Κολοσ. 3,15).
Οι κακοί και μοχθηροί, μας θέλουν κακομοίρηδες, αρρωστημένους, άχρηστους, άβουλους και απόκληρους. Τέτοιο χατήρι με τους κάνομε.
Αυτοί είναι οι άχρηστοι και οι αποτυχημένοι. Εμείς, οι «ταπεινοί» και «άσημοι» και μέσα ακόμη στις ασθένειες και αδυναμίες μας έχομε την δύναμη του θεού και μαζί με τον απόστολον Παύλον ακούμε την φωνή του ουρανού: «Αρκεί σοι η χάρις μου, η γαρ δύναμίς μου εν ασθενεία τελειούνται» (Β’ Κορινθ. 12,9).
Αλλοίμονο στον άνθρωπο που αισθάνεται τον εαυτόν του «σαν καλαμιά στο ρέμα» και δέχεται να ανεμοδέρνεται από τους βρωμιάρηδες της ζωής. Γιατί τους κάνει αυτό το χατήρι; Αλλοίμονο αν σταματάμε σε κάθε γάβγισμα σκύλου, ο δρόμος μας δεν θα τελειώσει ποτέ.
Πολλές φορές γίνονται οι άλλοι εχθροί μας γιατί βλέπουν την αξία μας και «ενοχλούνται». Αυτή η «ενόχλησις» γίνεται κακία, και η κακία δεν έχει λογική, δεν έχει όρια, δεν μετρά χρόνο. Φυλάγεται, συντηρείται στο σεντούκι της μαύρης καρδιάς και εκτοξεύεται όποτε χρειασθεί…
Θυμηθείτε τον Ζακχαίον, τον Ιάειρον, τον Ματθαίον και τόσους άλλους που αγνόησαν «τι θα πει ο κόσμος» και πλησίασαν τον Χριστόν και αγάπησαν τον πλησίον τους. Και έγιναν άξιοι εργάτες και χρήσιμοι στην διακονία του Θεούκαι του συνανθρώπου τους.
Μακάρι να μπορούσαμε να μαθαίναμε τους άλλους να είναι καθαροί. Να μη βλέπουν με μαύρο μάτι τους άλλους. Να είναι καλοί και χρήσιμοι στους άλλους. Να τους μάθομε επίσης ότι αν δεν μπορούν να γίνουν καλοί, να κάνουν το καλό, τουλάχιστον ας μη βλάπτουν, ας μη συκοφαντούν τους άλλους. Επί τέλους οι καρποί της κακίας τους ας τρώγαν αυτούς τους ίδιους, όπως η σκουριά το σίδερο που εκείνο τη γέννησε. Και θα τους πούμε αυτό που έλεγε και ο Ρ. Ρολλάν: «Όλοι μας γεννάμε το κακό όπως η μηλιά τα μήλα της. Όμως, τον καρπόν αυτόν του δικού μας δέντρου πρέπει να τον τρώμε εμείς οι ίδιοι, ο καθένας μόνος του. Να μην τον δίνουμε στους άλλους».
Οι άλλοι δεν χρωστούν τίποτε σε μας να τους μαχόμαστε, ούτε και εμείς σ’ αυτούς. Επομένως, ο καθένας αν δεν μπορεί να λιώσει και εξαφανίσει την κακία του στο χωνευτήρι της αγάπης ας την κρατήσει ως άχρηστο αντικείμενο και στα «αζήτητα».
Ψηλά το κεφάλι. Είμαστε παιδιά του Θεού που μας θέλει χαρούμενους κι ευτυχισμένους.
Μας έκανε υπερήφανους με το να μας υιοθετήσει (Γαλάτ. 11,5) ;;;;;; αγάπης ;;;;;; Χριστόν: «Ο δε νυν ζω εν σαρκί, εν πίσει ζω τη τουνιού του Θεού του αγαπήσαντος με και παραδόντος εαυτόν υπέρ εμού» (Γαλάτ. 2, 20).
Ψηλά το κεφάλι. Ψηλά το φρόνημα. Μην αφήνομε κανένα να μας πάρει ό,τι μας χάρισε ο Θεός και ό,τι δι’ αυτού δικαιούμαστε.
Ο κόσμος είναι κόσμος. Καθένας έχει τεράστια αξία προ παντός στα μάτια του Θεού που δεν εξαρτάται από την όποια «έξωθεν καλήν μαρτυρία». Μάρτυράς μας ο Θεός και η συνείδησίς μας.
