Γράφει ο αρχιμανδρίτης Ιγνάτιος Θ. Χατζηνικολάου
Θεολόγος – τ. Λυκειάρχης
Κάθε πρωί που ξυπνάμε, πέρα από τις άλλες οδηγίες που μας δίνουν για μια ευχάριστη και δημιουργική ζωή, και τώρα μάλιστα με την πλειάδα των τροφολόγων, διαιτολόγων και συναφών ειδικοτήτων, θα πρέπει, αφού ευχαριστήσουμε τον Θεόν, γιατί «ξημερωθήκαμε», να τον παρακαλέσουμε να περάσουμε σύμφωνα με το θέλημά του και τον φωτισμό Του, την καινούρια ημέρα. Είναι πολλές οι προσευχές – ευχές και οι ύμνοι πάνω σ’ αυτό. Από όλα αυτά παίρνω την 12ην ευχήν του Όρθρου που λέγει ο Ιερεύς την ώρα που διαβάζει ο αναγνώστης τον «Εξάψαλμον»: Αινούμεν, υμνούμεν, ευλογούμεν και ευχαριστούμεν σοι, ο Θεός των Πατέρων ημών, ότι παρήγαγες την σκιάν της νυκτός, και έδειξας ημίν πάλιν το φως της ημέρας. Αλλ’ ικετεύομεν την σην αγαθότητα. Ιλάσθητι τοις αμαρτίαις ημών. Λάμψανεν τοις καρδίαις ημών τον αληθινόν ήλιον της διακιοσύνης σου. Φώτισον τον νου ημών και τας αισθήσεις όλας διατήρησον, ίνα ως εν ημέρα ευσχημόνως περιπατούντες την οδόν των εντολών σου καταντήσωμεν εις την ζωήν της αιώνιον, ότι παρά σοι εστίν η πηγή της ζωής, και εν απολαύσει γενέσθαι καταξιωθώμεν του απροσίτου φωτός».
Έτσι πρέπει να αρχίζει η ημέρα κάθε χριστιανού: ευχαριστηριακά και ικετευτικά. Ευχαριστηριακά, για΄τι ο Θεός, μας έδειξε «πάλιν το φως της ημέρας» και ικετευτικά «ίνα ως εν ημέρα ευσχημόνως περιπατούντες την οδόν των εντολών σου, καταντήσωμεν εις την ζωήν της αιώνιον».
Για να πραγματοποιηθεί η ικεσία μας αυτή και με άλλα λόγια, για να είναι χριστιανική η κάθε ημέρα μας, πρέπει τρία πράγματα να βρίσκουν θέση στην ημέρα μας.
1) Το μερίδιο του Θεού: Ίσως αυτό ν’ ακούγεται παράξενο, και όμως μια πράξις αγάπης – μια προσευχή στην αγαθότητα Του, στην δύναμή Του, στην ευσπλαχνία Του, μια ολόψυχη υποταγή στο θέλημα Του, μια έμπρακτη, με ότι συνεπάγεται εφαρμογή του «γενηθήτω το θέλημα σου». Για μια φωνή συμπάθειας προς τους αμαρτωλούς, δηλαδή να προσευχόμαστε όχι μονάχα για την συγχώρεση των αμαρτιών μας (σωτηρία μας), αλλά και για τους συναμαρτωλούς αδελφούς μας χριστιανούς.
2) Το μερίδιο του πλησίον: Αυτό έρχεται ως συνέχεια του παραπάνω Δεν είναι μονάχα να προσευχόμαστε γι’ αυτόν, υπάρχουν πολλοί οι τρόποι και οι ευκαιρίες να εκπληρώσουμε το χρέος μας προς το μερίδιο του. Μια λέξη παρηγοριάς, μια λέξη ευχάριστη, και μάλιστα σε μια εποχή μοναξιάς και εγωπάθειας. Μιας μοναξιάς, που είναι ο φρικτότερος πόνος. Είναι άλλωστε γνωστή η Ευαγγελική περικοπή του παραλύτου (Ιωάνν. 5, 1 – 15) που ο Χριστός τον ρωτά θέλεις να γίνεις καλά; Κι εκείνος δεν αποκρίνεται στο ερώτημα του, αλλα΄ότι του φωνάζει το επί 38 χρόνια δράμα του «Κύριε, άνθρωπον ουκ έχω…»(Ιωανν. 5,7). Επίσης να του πούμε μια λέξη που θα τον οικοδομήσει ψυχικά. Να τον εξυπηρετήσουμε όταν δεν μπορεί. Να του πάρουμε κάποιο από τα βάρη του οικονομικά, οικογενειακά. Να τον τιμήσουμε με την ευγένεια και την διακριτικότητα μας. Με άλλα λόγια «αλλήλων τα βάρη βαστάζετε»(Γαλατ. 6,2)
3) Το μερίδιο της ψυχής: Να μην περνά μέρα χωρίς προσευχή – προσευχή θερμή, ευλαβική, ταπεινή και σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Ο απόστολος Παύλος θα μας προτρέψει «αδιαλείπτως προσεύχεσθε» (Α’ Θεσσ. 5,17), Να μην περνά χωρίς θρησκευτική μελέτη, που ανυψώνει και φωτίζει τον νου, που εξαγιάζει την καρδιά και δυναμώνει την θέληση. Να μην περνά ούτε ένα λεπτό με αργία, με αδράνεια, με αστάθεια, με αποθάρρυνση, με θεληματική μελαγχολία και πίεση. Να μην παραλείπεται, να μη παραμελείται, να μην αναβάλλεται και το μικρότερο καθήκον, όσο πικρό κι αν είναι καμιά φορά… Να μην πέφτει κανείς το βράδυ στο κρεβάτι του, αν φυσικά δεν προσευχηθεί, αν δεν υπάρχει τάξη γύρω του και ειρήνη στην ψυχή του. Κι η μεγαλύτερη ειρήνη, γαλήνη κι ευτυχία της ψυχής είναι να κυλήσει η ημέρα «ανώδυνα, ανεπαίσχυντα, ειρηνικά» και με την μαρτυρία της συνειδήσεως ότι κανένα δεν πληγώσαμε, κανένα δεν αδικήσαμε, κανένα δεν σταυρώσαμε. Το αντίθετο: δώσαμε δροσιά, ελπίδα, φως ηλιαχτίδα, ξάστερο ουρανό και αληθινή ευτυχία, ιδίως στους απόμακρους κι αδικημένους.