Του Σταύρου Χριστακόπουλου
Αυτή η απόπειρα ολικής επαναφοράς των υπολειμμάτων του πάλαι ποτέ «εκσυγχρονισμού» είναι πολύ κακό μαντάτο. Όχι επειδή ανασύρει μνήμες μιας ψεύτικης ευμάρειας με δανεικά, η οποία κατέληξε στην τραγικά επώδυνη χρεοκοπία. Ούτε επειδή υπενθυμίζει το πολυετές «πάρτι» ενός συστήματος που σήμερα πληρώνουμε ακριβά.
Είναι ένα πολύ κακό μαντάτο επειδή τέτοιου τύπου «ληγμένες» εφεδρείες αναδεικνύουν τη γύμνια του σημερινού πολιτικού προσωπικού. Και υπενθυμίζουν ότι, στην ακόμη δυσκολότερη εποχή που ανατέλλει, η χώρα βαδίζει χωρίς κάποιο σχέδιο και χωρίς εγγυήσεις.
Ήδη έχει εκκινήσει – χωρίς κανείς να είναι απολύτως βέβαιος για το πώς θα εξελιχθεί και πού θα καταλήξει – η εποχή της αποσύνθεσης για μια Ευρώπη που απέτυχε να διαχειριστεί τον εαυτό της στα μείζονα ζητήματα που έθεσε η κρίση. Η (αυτ)απάτη της ευρωπαϊκής ενοποίησης πνέει τα λοίσθια και πλέον αναζητούνται οι τρόποι ώστε η Ε.Ε. να μείνει ζωντανή θυσιάζοντας χώρες στον βωμό της βιωσιμότητάς της.
Η χώρα μας σε αυτή τη νέα διαδικασία, η οποία άρχισε ανεπισήμως με το Brexit και επισήμως με τις προτάσεις Γιούνκερ, δεν έχει ούτε τον τρόπο ούτε το μέγεθος ώστε να επηρεάσει τις αποφάσεις – όχι μόνο για την Ε.Ε., αλλά, πολύ φοβούμαστε, ούτε για τον ίδιο τον εαυτό της. Αμήχανα ψελλίζει ευχές για μακροημέρευση του… πτώματος της ευρωπαϊκής ενοποίησης ή για την παραμονή της στον σκληρό πυρήνα της Ευρώπης, παρότι αυτός ο πυρήνας πιθανότατα θα συρρικνωθεί. Άλλωστε ποιος μπορεί να πιστέψει ότι οι διαφορετικές ευρωπαϊκές ταχύτητες θα αφήσουν ανέπαφο το ευρώ;
Η Ελλάδα δείχνει αιφνιδιασμένη και στο μέτωπο των ελληνοτουρκικών, όπου επίσης οι παλαιές (αυτ)απάτες καταρρέουν παταγωδώς, μαζί με τις βεβαιότητες που επικρατούσαν για τον ρόλο και τις διαθέσεις των ΗΠΑ ύστερα από την ανατάραξη που έχει επιφέρει η ανατολή της εποχήςΤραμπ.
Είναι πέρα από προφανές ότι η απόπειρα να νεκραναστηθούν όσοι δημιούργησαν και έθρεψαν τις (αυτ)απάτες της «ισχυρής Ελλάδας» και του «κατευνασμού της Τουρκίας» με χαλκευμένα στοιχεία και ανεδαφικές εκτιμήσεις, χωρίς ποτέ να ζητήσουν έστω μια συγγνώμη για όσα διαπράχθηκαν επί των ημερών τους, όταν απλώς «έβλεπαν τις μίζες να περνούν» από δίπλα τους, υποτιμά τη χώρα και την κοινωνία.
Κυρίως επισημαίνει ότι όσοι επιχειρούν να τους νεκραναστήσουν δεν εμπιστεύονται ούτε τους νυν κυβερνώντες ούτε τους πιθανούς επόμενους. Ενδεχομένως να αναζητούν αναλώσιμους πολιτικούς που θα διαχειριστούν καταστάσεις χειρότερες από αυτές που βιώνουμε. Όμως αυτό καλό θα ήταν να μας το εξηγήσουν…