Και ξαφνικά, εκεί που ο Λαός είχε πιστέψει πως κυβερνιόταν από μια παρέα ανεπάγγελτων ελέω Θεού. 
Τη στιγμή που η ατιμωρησία των κλεφτών του δημόσιου πλούτου καλά κρατεί με την πολιτική βούληση όλων των πολιτικών. Τη στιγμή που η δικαιοσύνη – στη συνείδηση του λαού – διάγει και φέρεται κατά το δοκούν, κάτω από τις προσταγές και την καθοδήγηση της εκτελεστικής εξουσίας, και του πολιτικού κόσμου γενικότερα. Τη στιγμή που τα μέσα μαζικής ενημέρωσης έχουν χωριστεί σε φατριές, ενεργώντας η κάθε φατριά ανάλογα με τα δικά της συμφέροντα. Τη στιγμή που οι πνευματικοί ταγοί του τόπου, έχουν καταπιεί τη γλώσσα τους για τα όσα συμβαίνουν γύρω μας, περιμένοντας τις εισαγωγικές εξετάσεις των παιδιών μας – όπως κάθε χρόνο – για να ξεσηκωθούν σε απεργίες, όχι για θεσμικά, μα για οικονομικίστικα αιτήματα. Τη στιγμή που οι απατεώνες στη χώρα μας ανθούν και λουλουδίζουν. Τη στιγμή που ο αλητήριος συνδικαλισμός στα ρετιρέ των εργαζόμενων – ΔΕΚΟ – αγωνίζεται πρόστυχα, να διατηρήσει προνόμια, καρπός εκβιασμών του παρελθόντος, όταν οι πολλοί, οι μη προνομιούχοι εργαζόμενοι στενάζουν κάτω από το φάσμα της ανεργίας. Τη στιγμή που ο λαουτζίκος αποχαυνωμένος στην τηλεόραση να παρακολουθεί τις κυράτσες να του μαγειρεύουν αρνάκι γεμιστό με κουκουνάρι, ενώ οι κυβερνήτες του, μπουκιά, μπουκιά, του αφαιρούν το ξεροκάμματο από το στόμα…
Νάσου και σκάει η μεγάλη έκπληξη. Μια μικρή ομάδα από διακεκριμμένους επιστήμονες, άνθρωποι των τεχνών και των γραμμάτων, συνταγματολόγοι, κοινωνιολόγοι και άλλοι, βγαίνουν και καταγγέλλουν δημόσια τους κυβερνώντες παράνομους και τις πράξεις τους πράξικοπηματικές. Αργήσατε κύριοι. Πολύ αργήσατε. Δεν πειράζει όμως. Ο Λαός μας λέει, καλλιό αργά παρά ποτέ.
Η φωνή σας – έστω και αργά – αποτελεί βάλσαμο στις οικονομικές πληγές που καθημερινά απερίσκεπτα και με περίσσιο σαδισμό του ανοίγουν. Βέβαια ο λαός θα περίμενε σύσσωμα η πνευματική ηγεσία να ξεσηκωθεί, μπροστάρης για ένα πανεθνικό ειρηνικό ξεσήκωμα, ενάντια στους μαθητευόμενους μάγους που βαλθήκανε σώνει και καλά να μας σώσουν μαθητευόμενοι στην καμπούρα μας, ενώ όλος ο κόσμος βοά, πως ο δρόμος που ακολουθούν οδεύει προς τον όλεθρο. Βέβαια, θα πρέπει να ομολογήσουμε, πως ο Πρωθυπουργός αγωνίζεται φιλότιμα για να μας βγάλει από τα αδιέξοδα, που και η παρέα του βοήθησαν για να μπούμε. Όμως ο τρόπος που διάλεξε να μας βγάλει προσθέτει κι άλλα αδιάξοδα. Βαθαίνει ακόμη περισσότερο τα υπάρχοντα. Είναι δοσμένος ο δρόμος που ακολουθεί. Δοσμένος από δυνάμεις που δεν θέλουν να μας πεθάνουν, στον ίδιο βαθμό που δε θέλουν και να μας βγάλουν από την εντατική. Μας θέλουν μόνιμα διασωληνομένους, γιατί αυτό υπαγορεύουν τα δικά τους συμφέροντα. Ο κύριος Παπανδρέου ακολουθεί την πεπατημένη οδό, που ακολούθησαν πριν από εμάς άλλοι λαοί, και καταστράφηκαν.
Για τους παραπάνω, και για πολλούς άλλους λίγους, επιβάλλεται να φύγουν. Να φύγουν το ταχύτερο, όλοι οι παλιοί πολιτικάντηδες, και στη θέση τους έρθουν άφθαρτοι – αμόλυντοι, έξω από τις πολιτικές παρέες και φατριές, που θα βάλλουν τη χώρα σε μια άλλη τροχιά. Που θα διαπραγματευτούν το χρέος μας σε μια καινούργια βάση, απαλλαγμένο από τις αμαρτίες του παρελθόντος. Που θα εντάξουν τις σχέσεις μας με άλλους λαούς, με βάση τα καινούργια δεδομένα, και με γνώμονα το εθνικό μας συμφέρον. Απαλλαγμένη η χώρα από τις αγκυλώσεις του παρελθόντος. Κάτι που οι διαπλεκόμενοι πολιτικάντηδες, δε θέλουν, και δε μπορούν να κάνουν.
Κώστας Π. Μανιάς
