Του Δημήτρη Κ. Τυραϊδή
Σε κάποιον ραδιοφωνικό σταθμό άκουσα πως ο υπουργός Μεταναστεύσεως και Ασύλου κ. Δημήτρης Καιρίδης, αισιοδοξεί πως οι ροές των μεταναστών στην χώρα μας θα μειωθούν στο εγγύς μέλλον. Και προς την χώρα μας αλλά και προς τα νότια παράλια της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ήδη έχουν μειωθεί πάρα πολύ, έτσι λέει ο υπουργός.
Μα κύριε υπουργέ, κάντε λίγη υπομονή ώσπου να καλυτερεύσει ο καιρός κι είμαι σίγουρος ότι θα αναθεωρήστε την γνώμη σας. Μακάρι να βγω ψεύτης. Κύριε υπουργέ, εκατομμύρια συνάνθρωποί μας περιμένουν τους ανάλγητους δουλέμπορους σε όλα τα βόρια παράλια της Αφρικής, να τους αμπαρώσουν σε κάποιο σαπιοκάραβο βάζοντας ρότα προς τα παράλια της Ευρώπης. Τώρα, πόσοι απ’ αυτούς τους δύσμοιρους θα πατήσουν το πόδι τους στην ξηρά, αυτό δεν το ξέρει κανένας.
Εκείνο όμως που είναι σίγουρο ότι θα προκύψει, που κανένας σώφρον άνθρωπος βέβαια δεν εύχεται να συμβεί, είναι ότι πολλοί θα γίνουν τροφή της θαλάσσιας ζωής της Μεσογείου. Τι σας κάνει κύριε υπουργέ να αισιοδοξείτε για την μείωση μεταναστών προς την πατρίδα μας;
Η εκδιωχθέντες από την πολύπαθη πατρίδα τους Παλαιστίνιοι, από τα άφθονα πολεμικά σύνεργα των Ισραηλινών, είναι περίπου 200 εκατομμύρια. Τι θα περιμένουν αυτοί οι άνθρωποι στο μέλλον και τι θα τους κάνει να μην πάρουν τα μάτια τους, ψάχνοντας για να στρεχιάσουν σε μια άλλη χώρα; Ποιος θα μείνει στην ισοπεδωμένη πατρίδα τους; Ή θα παραμείνουν εκεί πάνω στα χαλάσματα και τ’ αποκαΐδια των σπιτιών τους περιμένοντας την ανθρωπιστική βοήθεια των άλλων κρατών; Ειδικότερα την βοήθεια ορισμένων που, ή με τον ένα τρόπο ή με τον άλλο, βοήθησαν τους κατακτητές τους να τους εξολοθρεύσουν. Ξέρεις πως την μεταφράζω εγώ τέτοιου είδους βοήθεια; Τους σκοτώνουμε για να τους κλάψουμε.
Και δεν είναι μόνο οι μετανάστες των εμπλεκομένων κρατών που θα φύγουν από την πατρίδα τους. Θα είναι και οι μετανάστες των κρατών, που λόγω του εμφύλιου σπαραγμού, αργά ή γρήγορα – εγώ πιστεύω αρχές της άνοιξης – θα αναγκαστούν οι άνθρωποι να εγκαταλείψουν την σπαραζόμενη πατρίδα τους.
Κι άλλες φορές το έχω γράψει και το γράφω και στο σημερινό μου άρθρο. Αν δεν σταματήσουν οι δυνατοί να λεηλατούν τους αδύναμους κι αν δεν σταματήσουν να κλέβουν τον πλούτο της χώρας τους, κι αν δεν αποφασίσουν να διαχειριστούν οι ίδιοι τον πλούτος τους, οι μετανάστες θα αυξάνονται χρόνο με το χρόνο. Τι θα τους κάνετε; Θα τους πνίξετε όλους; Αυτό δεν μπορείτε να το πετύχετε. Κολυμπώντας θα έρθουν κι αλίμονο στις χώρες που θα εγκατασταθούν. Και καλά, τους Αφρικανούς μετανάστες θα τους πνίξετε, τους προερχόμενους από τα κράτη της Ασίας πως θα τους αντιμετωπίσετε; Προετοιμαστείτε κύριοι για τα χειρότερα. Αλλάξτε πολιτική, βοηθήστε αυτούς τους άμοιρους συνανθρώπους μας για να παραμείνουν στην πατρίδα τους. Δώστε τους χρήματα – λέω εγώ τώρα – ανοίξτε εργοστάσια στον τόπο τους… Τέλος πάντων βρέστε τρόπους να μην τους αναγκάζει η πείνα και η ξυπολυσιά να φεύγουν από την χώρα τους.
Κάποτε οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να φύγουν από τη χώρα τους γιατί δεν υπήρχαν τα μέσα μαζικής φυγής. Τώρα όμως με την εξέλιξη της τεχνολογίας και την κατασκευή μεγαλοθηρίων μέσων μετακίνησης, πολύ εύκολα θα τα εκμεταλλευτούν και θα μας επισκέπτονται συχνά – πυκνά. Κάποιοι τρώνε για πρωινό χαβιάρι και ο φτωχός να μην έχει πρόσβαση σε πόσιμο νερό, αυτονόητο δεν είναι ότι θα κάνει τα αδύνατα δυνατά να βρει νερό να σβήσει την δίψα τους και ψωμί να χορτάσει.
Κι απ’ ότι γνωρίζω, τους μορφωμένους μετανάστες, π.χ. τους γιατρούς, τους δικηγόρους κ.α. ευχαρίστως τους κρατάτε στην πατρίδας σας γιατί σας προσφέρουν τις πολύτιμες υπηρεσίες τους και δεν έχετε ξοδέψει μήτε ένα ευρώ για να τους σπουδάσετε. Δεν είναι όμως όλοι οι μετανάστες γιατροί και δικηγόροι. Είναι και άνθρωποι τελείως αγράμματοι. Αυτούς τι θα τους κάνετε; Θα τους γυρίσετε πίσω στην πατρίδα τους ή θα τους κλείσετε όλους στους πρόχειρους καταυλισμούς; Και να τους διώξετε πάλι θα επιστρέψουν… να είστε σίγουροι γι’ αυτό.
Κι εγώ αν μπορούσα να ζήσω στο χωριό μου με αξιοπρέπεια δεν θα έφευγα από κει. Επειδή όμως γυρνούσα ξυπόλυτος και με κοντά παντελόνια κι αυτά χιλιομπαλωμένα, όταν μου δόθηκε η ευκαιρία τα παράτησα όλα, σπίτι, χωράφια, ζωντανά… ότι είχα δημιουργήσει με πολύ κόπο και δόξα τω Θεώ πέρασα μια ζωή αρκετά καλή. Αλλά σαν και μένα φτωχά παιδιά ξενιτεύτηκαν για να βρουν την τύχη τους και να ζήσουν μια ζωή μακριά από την πείνα και την ξυπολυσιά. Ρήμαξαν τα χωριά μας, γκρεμίστηκαν τα σχολεία μας, όσα βέβαια δεν τα είχαν κάψει οι κατακτητές Γερμανοί. Αλλά μήπως και σήμερα δεν γίνεται το ίδιο; Παιδιά, που αν πιάσουν την πέτρα και την στύψουν θα βγάλει νερό και που δεν είχαν και δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα, φεύγουν. Ποιες είναι οι υποδομές και η βοήθεια που τους παρέχει το κράτος για να παραμείνουν στο χωριό τους; Που είναι η δωρεάν παιδεία, που βρίσκεται η δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη; Κάπου αλλού βρίσκονται κι όχι στην χώρα μας. Γιατί να μείνουν στο χωριό τα νέα παιδιά;
Συμπέρασμα, και κλείνω με αυτό. Αν δεν δώσετε κίνητρα στους νέους ανθρώπους να παραμείνουν στον τόπο τους και στη χώρα μας γενικότερα θα μεταναστεύσουν όπως έκαναν οι παππούδες τους στην μεταπολεμική εποχή.
*συγγραφέας – ποιητής
μέλος της Παγκοσμίου Ενώσεως Ελλήνων Λογοτεχνών,
μέλος των Πνευματικών Δημιουργών νομού Χανίων
και άλλων πολλών πολιτιστικών συλλόγων
