Του Απόστολου Δ. Καραμπά
Στη διάρκεια του Κριμαϊκού πολέμου (1853-1856) στρατιωτικά σώματα και εθελοντές με την στήριξη του Ελληνικού βασιλείου, εισέβαλαν στα εδάφη της Θεσσαλίας, Ηπείρου και Μακεδονίας, στηρίζοντας εξεγέρσεις του ελληνικού πληθυσμού κατά των Οθωμανικών αρχών. Τις επεκτατικές βλέψεις της Ελλάδας και την πραγμάτωση της Μεγάλης Ιδέας ανέτρεψε η πολιτική των Βρετανών και των Γάλλων που έβαζαν ως προτεραιότητα την ακεραιότητα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και την παρεμπόδιση της καθόδου της Τσαρικής Ρωσίας στη Μεσόγειο.
Οι Αγγλογάλλοι 13/26 Μαΐου του 1854 αποκλείουν τον Πειραιά και θέτουν υπό τον έλεγχο τους την Αθήνα. Ο βασιλιάς ‘Οθων αναγκάζεται να διακηρύξει ουδετερότητα και να αποσύρει τα ένοπλα τμήματα, αντικαθιστά την κυβέρνηση Κριεζή και διορίζει πρωθυπουργό τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο, πρόσωπο εμπιστοσύνης των Άγγλων, και υπουργούς μέλη του Αγγλικού και Γαλλικού κόμματος. Μία κυβέρνηση κατοχική ,<<Υπουργείο Κατοχής>> όπως ονομάσθηκε, θα παραμείνει στην εξουσία ως τον Σεπτέμβρη 1855 όπου και θα την διαδεχθεί η κυβέρνηση Βούλγαρη. Οι δυνάμεις κατοχής με τις συνεχείς επεμβάσεις τους στην εσωτερική πολιτική ζωή έγιναν μισητές από τον λαό της Αθήνας. Σε ζητήματα εξωτερική πολιτικής, χωρίς προσχήματα υπαγορεύουν στην κυβέρνηση τις αποφάσεις τους. Από το πλήρωμα ενός γαλλικού πλοίου θα μεταδοθεί χολέρα, η <<ξένη>> όπως την αποκαλούν η οποία θα προκαλέσει τον θάνατο περισσοτέρων των 3.000 ανθρώπων, μιας πόλης που αριθμούσε λιγότερους από 30.000 κατοίκους. Γάλλοι και Άγγλοι θα εγκαταλείψουν την πρωτεύουσα στις 18/2/1857, ένα χρόνο μετά την ήττα των Ρώσων στην Κριμαία και την συνθήκη του Παρισιού (1856), αφού τοποθετήσουν επιτροπή Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου προς εποπτεία του δανείου των 60 εκ. φράγκων του 1832.
Η τρίχρονη Γαλλοαγγλική κατοχή αποδυνάμωσε και εξαφάνισε τα πρώτα κόμματα στην ιστορία της χώρας, με τη μορφή που εμφανίσθηκαν στην τρίτη Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου το 1826, (<<Αγγλικό>>, <<Γαλλικό>> και <<Ρώσικο>>). Κόμματα προσανατολισμένα στην πολιτική των Μεγάλων Ευρωπαϊκών Δυνάμεων που καλλιεργούν τους μύθους και τα ιδεολογήματα του φιλελληνισμού. Το ελληνικό κράτος, βασίλειο από το 1832 με τη συνθήκη του Λονδίνου, ένα μόρφωμα δημιούργημα συμφωνιών και παζαριών των Προστάτιδων δυνάμεων, πλήρως εξαρτημένο και υποτελές με περιορισμένα σύνορα, δεν ήταν σε θέση να χαράξει εξωτερική πολιτική, διαφορετική από τα συμφέροντα αυτών των Δυνάμεων.
Ο Κριμαϊκός πόλεμος συνέδεσε την Ελλάδα διαχρονικά με τη Δύση και στους γεωστρατηγικούς σχεδιασμούς της στα πλαίσια του ανταγωνισμού με την Ρωσία, από την τσαρική εποχή και την Σοβιετική περίοδο μέχρι και σήμερα.
Μία σχέση πολύπλευρης εμπλοκής της χώρας,μέσα από την Ευρωατλαντική συμμαχία και την Ευρωπαϊκή Ένωση, και τελευταία με την Ελληνογαλλική Συμφωνία, που θα έχει <<αμυντικό>> όπως προβάλλεται χαρακτήρα, σε μία περίοδο έντασης και κλιμάκωσης των ενδοιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών στη Ανατολική Μεσόγειο .
*Σημείωση: Οι Ευρωπαϊκές δυνάμεις από το 1840 μέχρι το 1917 επτά φορές κατέφυγαν στο μέτρο του ναυτικού αποκλεισμού της Ελλάδας.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
Βουρνάς Τ., Ιστορία της Νεότερης και Σύγχρονης Ελλάδας τ.Α’ Εκ. Πατάκη 1999
Μπρέκης Σ.Λ., Ιστορία της Νεωτέρας Ελλάδος (19ος αιώνας) Αθήνα 2004