ΜΕΡΟΣ Α! Η παραποίηση των αξιών
Η σημερινή κρίση του δυτικού καπιταλισμού δεν είναι μόνο αποτυχία του ίδιου να διαχειριστή το κράτος πρόνοιας στα πλαίσια μιας εκμεταλλευτικής κοινωνίας αλλά και του εργατικού-επαναστατικού κινήματος να τον μετασχηματίσει ώστε να είναι βιώσιμος.
Ο κενσυανικός τρόπος διαχείρισης του καπιταλισμού στην σημερινή παρακμιακή μορφή δημιούργησε κοινωνίες με διευρυμένες πυραμίδες εξουσίας όπου ένα μικρό μέρος του πληθυσμού παρήγαγε σε συνθήκες δουλείας παρήγαγε τον πλούτο για την υπόλοιπη κοινωνία. Αυτό ήταν εφικτό λόγω της τεράστιας εκμετάλλευσης του υπόλοιπου κόσμου. Στα πλαίσια αυτά η αριστερά εκφράζοντας κυρίως δημοσιοϋπαλληλικά συμφέροντα υπήρξε παράγοντας συνοχής της εξουσίας και συμμετείχε στην διαχείρισης της.
Η αριστερά σήμερα στοχεύοντας μόνο στην δίκια της επιβίωση ,σαν «προοδευτικός» διαχειριστής της εξουσίας, έχει μετατρέψει τις ιδέες της σε μία μορφή ευαγγελίου που πρέπει σε αυτά να προσαρμοστεί σ’ αυτές. Θα εξετάσω σ’ αυτό το σημείο τις δύο από τις πιο παραποιημένες έννοιες την επανάσταση και τον αντιμπεριαλισμό.
Α) Επανάσταση: Για τις οργανώσεις της αριστεράς, είναι μια ηθική κατάσταση πραγμάτων που πρέπει να επιβάλουν στις κοινωνίες. Ενώ τα φιλειρηνικά αδέρφια τους, θεωρούν ότι ο ειρηνικός δρόμος είναι ο αντίστοιχος ηθικός κανόνας που πρέπει να επιβληθεί. Ο καθένας σύμφωνα με την εκλογική του πελατεία. Δηλαδή οι κοινωνίες εξελίσσονται με βάση την ατομική βούληση κάποιων γραφειοκρατών και όχι στην αναγκαιότητα επιβίωσης των ανθρώπων. Έτσι π.χ οι φιλειρηνικοί λένε ότι ο δρόμος του Γκάντι είναι η λύση για κάθε συγκύρια, ξεχνώντας ότι ο δρόμος αυτός ήταν ειρηνικός γιατί η Βρετανία δεν μπορούσε να κρατήσει τις αποικίες της. Επανάσταση είναι μια μορφή λύσης των κοινωνικών αντιθέσεων όταν αυτές πάρουν οξυμένη μορφή. Ενώ από ιστορικής πλευράς, επανάσταση είναι κάθε ποιοτική αλλαγή. Η επανάσταση παρά τις ατομικές θελήσεις είναι υπαρχτή μορφή εξέλιξης κάθε συνόλου είτε κοινωνικού ,είτε φυσικού ,είτε βιολογικού και η μη δυνατότητα εφαρμογής της στην εξέλιξη ενός συνόλου όταν αυτή είναι αναγκαία οδηγεί στην καταστροφή του. Η επανάσταση είναι αναγκαία μορφή επιβίωσης.
– Επανάσταση είναι π.χ η σύγκρουση του ποζιτρόνιου με το πρωτόνιο που παράγει ένα φωτόνιο για την παραγωγή του φωτός
-Επανάσταση είναι η δημιουργία του πρώτου ανθρώπινου κυττάρου από τα γονεεικά
-Η ανάγκη επιβίωσης του είδους μας λόγω της αύξησης του πληθυσμού και την δημιουργία των πόλεων , έφερε την ανάγκη των αστικών επαναστάσεων
Επανάσταση= Ποιοτική αλλαγή
Υπήρξαν πολλοί πολιτισμοί στην ιστορία της ανθρωπότητας που επειδή δεν μπόρεσαν να μετατρέψουν τις κοινωνικές τους σχέσεις και εξαφανίστηκαν π.χ οι Ασσύριοι. Καλό είναι να το θυμόμαστε σήμερα γιατί η κρίση είναι ένα κλασσικό παράδειγμα που οι κοινωνικές αντιθέσεις λύνονται επαναστατικά. Η λύση αυτή είναι η μόνη ρεαλιστική αλλά συγχρόνως και ανέφικτη. Λόγω και της εξαθλίωσης της αριστεράς που δεν έθεσε το ζήτημα πριν την εφαρμογή του μνημονίου. Αλλά παρά ότι είναι κάτι ανέφικτο μόνο κάτω από αυτήν την προοπτική μπορούμε και να κατανοήσουμε την συγκυρία και να ηττηθούμε με καλύτερους όρους.
Β) Αντιμπεριαλισμός : Εδώ οι διάφοροι πολιτικοί χώροι είναι συνεπέστεροι στις διακηρυγμένες τους ιδέες. Κάνουν σωστή ανάλυση αλλά μόνο όσο αφορά την λειτουργία των αντιιμπεριαλιστικών κέντρων. Ο ιμπεριαλισμός είναι και κοινωνικό σύστημα είναι δηλαδή και μορφή συνοχής των κοινωνιών και της εξουσίας . Όταν δηλαδή δεν «επιλέγουν» να λύσουν τις αντιθέσεις με πόλεμο, ο βαθμός εκμετάλλευσης δεν ξεπερνά το όριο αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης ,το όριο δηλαδή επιβίωσης αυτών που παράγουν τον πλούτο, ούτε το όριο που θα χάσει την ιδιότητα του κάποιος την ιδιότητα του καταναλωτή . Το πρόβλημα δεν είναι κυρίως μια λάθος αντίληψη ,αλλά το γεγονός ότι η όποια λύση της κρίσης θα δοθεί στο εσωτερικό της χώρας και θα καθοριστεί από τις εσωτερικές αντιθέσεις και μόνο μέσω αυτών εκφράζονται τα ιμπεριαλιαστικά κέντρα.
Να περάσω τώρα στο κατεξοχήν πρόβλημα στην αντιμνημονιακή αριστερά ξεκινώντας από την προϊστορία της το κίνημα της αντιπαγκοσμιοποίησης . Τόσο η σημερινή πολιτική της αριστεράς όσο και η δομή της όπως και των κινημάτων έχει καθοριστεί από την ίδρυση του Φόρουμ. Να κάνουμε μερικές εισαγωγικές παρατηρήσεις. Πρώτα όντως η παραγωγή διεθνοποιείται σε μεγαλύτερο από κάθε εποχή βαθμό , όντως τα διεθνή ιμπεριαλιστικά κέντρα οξύνουν τις αντιπαραθέσεις τους για έλεγχο της παγκόσμιας αγοράς, αυτό που δεν συμβαίνει είναι ότι ένα κέντρο κυριαρχεί σε όλα. Αντίθετα έχουμε ανάδυση νέων και αποδυνάμωση των πραδοσιακών.Οταν μια κοινωνία βρίσκετε σε κρίση είτε η άρχουσα τάξη είτε κυρίως οι νοικοκυραίοι εγκαταλείπουν τον κοσμοπολιτισμό (ευρωπαϊκή προοπτική)και προωθούν αντιλήψεις πως η πατρίδα κινδυνεύει από εξωτερικούς εχθρούς για να κρύψουν την εσωτερική τους λαιμαργία.
Το κίνημα ενάντια στην παγκοσμιοποίηση δημιουργήθηκε από τα ευνοημένα από τις κενσυανικές ρυθμίσεις στρώματα της συνδικαλισμένης αριστερής υπαλληλοκρατίας, λόγω της ανασφάλειας που προκαλούσε η επερχόμενη κρίση από την μια και ο φόβος να μην πάρει η αντίδραση σε αυτήν ανεξέλεγκτες μορφές όπως φαινόταν μετά βομβαρδισμούς στην Σερβία. Πώς υπερασπιζόταν το σύστημα, πώς δηλαδή υπερασπίζονται την δικιά τους επιβίωση : Από την μια μεριά λέγοντας ότι τα πάντα καθορίζονται από κάποια σκοτεινά κέντρα εξουσίας απενοχοποιούσαν το ντόπιο κατεστημένο ,αυτούς που τους μοίραζαν τα λεφτά δηλαδή, ενώ από την άλλη παρουσίαζαν ότι το όποιο πρόβλημα θα λυθεί με την κοινή συμμαχία λαού και εξουσίας ,ενάντια στην ξένη ακρίδα. Σήμερα λοιπόν για να λυθεί το πρόβλημα της κρίσης αρκεί να ψηφίσουμε τους πολιτικούς τους εκπροσώπους που συγχρόνως είναι και η εναλλακτική λύση για το σύστημα λύση . Ενίσχυσαν δηλαδή ιδεολογικά την κοινή από τον λαό αντίληψη του εθνοτικού-εθνικισμού εξάλλου και η Χ.Αυγή τα δικά τους συμφέροντα εξυπηρετεί .Η παραπάνω ιδεολογία είναι κυρίαρχη και για το κίνημα των πλατειών σήμερα ανεξάρτητα από το χρώμα των σημαιών. Να έρθω όμως στην φορουμίστικη δομή που είναι και δομή του ΣΥΡΙΖΑ, της ΑΝΤΡΑΣΥΑ και των κινημάτων.
Τα μορφώματα αυτά είναι ενότητες ,συλλογικοτήτων ,κομμάτων, πολιτικών χώρων στην βάση της μη συζήτησης των διαφορετικών απόψεων και της διεξοδική συζήτηση για δράσεις που αναπαράγουν τον κάθε χώρο. Ακόμα και για χώρους που δηλώνουν αντισυστημικοί η απουσία της ιδεολογίας βάζει από την πίσω πόρτα την κυρίαρχη. Αυτά τα μορφώματα δεν μπορεί να είναι ενότητες ισότιμων ανθρώπων, όπως θα συνέβαινε αν υπήρχε διαδικασία αντιπαράθεσης-σύνθεσης. Είναι θεσμοί που θέση κάποιου σε αυτούς εξαρτάται από την ικανότητα και την προσφορά δηλαδή από την φυσική επιλογή. Μορφές οργάνωσης που διαπαιδαγωγούν τον άνθρωπο στα πρότυπα των αρχών οργάνωσης των φασιστών στο μεσοπόλεμο.
Η ανάγκη για επιβίωση στο σήμερα συμφώνα με τα πρότυπα του χθες δηλαδή ότι είναι σημαντικότερο να ανήκεις σε ομάδα παρά το χρήμα που διαθέτεις . Αυτός είναι και ο λόγος του άθλιου πολιτικού λόγου των απλών μελών τους και η μεγάλη τους πολυμορφία και ο αριθμός τους αφού αυτό σημαίνει περισσότερες θέσεις επιβίωσης. Εξέθεσα τα βασικά εκείνα ιδεολογικά στοιχεία της αθλιότητας της αριστεράς που μου είναι χρήσιμα για να εκθέσω στο β! μέρος την αθλιότητα της πολιτικής της.
ΑΝΤΙ ΕΠΙΛΟΓΟΥ (στους αγαπητούς πρώην συντρόφους μου)
«……το καθήκον ενός φασιστικού κινήματος είναι η κατάργηση του φαύλου κράτους των πολιτικών που έχουν ξεπουληθεί στον διεθνή σιωνισμό και μπολσεβικισμό και την δημιουργία ενός κράτους στην βάση της ανωτερότητας του ρωμαϊκού πολιτισμού…….»
Από το βιβλίο του 1919 του Giovani Gentile “La dorita del facismo’’αν αλλάξουμε τους εχθρούς και τον πολιτισμό έχουμε πολλές αντιλήψεις του σήμερα.
Ευτύχης Πιτσικουλάκης διαχειριστής της ομάδας “ Οla Einai Dromos”
