«Δικαιοσύνη μάθετε οι ενοικούντες επί της γης»
Όρος απαράβατος η σωστή απονομή της, για ένα κράτος ευνομούμενο, ένα κράτος δικαίου.
Ποιος καθορίζει όμως το πλαίσιο λειτουργίας της; Ο νομοθέτης. Και ποιος είναι ο νομοθέτης; Η πλειοψηφία της εκάστοτε βουλής. Έτσι βλέπομε κατ’ αρχήν τις σοβαρές ενέργειες αποσταθεροποίησης της, με τις πάμπολλες φωτογραφικές νομοθετικές διατάξεις που κατά περίπτωση το πλειοψηφόν κόμμα καταθέτει προς εξυπηρέτηση δικών του καταστάσεων ή σκοπιμοτήτων που αφορούν πρόσωπα ή συμφέροντα που υπηρετεί ή θέλει να εξυπηρετήσει για ευνόητους λόγους. Πολλές φορές αυτές οι διατάξεις είναι τόσο προκλητικές και σε τέτοια έκταση που χαρακτηρίζονται χωρίς υπερβολή ως σκανδαλώδεις.
Αλλά για το ίδιο θέμα μπορεί κάθε κοινοβουλευτική πλειοψηφία να κατευθύνει τη δικαιοσύνη προς διαφορετικές κατευθύνσεις. Παράδειγμα πρόσφατο, η περιβόητη υπόθεση Novartis.
Άλλα έκανε η προηγούμενη κυβέρνηση που έστρεψε τη δικαιοσύνη στη δίωξη των πολιτικών της αντιπάλων και άλλα η σημερινή που στρέφει αλλού τη σοβαρή αυτή υπόθεση σε βάρος, τώρα, άλλων προσώπων, πάλι όμως πολιτικών της αντιπάλων.
Το ίδιο παράδειγμα είναι χαρακτηριστικό και αποκαλυπτικό των ωμών παρεμβάσεων που γίνονται προς επηρεασμό ή πειθαναγκασμό ακόμη και κορυφαίων λειτουργών της.
Έτσι φτάνουμε στο σημείο να μένουν στο απυρόβλητο οι ένοχοι της μεγαλύτερης κλοπής του αιώνα, του σκανδάλου του χρηματιστηρίου ή του άλλου γεγονότος που προκαλεί εντελώς ανενδοίαστα την κοινή λογική και κάθε έννοια απόδοσης δικαίου όταν απαλάσσονται πρωταγωνιστές παράνομων ενεργειών, σημαίνοντα πρόσωπα, όταν διακυβεύονται γενικότερες αποκαλύψεις ή επιπτώσεις. Χτυπητό παράδειγμα η υπόθεση Τσουκάτου, του αποκαλούμενου και στρατηγού του πολυσυζητημένου πρωθυπουργού Κ. Σημίτη, που ενώ παραδέχτηκε την κυκλοφορία μαύρου χρήματος από τον ίδιο, αθωώθηκε πανηγυρικά.
Ανέφερα ορισμένες ηχηρές περιπτώσεις πανελλαδικού ενδιαφέροντος, έχει όμως τη σημασία του να σταθούμε στο θέμα και από τοπικής σκοπιάς.
1 Η περίπτωση των γεγονότων της Νομαρχίας το 1990
Στις δίκες που ακολούθησαν και όσον αφορά τη δική μου περίπτωση έχομε δύο διαφορετικές, εκ διαμέτρου αντίθετες, αποφάσεις, με τον ίδιο εισαγγελέα! Ο εισαγγελέας Σταύρος Τζουλάκης αμέσως μετά τα γεγονότα ενώ εισαγγελέας του Αρείου Πάγου ήταν ο περιβόητος Βασίλης Κόκκινος, εισηγείται και γίνεται αποδεκτή η καταδίκη μου για διασπορά ψευδών ειδήσεων και πληροφοριών που ήταν ικανές να εγείρουν τον λαό σε στάση.
Έτσι καταδικάζομε σε απαγόρευση εξόδου στο εξωτερικό με καταβολή εγγυοδοσίας και άλλες εξευτελιστικές ποινές για έναν δημοσιογράφο που έκανε απλά το καθήκον του, μετέδιδε τα γεγονότα όπως εξελίχθηκαν. Αυτά με κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας. Λίγα χρόνια μετά, με κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, επαναλαμβάνεται η διαδικασία με τον ίδιο εισαγγελέα στην έδρα και αθωώνομαι πανηγυρικά και με εύφημο μνεία, ότι δηλαδή έπραξα στο ακέραιο το δημοσιογραφικό μου καθήκον κ.λπ.
Έχουν τη σημασία τους όμως και τα παρακάτω θέματα τοπικού ενδιαφέροντος τα οποία διατυπώνουμε με τη μορφή ερωτημάτων, ελπίζοντας ότι αυτή τη φορά δεν απευθυνόμαστε σε ώτα «μη ακουόντων».
2. Τι γίνεται με την εξαγγελθείσα και πολύ διατυμπανισθείσα μεγάλη υπόθεση κοκαΐνης στα Χανιά; Έφτασε στη Δικαοσύνη ή γκρούφτηκε εν τη γενέσει της;
3. Τι γίνεται με την υπόθεση της εισαγγελικής παρέμβασης – διερεύνησης της υπόθεσης του σκανδάλου του άχρηστου φράγματος Βαλσαμιώτη; Υπάρχει πόρισμα ή τέθηκε στο αρχείο;
4. Πώς εξηγείται την ίδια μέρα στο Τριμελές Εφετείο Χανίων να καταδικάζεται πατέρας και γιός (ενώ είναι νόμιμος εκπρόσωπος ο πρώτος) με εξοντωτικές ποινές για την υπόθεση σχετικά με τα πνευματικά δικαιώματα της εταιρείας απατεώνων που έκλεισε αλλά οι δράσεις της εν πολλοίς ψεύτικες και παράνομες, συνεχίζονται με θύματα τους επιχειρηματίες της χώρας; Πώς η ΑΕΠΙ ενώ πλέον δεν υπάρχει είναι αιτία, με στημένες καταγγελίες που έγιναν από τους ίδιους τους πρώην υπαλλήλους της δικηγόρους που είναι και μάρτυρες και δικηγόροι ταυτόχρονα; Αληθεύει ότι στο θέμα των πνευματικών δικαιωμάτων σ’ αυτή τη χώρα γίνονται έντονες παρεμβάσεις από ξένες πρέσβεις και συγκεκριμένα της Αμερικής όπως καταγγέλθηκε σε πρόσφατη δίκη;
Οι κανόνες που διέπουν την λειτουργία της Δικαιοσύνης πώς διαμορφώνονται μπορούμε να κατανοήσουμε. Είναι όμως η σωστή διαδικασία ή μήπως σωστή δικαιοσύνη είναι η εξάρτηση της Δικαιοσύνης από τον εκάστοτε πολιτικό οργανισμό που συγκεντρώνει την πλειοψηφία;
Επειδή η Δικαιοσύνη και η αμερόληπτη, αψεγάδιαστη λειτουργία της είναι βασική προϋπόθεση ενός κράτους δικαίου πρέπει να σταματήσει να την θεωρεί κάθε κόμμα δική του υπόθεση. Πρέπει ακόμα να θεσπιστεί κατά την άποψή μου ένα νέο νομοθετικό σώμα από τους πιο ικανούς καθηγητές Δικαίου που διαθέτει η χώρα που θα εισηγείται την κατάργηση της πολυνομίας, τη θέσπιση νόμων που δεν θα επιτρέπουν κανενός είδους παρεμβάσεις. Ωστόσο τα κόμματα εξουσίας πρέπει να σταματήσουν ενέργειες εκμετάλλευσης κορυφαίων λειτουργών της Δικαιοσύνης όπως έγινε πρόσφατα από τον ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς να είναι βέβαια ο πρώτος διδάξας. Κοντολογίς, για να έχουμε Δικαιοσύνη πρέπει να το θελήσουμε να την αναβαθμίσουμε.
Έτσι με την ανεπηρέαστη λειτουργία της θα αποκατασταθεί η πλήρης έννοια του όρου Δικαιοσύνη και το περιεχόμενό της αναβαθμίζοντας, σε τελική κατάληξη, την ίδια τη Δημοκρατία μας, που πρέπει να εγγυάται σε όλους τους πολίτες, πλούσιους και φτωχούς, την ίδια αντιμετώπιση.
Ας δουλέψουμε λοιπόν όλοι για ένα κράτος ισονομίας όπου το δίκαιο του ισχυρού και των σκοπιμοτήτων θα εκλείψει ολοκληρωτικά. Γι’ αυτό πρέπει να είναι η Δικαιοσύνη προσιτή σε όλα τα βαλάντια, για να υπερασπίζονται όλοι τα δικαιώματά τους και να μην έχουν δυσκολίες ή αδυναμία λόγω οικονομικής δυσχέρειας. Χωρίς Δικαιοσύνη χανόμαστε.
Πάντως, για την ώρα, ευτυχώς που «υπάρχουν ακόμα δικαστές στην Αθήνα». Πόσοι όμως;
Νίκος Αγγελάκης
