Αν το σκεφτούμε ο ιός είναι κάτι στα όρια της ύπαρξης, δίχως καμία νοημοσύνη, με μοναδικό σκοπό την αναπαραγωγή, δίχως λογική πέρα από τη λογική του συνεχούς πολλαπλασιασμού του και της μετάλλαξής του ώστε αυτός ο πολλαπλασιασμός να είναι περισσότερο αποδοτικό.
Κατά γενική αποδοχή οι ιοί μεταλλάσσονται και εξελίσσονται, αν και δεν υπάρχει γενική συμφωνία για το αν μπορούν να θεωρηθούν έμβια συστήματα.
Ως εκ τούτου, ο κίνδυνος που θέτουν την ανθρωπότητα είναι στον πυρήνα του ένας παράλογος κίνδυνος, δίχως λογική.
Ο ιός δεν είναι κάποιος δικτάτορας που απειλεί να πατήσει το κουμπί, δεν είναι η περιβαλλοντική καταστροφή που προκαλεί ο άνθρωπος.
Απάντηση σε αυτή την παράλογη ύπαρξη που ο μοναδικός σκοπός της είναι ο πολλαπλασιασμος και ο πολλαπλασιασμός αυτής της ύπαρξης μεταξύ της ζωής και του θανάτου μπορεί να μετατραπεί σε θεομηνία μπορεί να δώσει μόνο η λογική.
Οι επιστήμονες που προσπαθούν να κατανοήσουν, που εξερευνούν και πειραματίζονται και αναζητούν τρόπους αυτό τον παραλογισμό να τον καθυποτάξουν ώστε να σταματήσει να πολλαπλασιάζεται.
Ή, τουλάχιστον να δημιουργήσουν τις συνθήκες για να κερδίσει ο άνθρωπος τον αναγκαίο χρόνο ώστε ο πολλαπλασιασμός του ιού να μην επιφέρει τον θάνατο, για να γίνει εφικτή μία συνύπαρξη του άνθρωπου με την παραλογή μορφή ύπαρξης που αποτελεί ένας ιός.
Είναι αυτή η αντίθεση που είναι κυρίαρχη σήμερα. Ο κίνδυνος που θέτει ο παραλογισμός της ύπαρξης ενός ιού που μπορεί να τεθεί υπό έλεγχο μόνο με τη δύναμη της λογικής.
