Γράφει ο Ειρηναίος Μαράκης
I
Κυριακή 31/7 και ώρα 8:13 στη διαδρομή Ηράκλειο-Χανιά, με το υπεραστικό ΚΤΕΛ, νυσταγμένος ανάμεσα σε μια νυσταγμένη ομάδα ταξιδευτών. Ξάφνου μία κυρία προχωρημένης ηλικίας, με μαύρα γυαλιά ηλίου και μια εσάρπα στα χρώματα της γης, φωνάζει με καθαρή, στεντόρεια φωνή:
“Βάλτε κάνα λαικό να ξεξυπνήσουμεεεε!”
Δεν μιλάει κανείς. Επαναλαμβάνει την απαίτηση της “Βάλτε κάνα λαικό να ξεξυπνήσουμε!”. Ούτε φωνή. ούτε ακρόαση. Σωπαίνει κι αυτή. Κι εκεί που λες πως όλα ηρέμησαν, να την πάλι, μετά από κανένα δεκάλεπτο, να σηκώνεται από τη θέση της και να ζητά από τον οδηγό να βάλει κανένα λαικό για να… ξεξυπνήσουμε. Ώσπου ο οδηγός έβαλε τέλος λέγοντας με ευγενικό τρόπο μα και με τρόπο που έδειχνε ότι είχε άλλα ζητήματα στο κεφάλι του “και που να το βρω;” Απογοητευμένη η γλωσσομαθής κυρία επέστρεψε, οριστικά πια, στη θέση της.
Για την ιστορία, οι πρώτοι επιβάτες ξύπνησαν λίγο πριν φτάσουμε στο Ρέθυμνο.
II
“Πάω Άπτερα με το ποδήλατο”, μήνυμα κάποιου προηγούμενου αναγνώστη, ίσως και του παλιού ιδιοκτήτη, γραμμένο σε κάρτα από αυτές που χρησιμοποιούμε στα φακελάκια για τους γάμους, βρήκα πρόσφατα σε βιβλίο που είχα δανειστεί από τη βιβλιοθήκη της πόλης μας (στο Μακελειό του Λουί Φερντινάν Σελίν, εκδόσεις γράμματα). Εννοείται πως με την επιστροφή του βιβλίου, το μήνυμα έμεινε στη θέση του…
III
“Δεν έχει Δημουλίδου, τίποτα δεν έχει…” σχολίαζε, στη Δημοτική Βιβλιοθήκη Χανίων, μια κυρία, γύρω στα πενήντα φεύγα, με άσπρο μαλλί χωρίς κουκούτσι μυαλό και θράσος απύθμενο.
“Δεν έχει Δημουλίδου, τίποτα δεν έχει…”
Και να είσαι στο τσακ να της φέρεις τον Παζολίνι που κρατάς στο κεφάλι..
IV
Τα καλύτερα συμβαίνουν πίσω από την πλάτη σου σε μπαρ, γήπεδα και παραλίες, όταν μάλιστα είσαι πεπεισμένος πως τίποτα δεν πρόκειται να συμβεί. Έτσι καταλήγεις εσύ να κρατάς τα όσα άκουσες, χωρίς όμως να έχεις δει τίποτα απολύτως, έχοντας όμως το ελεύθερο να δεις τη σκηνή με τα μάτια της φαντασίας σου. Εδώ ένα πρόσφατο παράδειγμα:
— Θα σε μεθύσω απόψε, είπε η ζεστή, μάλλον υγρή κι ερωτευμενη, γυναικεία φωνή από πίσω μου.
— Αδύνατο! Εγώ δεν μεθάω ποτέ, απάντησε η φωνή που θύμιζε έφηβο στο πρώτο του ραντεβού και ώριμο άντρα στο τελευταίο του.
— Λες πολλά και θα χάσεις…, η απάντηση.
Τη συνέχεια μπορείτε να τη φανταστείτε και μόνοι σας. Όχι;
V
“Ποιός μας έμαθε να κατουράμε; Η Χούντα μας έμαθε να κατουράμε, πιο πριν κατουρούσαμε στα λιόφυτα!” το απόσταγμα της σοφίας ενός συνασθενή μου, γυρω στα εξήντα, σε μια πολιτική κουβέντα που άνοιξε (αλί και τρισαλί) πρόσφατα στο νοσοκομείο.
Και ναι, είναι ένα αδιάσειστο συμπέρασμα, απόσταγμα 6 χρόνων επισκέψεων στα νοσοκομεία για δικούς μου λόγους υγείας: οι περισσότεροι ασθενείς, ιδιαίτερα μιας κάποιας ηλικίας, είναι κρυφοί ή φανεροί φιλοχουντικοί – εκτός και αν το φάντασμα του δικτάτορα Παπαδόπουλου, εκεί από τα βάθη της Κόλασης, μου έχει στήσει κάποια υποχθόνιο παγίδα – οι συν-ασθενείς μου, δηλαδή, να είναι πάντα ομοιδεάτες του – που σπάνια συναντάς έξω στην κοινωνία, κρύβονται βλέπεις.
Δεν εξηγείται αλλιώς το να μην πετυχαίνω ένα δημοκράτη στο κρεβάτι του πόνου… Ευτυχώς όλα αυτά που αραδιάζουν δεν μένουν αναπάντητα αλλά να, πόσο να αντέξει ένας άνθρωπος με τούτη την παράνοια;
VI
Προπαραμονές Πρωτοχρονιάς, ημέρα Πέμπτη, στο βροχερό και παγωμένο Ηράκλειο, σ’ ένα αστικό λεωφορείο, ακόμα πιο παγωμένο και πιο τρύπιο κι από σουρωτήρι, με νερά να στάζουν από την οροφή και τους επιβάτες να ψάχνους μάταια μια στεγνή θέση, με δύο ηλικιωμένες κυρίες σε επίκαιρη συζήτηση:
—Αχ, επαγώσαμε με τα κρύο που μας έχει ολότελα κυκλώσει.
–Εμένα δεν με πειράζει το κρύο και μακάρι να κρατήξει κι άλλες είκοσι μέρες.
–Ναι, να κρατήξει, συνέχισε η πρώτη κυρία, μα αν κρατήξει κι άλλο σε λιγο δεν θα ‘χουμε ρούχα να βάλουμε. όλα θα είναι μούσκεμα από τούτο το λεωφορείο. Να, ένιωσα το νερό ακόμα και μέσα από το παλτό μου…
Λίγο πιο μετά, στην στάση, έξω από το ΠΑΓΝΗ, η μία από τις δύο κυρίες φωνάζει στον οδηγό:
–Ε, οδηγέ, το λεωφορείο σου είναι σουρωτήρι, μούσκεμα γίναμε..
Κι ο οδηγός:
–Δεν φταίω! Οι επιβάτες φταίνε… που αφήνουν τις ομπρέλες!
–Απάνω στα καθίσματα;
Αλλά απάντηση δεν πήρε, γιατί ο οδηγός έκλεισε τις πόρτες και ξεκίνησε με θυμό – για να βρέξει κι άλλων επιβατών τα παντελόνια…