Διάβαζα νωρίτερα την επιστολή μιας συμπολίτισσας στα «Χανιώτικα Νέα» της Πέμπτης 19 Ιουλίου με τίτλο «Η πραγματική αριστερή ευθύνη είναι η πράξη» Είχα άπλετο χρόνο, γιατί κάθομαι άπραγος, νύχτα, στο Νοσοκομείο Χανίων, δίπλα σε αγαπητό μου πρόσωπο που βρίσκεται σε κρίσιμη κατάσταση.
Από την επιστολή της κυρίας, την οποία υπογράφει ως μέλος της «Δημοκρατικής Αριστεράς» Χανίων, μου εντυπώθηκε η παραίνεση της συντάκτριας «να βγούμε μπροστά, να συμμετέχουμε, να τολμήσομε να βγούμε από τις αγκύλες της απόλυτης τιμής της πολιτικής (sic)».
Τελειώνοντας την ανάγνωση της επιστολής, ξεφύλλισα την εφημερίδα, πέρασα βιαστικά την πρώτη είδηση της ημέρας για την καταστροφική πυρκαγιά στην Κίσαμο και τη θλιβερή απουσία πυροσβεστικού ελικὀπτερου, αναζητώντας με προσδοκία κάποια ανακοίνωση της συγκυβερνώσας «Δημοκρατικής Αριστεράς» για το χάλι του Νοσοκομείου Χανίων μέσα στο οποίο βρίσκομαι, ακούσιος παρατηρητής, τις τελευταίες μέρες:
Κλινικές αποδεκατισμένες από επιστημονικό και βοηθητικό προσωπικό, κακοπληρωμένοι γιατροί στα πρόθυρα νευρικής κρίσης, μονές νυχτερινές βάρδιες εξαντλημένων νοσοκόμων, ελεεινής ποιότητας αναλώσιμα υλικά, ελλείψεις στα φάρμακα, αρκετά από τα οποία καλούνται να συνεισφέρουν οι νοσηλευόμενοι, εφόσον είναι αρκετά τυχεροί ώστε να έχουν κάποιο κομπόδεμα ή φίλους και συγγενείς σε θέση να συνδράμουν.
Δυστυχώς, ξεφυλλίζοντας, δε βρήκα δημοσιευμένο κανένα δελτίο Τύπου της συγκυβερνώσας «Δημοκρατικής Αριστεράς» Χανίων που να συμπαρίσταται στους απλήρωτους γιατρούς και τους νοσηλευτές του Νοσοκομείου Χανίων, που την ίδια μέρα έκαναν παράσταση διαμαρτυρίας έξω από το νοσηλευτικό ίδρυμα που –όπως είναι παγκοίνως γνωστό- βρίσκεται σε όριο που τείνει στο μηδέν [(sic), επίσης].
«Το να προσπαθήσεις στο όνομα της κοινωνικής και πολιτικής ενότητας για να βγει η χώρα σου από το αδιέξοδο είναι πολιτικό λάθος; Είναι προδοσία;», αναρωτιέται η αρθρογράφος στην επιστολή της. Αναρωτιέμαι κι εγώ, με τη σειρά μου, αν οφείλεται σε δική μου αφέλειά να πιστεύω ανέκαθεν ότι το όραμα της αριστεράς είναι η κοινωνική και πολιτική δικαιοσύνη. Αναρωτιέμαι ακόμα, πάντα αφελής, μήπως είναι άτοπη η περιπόθητη από την αρθρογράφο ενότητα χωρίς προηγούμενα να εξασφαλίζεται η δικαιοσύνη.
Χωρίς να θέλω να μακρηγορήσω όσο η αρθρογράφος, θα αντιγράψω εδώ τον επίλογο της επιστολής της, όπου σημειώνει ελαφρώς αόριστα, κατά την αντίληψή μου: «Στο κάτω-κάτω, την κριτική την κάνεις μετά. Πρώτα αφήνεις τον συμπολίτη σου να ασκήσει το δικαίωμά του να μιλήσει και να πράξει». Αλλά δυστυχώς, σκέφτομαι, το μετά, είναι τώρα κι όχι αργότερα: Συμπολίτες είναι κι αυτοί που πηδάνε από τις ταράτσες, συμπολίτες είναι κι αυτοί που συνιστούν τους δείκτες θνησιμότητας στα δημόσια νοσοκομεία. Δείκτες που βαίνουν αυξανόμενοι…
Και θα ήθελα να κλείσω ελπίζοντας ότι ο δικός μου επίλογος θα είναι λιγότερο αόριστος: Συνηθίζομε να λέμε ότι στην Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώσεις: Έτσι, ο κ. Σαμαράς μπορεί να δηλώνει Πατριώτης, όταν ανέχεται τα σούρτα-φέρτα του εξοχότατου κ. Φούχτελ. O κ. Βενιζέλος μπορεί να δηλώνει Σοσιαλιστής μετά τη σθεναρή «επαναδιαπραγμάτευση» του περασμένου Φεβρουαρίου. Γιατί, λοιπόν, να μην μπορεί ο κ. Κουβέλης, να δηλώνει Αριστερός, «συγκυβερνώντας» την Ελλάδα του Μνημονίου, μαζεύοντας χαράτσια για να πληρωθούν -κατά απόλυτη προτεραιότητα- τόκοι δανείων αμφίβολης νομιμότητας;
Αλέξανδρος Ι. Κατσανεβάκης
