Τα είχαμε ξαναγράψει και επαληθεύονται ξανά και ξανά.
Στο σενάριο μίας σύγκρουσης με τις ΗΠΑ είμαστε μόνοι μας, παρά τα όσα λένε διάφοροι κυβερνητικοί.
Το επισήμανε ξανά και ο πρώην Υπουργός Εθνικής Άμυνας κ. Ευάγγελος Αποστολάκης στην εκπομπή «MEGA Σαββατοκύριακο».
Στην επισήμανση δημοσιογράφου ότι οι ΗΠΑ αλλά και οι Ευρωπαίοι μας λένε σε κάθε τόνο ότι δεν πρέπει να χάσουμε την Τουρκία ως σύμμαχο ο κ. Αποστολάκης είπε:
“Η Τουρκία βαραίνει πολύ στη ζυγαριά με την Ελλάδα σε σχέση με τις επενδύσεις και τις προοπτικές. Η αλήθεια είναι ότι πολλά κεντρικά ευρωπαϊκά κράτη, για να μην πούμε όλη η Ευρώπη, έχει οικονομικές συναλλαγές με την Τουρκία που είναι πολύ μεγάλου ύψους και υπάρχουν πλάνα για μελλοντικές επενδύσεις στην Τουρκία. Αλλά το δυσκολότερο απ’ όλα είναι ότι ακόμα και αυτοί που είναι αυτό το διάστημα σε αντιπαράθεση με την Τουρκία, όπως είναι η Αίγυπτος και το Ισραήλ, και εκείνοι δε θέλουν να κλείσουν το παράθυρο τελείως της μελλοντικής συνεργασίας.”
Όπως τόνισε:
“Δυστυχώς, η Τουρκία έχει πολύ πιο μεγάλη αξία γι’ αυτούς”
Ξανά και ξανά γίνεται ξεκάθαρο πόσο λάθος είναι η στρατηγική της χώρας τα τελευταία χρόνια.
Δώσαμε τα πάντα σε νέες συμμαχίες με πρόφαση την εξόρυξη των υδρογονανθράκων που θα κάνουν αμερικάνικες και γαλλικές εταιρείες.
Την ίδια περίοδο η Ελλάδα έσπασε δεσμούς που είχαν σφυρηλατηθεί εδώ και δεκαετίες με τους αραβικούς λαούς για έναν αμφίβολης αξιας συνασπισμό με το Ισραήλ. Διαρρήξαμε τις σχέσεις με τον λαό της Παλαιστίνης. Η Παλαιστίνη μπορεί ως κρατική οντότητα να έχει μικρή βαρύτητα, όμως ως ένα κράτος σύμβολο για τον αραβικό κόσμο έχει τεράστια αξία.
Κι ενώ διαλύσαμε αυτές τις συμμαχίες, το Ισραήλ δε μοιάζει διατεθειμένο να στηρίξει την Ελλάδα, ούτε η Αίγυπτος.
Οι βάσεις γιγαντώθηκαν και θα γιγαντωθούν ακόμη παραπάνω με κάποιους να θεωρούν ότι αυτό συντελεί στην… ασφάλειά μας. Λες και εκεί που υπάρχει το περισσότερο μπαρούτι είναι λιγότερο πιθανό να γίνει η έκρηξη. Ή λες και οι εταιρείες εξορύξεων ενδιαφέρονται με ποια χώρα θα κάνουν μπίζνες. Οπωσδήποτε, η ειρήνη μπορεί να είναι συμφέρουσα, όμως και μία κατάσταση διαρκής επιφυλακής για πόλεμο μπορεί να αποδειχθεί ακόμη πιο κερδοφόρα.
Δεν οριοθετήσαμε ουσιαστικά ανταλλάγματα και τώρα βρισκόμαστε ως χώρα μόνη σα την καλαμιά στον κάμπο σε ένα πεδίο που μυρίζει μπαρούτι και με την Κρήτη να βρίσκεται στο επίκεντρο.
Υπολογίζουν όμως την Τουρκία ως μία χώρα που έχει εκατομμύρια πρόσφυγες που ζουν εκεί τους οποίους ο Ερντογάν χρησιμοποιεί ως μοχλό πίεσης για να προωθεί την πολιτική του, αλλά και ως χώρα με την οποία σειρά μεγάλων εταρειών από Ευρώπη και Αμερική κάνουν μεγάλες μπίζνες.
To 67,9% των ξένων επενδύσεων στην Τουρκία είναι ευρωπαϊκές εταιρείες. Στην Τουρκία έχουν εργοστάσια και δραστηριοποιούνται εταιρείες όπως η Coca-Cola, Nestle, Microsoft, Huyndai, Ericson.
6.000 Γερμανικές εταιρείες συνεργάζονται με την Τουρκία.
“Το έχω πει ξεκάθαρα. Αν χρειαστεί να ερθούμε στη σύγκρουση κατά πάσα πιθανότητα θα είμαστε μόνοι μας”, επανέλαβε ο πρώην Υπουργός για να καταλήξει:
“Έχουμε βεβαίως την υποστήριξη αυτή τη στιγμή, έχουμε κάποιες δηλώσεις από ΗΠΑ και Ευρώπη, αλλά…”
Αλλα…
Η Ουάσιγκτον, έχοντας λάβει ό,τι επιθυμεί από τις ελληνικές κυβερνήσεις (βάσεις όπου χρειάζονται και απαιτούν τα αμερικανικά συμφέροντα), περιορίζεται σε επικοινωνιακού τύπου δηλώσεις, τοποθετήσεις και διαρροές προς τον Τύπο.
Το αμερικανικό υπουργείο εξωτερικών χαρακτήρισε, για παράδειγμα, «προκλητικό» και «αντιπαραγωγικό» το μνημόνιο κατανόησης της Τουρκίας με την Κυβέρνηση Εθνικής Συμφωνίας (ΚΕΣ) της Λιβύης, αναγνωρίζοντας ότι οι τουρκικοί ισχυρισμοί αντίκεινται προς το διεθνές δίκαιο, το οποίο προβλέπει ότι τα νησιά έχουν ίδια δικαιώματα με τις ηπειρωτικές περιοχές όσον αφορά την ΑΟΖ και την υφαλοκρηπίδα.
Όμως, στην ίδια δήλωση, η Ουάσιγκτον κάνει λόγο για «θαλάσσιες περιοχές οι οποίες ανήκουν ή διεκδικούνται από την Ελλάδα» και για «αλληλεπικαλυπτόμενες θαλάσσιες διεκδικήσεις στην περιοχή που περιλαμβάνεται στο μνημόνιο κατανόησης Τουρκίας – Λιβύης».
Όπως επισήμανε και σε πρόσφατο άρθρο του ο καθηγητής Οικονομικών του Καποδιστριακού Πανεπιστήμιου Αθηνών κ. Παναγιώτης Πετράκης “η μελέτη των ιστορικών διακρατικών διαφορών καταλήγει ότι η εμφάνιση ενεργειακών πόρων σε μια χώρα τείνει να πολλαπλασιάσει την πιθανότητα σύγκρουσης. Ειδικότερα η χώρα που υστερεί στην κατοχή των πόρων αναπτύσσει συμπεριφορές σύλληψης των πόρων της γειτονικής χώρας και προσπαθεί να κυριαρχήσει της συνήθως μετριοπαθούς συμπεριφοράς της πλούσιας χώρας. Οι διαπιστώσεις ισχύουν όσο περισσότερο γειτνιάζουν οι πηγές των υδρογονανθράκων.”
Το πραγματικό πρόβλημα όμως, όπως επισημαίνει, είναι διαφορετικό. Είναι η προπαρασκευή για τον μη πόλεμο, δηλαδή η μεγέθυνση των αμυντικών δαπανών!
Το είπε και ο κ. Αποστολάκης στη σημερινή του συνέντευξη, ότι θεωρεί μονόδρομο τη μεγέθυνση του προϋπολογισμού για εξοπλιστικά προγράμματα:
“Χρειάζεται ενίσχυση των ενόπλων δυνάμεων, να ολοκληρωθούν τα προγράμματα που έχουν κατατεθεί, έχουν γίνει μελέτες για το τι πρέπει να γίνει. Κάθε φορά που γίνεται μία τέτοια συζήτηση καταλήγουμε πάντα στο ίδιο σημείο: ισχυρές ένοπλες δυνάμεις”.
Αυτό, είναι βεβαίως κάτι που θα επιθυμούσαν και οι ΗΠΑ και χώρες της Ευρώπης. Άλλωστε, από εκεί θα προμηθευτούμε τα όπλα.
Όμως, οι συνέπειες για τον ελληνικό λαό θα είναι δραματικές.
Γιατί, όπως τονίζει ο καθηγητής, υπάρχει ο κίνδυνος τα μνημόνια του παρελθόντος να αντικατασταθούν με αναγκαστικά εξοπλιστικά πακέτα τη στιγμή όπου:
“…τα οφέλη θα διασπείρονται ευρύτερα”.
Προφανώς, αυτή είναι μία κατάσταση που ευνοεί τις ΗΠΑ και την Ευρώπη αφού τα κύρια οφέλη από τις εξορύξεις θα πηγαίνουν στις εταιρείες τους, ενώ και τα οφέλη από την ανάγκη ενίσχυσης των ενόπλων δυνάμεων θα πηγαίνουν πάλι προς τις εταιρείες παραγωγής οπλικών συστημάτων με έδρα τις χώρες της Ευρώπης και τις ΗΠΑ.
Μόνος μεγάλος χαμένος θα είναι ο λαός της Ελλάδας που θα βρεθεί αντιμέτωπος με μία διπλή κρίση, μία που γέννησε η πανδημία του κορωνοϊού, και μία δεύτερη που θα γεννήσει η ανάγκη αγοράς εξοπλιστικών προγραμμάτων για την ενίσχυση της εθνικής άμυνας, απέναντι στην Τουρκική προκλητικότητα, την στιγμή που η 10ετή κρίση λόγω των πολιτικών λιτότητας που επιβλήθηκαν, ποτέ στην πραγματικότητα δεν τελείωσε.
Αυτή είναι η πραγματικότητα που διαμορφώνεται πέρα από ωραιοποιήσεις.
Και είναι πάνω σε αυτή την πραγματικότητα που εκκολάπτονται και τα σενάρια περί συνεκμετάλλευσης του Αιγαίου ως της «μόνης ρεαλιστικής επιλογής» για την αναγκαία εξομάλυνση των ελληνοτουρκικών σχέσεων.
Να υπενθυμίσουμε ότι τα σενάρια της συνεκμετάλλευσης δεν είναι καινούργια. Ήδη, από το 1970 το παγκόσμιο ενεργειακό λόμπι πιέζει για πολιτικές διευθετήσεις προκειμένου να συνεχιστούν απρόσκοπτα και με ασφάλεια τα πρότζεκτ που βρίσκονται σε εξέλιξη στην ανατολική Μεσόγειο ενώ Ελληνικές κυβερνήσεις του παρελθόντος (Σημίτης – Παπανδρέου) είχαν ολοκληρώσει με κάθε λεπτομέρεια τις συζητήσεις οι οποίες περιγράφουν επακριβώς τους όρους του συμβιβασμού που οδηγεί στη συνεκμετάλλευση.
Η λογική της συνεκμετάλλευσης συνάδει έτσι κι αλλιώς με την κατάσταση που οι Αμερικανοί και το ΝΑΤΟ έχουν δημιουργήσει στην περιοχή, αντιμετωπίζοντας Ελλάδα και Τουρκία ως ενιαίο χώρο και αδιαφορώντας για… λεπτομέρειες όπως είναι τα σύνορα, τα οποία από το 1996 και την κρίση των Ιμίων είναι – ας μην το ξεχνάμε – γκρίζα.
