ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ

Η χώρα μας βρίσκεται σε μια δύσκολη καμπή, της ιστορίας της. Στην δυσκολότερη της μεταπολεμικής περιόδου. Ο λαϊκισμός των πολιτικών, η έλλειψη ευθύνης  των πολιτών, η ανυπακοή στην έννομη τάξη, η αναγνώριση μονάχα του δικαίου του αίματος {του δίκιου μου} η διαφθορά , η χαμηλή παραγωγική βάση, κατάντησαν την χώρα μας, μια πτωχευμένη χώρα, ηθικά οικονομικά πνευματικά.

Μετά την ήττα του 1897 υπήρξε το κίνημα στο Γουδί το 1909 και η έλευση του μεγάλου Κρητικού Ελ. Βενιζέλου, στην εξουσία όπου έδρασε ως καταλύτης για την αύξηση των εδαφών ,και για την μεταρρυθμιστική πορεία της χώρας.

Σήμερα όπου από τα σπλάχνα του λαού, έπαψαν να αναδεικνύονται μεγάλες ηγεσίες διότι η πολιτική, έπαψε να είναι ελκυστική για τους άξιους των καιρών, χρειάζονται πανεθνικές και συλλογικές προσπάθειες ,για την ανόρθωση του τόπου. Τώρα θα σας γυρίσω 65 χρόνια πίσω, στο 1946. Όταν ο Άγγλος στρατηγό Ρώλιγκς είχε αναλάβει ως αρχηγός της Βρετανικής στρατιωτικής αποστολής, με απεριόριστες εξουσίες  την αναδιοργάνωση των ενόπλων δυνάμεων της χώρας μας. Ο ιστορικός Σόλων Γρηγοριάδης  {Ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας 1941 – 1974} βασίστηκε στην μαρτυρία ενός στρατηγού της εποχής εκείνης, του στρατηγού Γ. Καραγιάννη όπου σένα βιβλίο του έγραφε¨ « Ο στρατηγός Ρώλιγκς ούτος το θέρος του 1946, κατά μία στρατιωτικήν αθλητικήν τελετήν  εις το στάδιον του Παναθηναϊκού εις Αθήνας, υπεχρέωσε τους παριστάμενους Έλληνας στρατηγούς ,να αγωνισθώσι στον δρόμο των 100 μ. ίνα δια της προσωπικής  των ταύτης συμμετοχής, εις αθλητικόν στίβον τονίσωσι την σημασία του αθλητισμού, ενώ εις την πραγματικότητα επιτυγχάνετο η μείωσις του κύρους τούτων ,ενώπιον του στρατού και του λαού, μύρια όσα πικρόχολα σχόλια ηκούσθησαν εις βάρος των , και οι ευφυολόγοι εύρον εκτάκτως λεπτόν θέμα δια την δημιουργία φαιδρών και αστείων λογοπαιγνίων.Τόσον βαθέως είχε διεισδύσει εντός της διοικητικής μηχανής του στρατού ο στρατηγός Ρώλιγκς.» Όπως τότε έτσι και σήμερα, τα ίδια καψόνια μας κάνουν οι πιστωτές της χώρας, γιαυτό  βλέπουμε τον πρωθυπουργό Γ. Παπανδρέου, να τρέχει ικετεύοντας στις Ευρωπαϊκές πρωτεύουσες κυρίως των μεγάλων και ισχυρών κρατών.