Η φράση που δεν πρέπει να λέμε ΠΟΤΕ στα παιδιά ή γιατί δεν πρέπει ΠΑΝΤΑ να διατηρούμε τον δίαυλο επικοινωνίας ανοιχτό

Όταν τα παιδιά είναι πολύ μικρά, πολλές φορές μιλάνε για φαντάσματα ή τέρατα κάτω από το κρεβάτι. Αντί να δίνετε προσοχή στην ιστορία ή στον λόγο που δίνουν για τον φόβο τους, δώστε προσοχή στο συναίσθημα που εκφράζουν! Η έμπειρη ψυχοθεραπεύτρια και συγγραφέας βιβλίων Philippa Perry εξηγεί το γιατί.

Αντί να απορρίψετε αμέσως την ιδέα ότι υπάρχουν τέρατα κάτω από το κρεβάτι, δώστε ένα όνομα στο συναίσθημα που τα τέρατα φαίνεται να αντιπροσωπεύουν. «Ακούγεσαι φοβισμένος. Μπορείς να μου πεις λίγο περισσότερα;» ή «ας φτιάξουμε μαζί μία ιστορία γι’ αυτά τα τέρατα. Ποια είναι τα ονόματά τους;». Αν το κάνετε αυτό, ίσως μπορέσετε να νικήσετε τα τέρατα.

Κάντε ό,τι ταιριάζει στο προσωπικό σας στυλ. Δεν είναι τόσο οι λέξεις που θα χρησιμοποιήσετε. Σημασία έχει να μείνετε με τα παιδιά σας μέχρι να νιώσουν πιο ήρεμα και όχι να απορρίψετε το συναίσθημά τους σαν μια ανοησία. Μπορεί αυτά τα τέρατα να αντιπροσωπεύουν τη δική σας ανυπομονησία να κοιμηθεί το παιδί στην ώρα του ή κάτι άλλο περίπλοκο που το παιδί σας δεν μπορεί να εκφράσει. Ακόμη κι όταν είναι αδύνατο να εντοπιστεί η πηγή του συναισθήματος, αυτό δεν σημαίνει ότι το συναίσθημα δεν είναι πραγματικό. Εξακολουθεί να χρειάζεται επικύρωση. Κάνοντας όμως το παιδί σας να αισθάνεται ανόητο με μία φράση του τύπου: «Μην είσαι ανόητη, ξέρεις ότι δεν υπάρχουν τέρατα», είναι απίθανο να καταφέρετε να το ηρεμήσετε.

Το πιο σημαντικό είναι να διατηρούμε τον δίαυλο επικοινωνίας ανοιχτό. Εάν απορρίψετε το παιδί σας, αναφέροντας ότι λέει ανοησίες, μαθαίνει να κλείνεται στον εαυτό του και να μην τολμά να σας πει μία ακόμα «ανοησία», που μπορεί όμως να είναι κάτι πού σημαντικό.

Θέλετε να είστε το πρόσωπο στο οποίο μπορεί να μιλήσει το παιδί σας. Εάν του πείτε ότι είναι ανόητο που διαμαρτύρεται για το ωραίο κοκκινιστό της γιαγιάς, ίσως να διστάσει να σας μιλήσει, όταν κάποιος ενήλικας αρχίζει να βάζει το χέρι του στο πόδι του παιδιού… Η διαφορά ανάμεσα στα δύο συμβάντα για μας είναι απόλυτα ξεκάθαρη, αλλά για ένα παιδί και τα δύο προβλήματα κατατάσσονται στην κατηγορία «μπλιαχ». Και αν κάποια πράγματα που είναι «μπλιαχ» εσείς τα απορρίπτετε, το παιδί σας είναι πιθανό να σκεφτεί ότι δεν αξίζει τον κόπο να μοιραστεί ένα ακόμα «μπλιαχ» πρόβλημα μαζί σας. Θα πείτε ότι αυτό είναι ένα ακραίο παράδειγμα, επειδή το κοκκινιστό της γιαγιάς και ένας ενήλικας που το παρενοχλεί σεξουαλικά είναι δύο τελείως διαφορετικά πράγματα. Αλλά το παιδί σας δεν έχει ζήσει στον κόσμο αυτό όσο εσείς, δεν έχει ακόμα αποκτήσει τις εμπειρίες που αποκτήσατε εσείς, δεν έχει διαβάσει όλα όσα έχετε διαβάσει, δεν έχει ακόμη καταλάβει τη σεξουαλικότητα.

Το παιδί σας μπορεί να μην έχει μάθει να νιώθει απειλή ούτε να καταλαβαίνει τον κίνδυνο όταν ένας ενήλικας το ακουμπάει με πονηρό τρόπο, αλλά νιώθει πολύ άσχημα όταν πρέπει να φάει ένα φαγητό που δεν του αρέσει. Για το παιδί, και οι δύο καταστάσεις αποτελούν μία επίθεση στις αισθήσεις του. Το να λέτε σε ένα παιδί ότι είναι ανόητο για οποιοδήποτε θέμα θα κλείσει τον δίαυλο επικοινωνίας ανάμεσά σας και αυτό θα μπορούσε να αποβεί ιδιαίτερα επικίνδυνο