Του Χρόνη Πολυχρονίου
Δυο λόγια, κατ’ εξαίρεση, για τις εκλογές στο ΚΙΝΑΛ. Πρώτα και πάνω από όλα συγχαρητήρια στους 270.000 την πρώτη και τους 210.000 την δεύτερη Κυριακή ενεργούς και πολιτικοποιημένους πολίτες, που πήγαν να ψηφίσουν.
Η εντυπωσιακή αυτή συμμετοχή κατέδειξε πως τελικά σε αυτόν τον τόπο, μόνο από τους νεολαίους και τις δυνάμεις της Κέντρο-Αριστεράς μπορείς να περιμένεις ξαφνικά, τις όποιες δυνατόν πολιτικές διεργασίες και εξελίξεις, τις όποιες δυνατόν νικηφόρες πορείες των λαϊκών δυνάμεων.
Ήταν μία θεραπευτική άσκηση εκτόνωσης, μέσα στην ζοφερή κατάσταση στέρησης, την οποία ως κοινωνία βιώνουμε. Πέραν των άλλων, ήταν και μία ευκαιρία εκδήλωσης της διογκούμενης κοινωνικής δυσαρέσκειας απέναντι στην Κυβέρνηση Μητσοτάκη. Η πανδημία, οι εργασιακές σχέσεις, ο κατώτατος μισθός, το κοινωνικό κράτος, τα θέματα διαφθοράς, η ενίσχυση του ΕΣΥ και οι ανακολουθίες της Κυβέρνησης της ΝΔ, είναι κρίσιμα ζητήματα και ζέοντα κοινωνικά προβλήματα που ζητούν άμεσα απαντήσεις.
Στην συνέχεια να δώσουμε τα συγχαρητήριά μας στον νέο-εκλεγέντα Πρόεδρο του ΚΙΝΑΛ με την σημαία της ‘’ανανέωσης και της πολιτικής αυτονομίας’’ Νίκο Ανδρουλάκη. Κατήγαγε έναν θρίαμβο, βάζοντάς τα με έναν ανερμάτιστο, πλην όμως συστημικό πρώην κληρονόμο Πρωθυπουργό.
Ο ίδιος ήταν απλός, μετρημένος και γήινος. Στην ουσία μετέτρεψε το πολιτικό έλλειμα που τον συνοδεύει, σε πλεονέκτημα. Σημειώνουμε στα θετικά του, την έξυπνη πάσα σεβασμού που εκδήλωσε στο ντιμπέιτ, απέναντι στον Χάρη Καστανίδη. Τον μόνο έμπειρο υποψήφιο ο οποίος εξέφραζε αυθεντικά τις βασικές αρχές-αξίες του ιδρυτή της παράταξης την οποία ίδρυσε ο Ανδρέα Παπανδρέου. Ο οποίος όμως κατετάγη τελευταίος. Σημεία των καιρών!
Σημειώνουμε επίσης στα αρνητικά του τις δηλώσεις αντί-διαστολής του από τον Αλέξη Τσίπρα. Ότι τάχα ‘’ο Τσίπρας πήρε δαχτυλίδι’’, ενώ αυτός ‘’δεν του χαρίστηκε τίποτα, όλα τα κέρδισε με τον καθημερινό του πολιτικό αγώνα’’. Ο νέος Πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ συστήνεται ήδη ως αντί-Τσίπρας. Οι παροικούν τες όμως εις την Ιερουσαλήμ γνωρίζουν καλά σε ποιους και τι ακριβώς τους χρωστάει. Το βασικό ερώτημα που παραμένει είναι εάν και κατά πόσο μπορεί να σταθεί τώρα αυτός μόνος του με επάρκεια, στον απαιτητικό αυτό δημόσιο πολιτικό χώρο της Αθήνας και όχι των Βρυξελών.
Τι να γράψει κανείς τώρα για τον μεγάλο ηττημένο (από την πρώτη κιόλας Κυριακή) αυτής της εκλογικής διαδικασίας. Τον άνθρωπο που νομίζει ότι απευθύνεται σε λωτοφάγους. Τον πρώην Πρωθυπουργό ο οποίος ποδοπάτησε την λαϊκή εντολή και κατέστρεψε την παράταξή του και την Χώρα. Τίποτα δεν θα γράψουμε. Τίποτα. Διότι δεν είχε κανένα λόγο να κατέβει ως υποψήφιος, προκειμένου να μας θυμίσει εκείνες τις εφιαλτικές στιγμές που ζήσαμε με τις απαράδεκτες Μνημονιακές αποφάσεις που τότε πήρε. Θα τον αφήσουμε στα χέρια της ιστορίας προκειμένου να του αφιερώσει μία ακόμη σελίδα στον προσωπικό του κατήφορο. Λυπούμαστε όμως για όλους αυτούς τους Ογδοήκοντα (80) των στελεχών και τιτλούχων του ΠΑΣΟΚ οι οποίοι έβαλαν την τελευταία κρίσιμη στιγμή την υπογραφή στήριξής τους, στο πρόσωπό του. Κρίμα. Τι μήνυμα έστειλαν; Και τι μήνυμα, αλήθεια, εκ των υστέρων εισέπραξαν!!
Οι δημοσκοπήσεις που προηγήθηκαν ως προς το τελικό αποτέλεσμα, δεν εξέπληξαν σχεδόν κανέναν. Έχει καταστεί σαφές πλέον ότι οι δημοσκοπήσεις, στον βαθμό που μπορούν να ποδηγετούν ανθρώπους, θα εξυπηρετούν το ‘’σύστημα’’ και τις σκοπιμότητες των εντολοδόχων τους εκείνη την χρονική στιγμή. Τώρα, το ποσοστό που πήρε ο Ανδρέας Λοβέρδος, παρά τις εκκρεμότητες που έχει ακόμη λόγω της εμπλοκής του στο σκάνδαλο Novartis, υπήρξε σχετικά υψηλό. Παρόλα αυτά η εκτίμηση είναι ότι υπέστη και αυτός δεινή ήττα, η οποία τον υποχρέωσε να κάνει αμέσως μετά μία οδυνηρή αναδίπλωση σκοπιμότητας. Όπως και να έχει, η ‘’ψυχή’’ της προοδευτικής αυτής δημοκρατικής παράταξης κατέδειξε ότι, τα εκάστοτε φλερτ με την Δεξιά δεν τα ανέχεται. Είναι γαλουχημένη αλλιώς!!
Τα δύσκολα αρχίζουν για τον Νίκο Ανδρουλάκη από εδώ και πέρα. Έχει μπροστά του το δύσκολο έργο της ανασυγκρότησης και της επανατοποθέτησης ενός γερασμένου κόμματος μιας άλλης κοπής όπως το ΚΙΝΑΛ, ξανά επάνω στο φάσμα της Ελληνικής πολιτικής σκηνής. Θα διαμορφώσει εδώ και τώρα το δικό του προσωπικό ιδεολογικό και πολιτικό προφίλ; Το δικό του στυλ διακυβέρνησης;
Το ‘’είμαστε με την Ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία δεν αρκεί. Θα κατορθώσει να κεφαλαιοποιήσει πειστικά αυτή την μεγάλη συμμετοχή του κόσμου; Με ποιες αποφάσεις; Με ποιες εγγυήσεις; Θα διασφαλίσει την ενότητα στο εσωτερικό του; Για πόσο καιρό και με ποιο τίμημα; Πώς θα τοποθετηθεί αύριο στον Προϋπολογισμό στη Βουλή; Με ποιον;
Πρέπει επιτέλους να πάρει θέση ο ίδιος. Ποιος είναι και τι πρεσβεύει. Να δώσει στίγμα χειροπιαστής και εφαρμόσιμης πολιτικής. Το όραμά του. Να το μάθουμε και εμείς, ο Λαός. Έστω και καθυστερημένα. Θα κλείσει τελικά το μάτι στον Μητσοτάκη ή θα επιδιώξει να σπρώξει τον Τσίπρα περισσότερο Αριστερά, φέρνοντάς τον σε δύσκολη θέση; Η προοδευτική διακυβέρνηση είναι στο τραπέζι ή πέθανε την Κυριακή;