Του Γιάννη Στάμου
Διαβάζω σήμερα ένα άρθρο της Εβελίνας Χατζηδάκη στον Αγώνα της Κρήτης για το ξεπούλημα των 14 περιφερειακών αεροδρομίων. Σύμφωνα με το κείμενο:
«Είναι τα κερδοφόρα αεροδρόμια τα οποία ξεπουλάει και μάλιστα σε τιμή πολύ κάτω της πραγματικής αξίας τους η χώρα αυτή που θα είχε τόση ανάγκη και από την παραμικρή πηγή εσόδων. Τα υπόλοιπα αεροδρόμια που δεν είναι κερδοφόρα και επιχορηγούνται παραμένουν στο ελληνικό δημόσιο. Κι αυτό γιατί οι δανειστές που στις εξωφρενικά παράλογες απαιτήσεις τους την παραμικρή αντίσταση δεν φέρνουν οι «εκπρόσωποί» μας απαιτούν ιδιωτικοποιήσεις. Και λίγο τους ενδιαφέρει ότι το συγκεκριμένο ξεπούλημα δεν είναι καν ιδιωτικοποίηση αφού η Fraport είναι γερμανική κρατική εταιρεία. Τα κέρδη από τα αεροδρόμια απλά δεν θα πηγαίνουν στα ελληνικά κρατικά ταμεία αλλά στα γερμανικά.»
Να πούμε εδώ ότι η αρχική πρόταση για τα περιφερειακά αεροδρόμια προέβλεπε την πώληση ενός μείγματος πλεονασματικών και ελλειμματικών αεροδρομίων, ούτως ώστε οι αγοραστές να μην πάρουν απλώς κοψοχρονιά τα καλύτερα φιλέτα, αλλά να αναγκαστούν έστω να επενδύσουν και κάτι για να αναβαθμίσουν και να εξυγιάνουν μερικά προβληματικά αεροδρόμια. Οι δανειστές, που πολύ μας αγαπάνε και θέλουν μόνο το καλό μας, απέρριψαν την πρόταση, και με το τρίτο μνημόνιο επισημοποιείται το ξεπούλημα μόνο των πλεονασματικών αεροδρομίων (δηλαδή αυτών που όχι μόνο δεν ήταν ζημιογόνα, αλλά προσέφεραν ένα πάγιο εισόδημα για το ελληνικό δημόσιο).
H συμφωνία προβλέπει επίσης ότι τα έξοδα για τις μελέτες επέκτασης ή ανάπλασης αυτών των αεροδρομίων τα επωμίζεται το ελληνικό δημόσιο. Η νέα ιδιοκτήτρια εταιρεία έχει επίσης το δικαίωμα να απολύσει υπαλλήλους ή να σπάσει τα συμβόλαια με προμηθευτές και άλλες εταιρείες που συνεργάζονταν με αυτά τα αεροδρόμια μέχρι τώρα. Τυχόν αποζημιώσεις και δικαστικά έξοδα τα επωμίζεται πάλι το ελληνικό δημόσιο (δηλαδή όχι μόνο χάνει ένα πάγιο εισόδημα, αλλά πουλώντας αυτά τα αεροδρόμια το ελληνικό δημόσιο θα καταλήξει να πληρώνει κι από πάνω). Ξένα μέσα που ασχολήθηκαν με το θέμα, όπως η γερμανική έκδοση της Le Monde diplomatique, έχουν χαρακτηρίσει το ζήτημα ως μια μεγάλη «απάτη», αλλά στην Ελλάδα ο κόσμος έχει πιο σοβαρά πράγματα να ασχοληθεί, όπως το Survivor.
Να πούμε επίσης ότι πέρα από τη Fraport, της οποίας πάνω από το 50% ανήκει στο γερμανικό ΔΗΜΟΣΙΟ, τόσο η εταιρεία που παίρνει την ΤΡΑΙΝΟΣΕ όσο και η εταιρεία που πήρε το μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας είναι ΚΡΑΤΙΚΕΣ εταιρείες της Ιταλίας και της Κίνας αντίστοιχα. Ας μας πουν λίγο πάλι μερικοί γιατί οι «ιδιωτικοποιήσεις» είναι αναγκαίες και πώς ο ιδιωτικός τομέας θα εξυγιάνει όσα ανήκαν ώς τώρα στο ελληνικό δημόσιο…
Αυτά συμβαίνουν, όμως, όταν η «πληροφόρησή» μας τόσα χρόνια προέρχεται από το MEGA, το ΣΚΑΙ, το Πρώτο Θέμα και την Καθημερινή, αυτά τα μεγαθήρια του πλουραλισμού που μονοπωλούν το ελλαδικό μιντιακό πεδίο κι έχουν ρίξει την Ελλάδα κάτω από όλες σχεδόν τις χώρες της Ευρώπης στην παγκόσμια κατάταξη για την ελευθερία του τύπου (πολύ πιο χαμηλά επίσης από την Μποτσουάνα ή τη Μογγολία, πιο χαμηλά ακόμη κι από τη Μοζαμβίκη, το Κιργιστάν ή την κατεχόμενη βόρεια Κύπρο). Μπορούμε μετά να βγαίνουμε και να επαναλαμβάνουμε με ύφος βεβαιότητας και αυθεντίας ως δήθεν «κοινή λογική» και «ώριμη» πολιτική τοποθέτηση ό,τι μας πασάρει ο κάθε προπαγανδιστής τύπου Πρετεντέρη, Μανδραβέλη, Πορτοσάλτε κ.λπ.
Κάπως έτσι έχει δημιουργηθεί κι όλη η αφήγηση περί ιδιωτικοποιήσεων στην Ελλάδα, που, όσο κι αν θα το ‘θελαν ορισμένοι, καμία σχέση με τον ορθολογισμό ή την παράδοση του Διαφωτισμού δεν έχει. Αντίθετα, φέρει τα χαρακτηριστικά μιας τυφλωμένης θεολογίας των αγορών, μιας εμμονικής επανάληψης ότι οι ιδιωτικοποιήσεις είναι αναγκαίες και θεμιτές δήθεν μεταρρυθμίσεις, άσχετα αν ούτε μεταρρυθμίσεις είναι και συχνά ούτε καν ιδιωτικοποιήσεις. Οι μεταρρυθμίσεις που δεν είναι μεταρρυθμίσεις και οι ιδιωτικοποιήσεις που κάποτε δεν είναι καν ιδιωτικοποιήσεις ενσφηνώνονται και νομιμοποιούνται στη συνείδηση του κόσμου εν πολλοίς από δημοσιογράφους που δεν είναι δημοσιογράφοι.
Για αυτούς τους δήθεν δημοσιογράφους, που επιτελούν το ρόλο ιερατείου των αγορών, η αποδόμηση των δομών πρόνοιας και του ελληνικού κράτους εν γένει αποτελεί τον απόλυτο στόχο. Κι οι πιστοί ακολουθούν με θρησκευτική μανία και με τη νοοτροπία ότι ο κρατισμός είναι μια αντίπαλη θρησκεία στην Ελλάδα, κι άρα κάθε αποδόμηση του δημοσίου είναι εξ ορισμού θετική κι όσο πιο πολύ μικραίνει το κράτος, τόσο πιο κοντά έρχεται ο παράδεισος των αγορών. Μέχρι να ξεπουληθούν τα πάντα και να συνειδητοποιήσουν, όσοι τουλάχιστον από τα κατώτερα στρώματα τα πιστεύουν αυτά, ότι ο παράδεισος των αγορών είναι ένας μύθος και η πραγματικότητα μοιάζει περισσότερο με κόλαση. Το πρόβλημα με το δημόσιο ώς τώρα είναι ότι ελέγχεται ως κομματικό φέουδο και λεία της εκάστοτε κυβέρνησης. Το να γίνει φέουδο και λεία ιδιωτικών επιχειρήσεων ή άλλων κρατών δε θα λύσει το πρόβλημα, ίσα-ίσα.
Για το τέλος απλώς αντιγράφω την κατακλείδα του κειμένου της Εβελίνας Χατζηδάκη:
«Στην Κρήτη έχει ξεκινήσει η οργάνωση μιάς αντίστασης κινηματικού χαρακτήρα. ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ ΑΥΤΗ Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ.
Με ελπίδα να εξαπλωθεί σ’όλη την χώρα η διαμαρτυρία.»
