Ο Πολιτιστικός και Μορφωτικός Σύλλογος Βρυσών Αποκορώνου και οι Εκδόσεις Ραδάμανθυς παρουσιάζουν τη συλλογή διηγημάτων της Χαρίκλειας Ντερμανάκη «ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΗΘΕΛΑΝ ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΣΟΥΝ».
Η εκδήλωση για την παρουσίαση του βιβλίου θα γίνει στην αίθουσα του συλλόγου στις Βρύσες, την ΤΕΤΑΡΤΗ 31 ΙΟΥΛΙΟΥ 2019, στις 7:30 το απόγευμα και η είσοδος είναι ελεύθερη.
Θα συζητήσουμε για το βιβλίο με την Πολιτισμολόγο-Αρθρογράφο Άννα Μουσογιάννη, την συγγραφέα του βιβλίου Χαρίκλεια Ντερμανάκη, τον επιμελητή του βιβλίου και Συντονιστή του Εργαστηρίου Δημιουργικής Γραφής και Αυτογνωσίας Χρήστο Τσαντή, καθώς και την συγγραφέα του μυθιστορήματος «Σημείο Μηδέν», που κυκλοφορεί επίσης από τις Εκδόσεις Ραδάμανθυς, Μηχανολόγο Μηχανικό ΑΤΕΙ Κωνσταντίνα Χαριτάκη.
Άννα Διαμαντοπούλου: «…Το βιβλίο έχει χαρακτήρες γυναικών, χαρακτήρες και αλληλουχίες γεγονότων, όπου πάντα υπάρχει μία κορύφωση, η οποία είναι και το τέλος, γι’ αυτό και δεν υπάρχουν επίλογοι. Είναι γυναικείες ιστορίες, που η κάθε μία κρύβει πίσω της πάρα πολλές γυναίκες. Δεν είναι μοναδικές ιστορίες· δίνονται με ένα μοναδικό τρόπο, αλλά πίσω τους θα βρεις γυναίκες σε κάθε σημείο της Ελλάδας. Είναι ο χαρακτήρας της κάθε γυναίκας που κάνει τη μοίρα της, αλλά την ίδια στιγμή σταυρώνεται για τα ήθη, τα έθιμα τα ανυπέρβλητα «πρέπει», που της έχουνε φορεθεί από την πρώτη στιγμή που μπαίνει στη ζωή. Είναι η γυναίκα της προηγούμενης γενιάς, είναι η γυναίκα η σημερινή, είναι η γυναίκα της επόμενης γενιάς…».
Γιώργος Φλωρίδης: «…Αν αγαπώ κάτι στα βιβλία είναι, όταν την ώρα που τα διαβάζω ο νους αρχίζει τις παράλληλες διαδρομές κι ανακαλεί όμορφες φράσεις και εικόνες, άλλοτε προσδιορισμένες, άλλοτε απροσδιόριστες, αλλά που σίγουρα προκαλούν μοναδική συγκίνηση. Οι ιστορίες της Χαρίκλειας, αυτά τα μικρά, πανέμορφα παιδιά της, που αρνούνται να μεγαλώσουν, το πετυχαίνουν αυτό…».
Χρήστος Τσαντής: Οι ιστορίες της Λίας είναι φωτογραφικές αποτυπώσεις στιγμιότυπων της ζωής. Η συγγραφέας λειτουργεί σαν φωτογράφος συναισθημάτων, συναισθηματικών καταστάσεων, με πυρήνα τη γυναίκα. Τη γυναίκα της καθημερινότητας, της διπλανής πόρτας, τη γυναίκα που πολλές φορές είναι αόρατη. Μέσα στις «Ιστορίες που δεν ήθελαν να μεγαλώσουν» υπάρχουν και κάποια κείμενα πρωτοποριακά θα έλεγα, που τα βάζουν με ορισμένα πολύ δυνατά στερεότυπα της ελληνικής κοινωνίας. Και μόνο για αυτό, θα της έλεγα μπράβο γιατί τόλμησε να αναδείξει πλευρές που συνήθως αποσιωπώνται. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Είναι η γραφή της, ο λυρισμός και ο ρεαλισμός της, είναι ο τρόπος με τον οποίο συνδέει βιώματα, καταστάσεις, συναισθήματα και μυθοπλασία σε μία νέα σύνθεση.
Μιχάλης Τζανάκης: «Πρόκειται για μία συλλογή διηγημάτων που έχουν ως κοινό παρανομαστή τον καθημερινό ηρωισμό της γυναίκας, της γυναίκας που αντιστέκεται, της γυναίκας που επιμένει, παραφράζοντας τους στίχους του Σαββόπουλου».
Βαγγελιώ Σχοιναράκη: «Το βιβλίο της «Ιστορίες που δεν ήθελαν να μεγαλώσουν», είναι ένα βιβλίο με μικρά διηγήματα βγαλμένα από τη ζωή. Όπως είπε και ο κ. Τζανάκης, τα 21 διηγήματα αναφέρονται στις γυναίκες και μόνο ένα θα έλεγα ότι αναφέρονται σε άνδρα. Τα θέματά τους είναι παρμένα από τα προηγούμενη χρόνια αλλά και από την καθημερινότητα της σημερινής εποχής. Η Λία Ντερμανάκη έχει γράψει ιστορίες από την καθημερινότητα των γυναικών που συνεχίζουν να παλεύουν αλλά και ιστορίες που ενώ θα περίμενε κανείς ότι έχουν διαδραματιστεί τον προηγούμενο αιώνα, είναι καθημερινές, σύγχρονες… Αυτές οι γυναίκες προσπαθούν, άλλες περισσότερο και άλλες λιγότερο, να αλλάξουν τα δεδομένα της εποχής και της ζωής γιατί ακριβώς θέλουν να είναι δυναμικά στο προσκήνιο, θέλουν να αναβαθμίσουν την ποιότητα ζωής της καθημερινότητάς τους, πολλές φορές μόνες τους, ή να γίνουν το εφαλτήριο προκειμένου τα παιδιά τους να δουν μια καλύτερη ζωή…».
Σκεύω Μπιζιώτη: «Έχω την τύχη να γνωρίζω τη συγγραφέα μέσα από τις ιστορίες του βιβλίου της «Ιστορίες που δεν ήθελαν να μεγαλώσουν» και να κάνω ένα υπέροχο ταξίδι στο χρόνο… Η συγγραφέας εξυμνεί την αγάπη που δεν μετριέται με λόγια, αλλά αρκεί να νιώθεις μέσα σου την αληθινή της μαγεία… Χείμαρρος συναισθημάτων στην αφήγηση της Λίας Ντερμανάκη. Συναισθήματα που ξυπνούν μνήμες, ζωντανεύουν και χορεύουν μαζί μας».
Γιάννης Κουτσομύτης: «Αυτό το βιβλίο με συγκίνησε γιατί είναι αληθινό. Δεν είναι ένα κατασκεύασμα εγκεφαλικό ενός λογοτέχνη που κλείστηκε στο σπίτι του και είπε θα κάτσω να γράψω μια νουβέλα ή ορισμένα διηγήματα. Για μένα είναι ένα πραγματικά, αληθινά ανθρώπινο προϊόν πόνου, συναισθήματος και εμπειριών, αφηγημάτων από παλιούς και ιστοριών που τείνουν να χαθούν αλλά ζουν μέσα μας, μέσα στα κύτταρά μας…».
Χαρίκλεια Ντερμανάκη: «Οι «Ιστορίες που δεν ήθελαν να μεγαλώσουν» θα μπορούσαν να αφιερωθούν στη μνήμη της Ελένης Τοπαλούδη, σαν μια μεγάλη συγνώμη εκ μέρους της κοινωνίας μας. Θα μπορούσαν όμως να αφιερωθούν και στην Έλλη Παπαεμμανουήλ, σαν ένα μεγάλο ευχαριστώ για τον τρόπο με τον οποίο τιμά την επιστήμη, την έρευνα και το γυναικείο φύλο.»