Αρκεί ένα λεπτό για να ερωτευθείς, μια ώρα για να συμπαθήσεις και μια μέρα για αγαπήσεις. Όμως μια ολόκληρη ζωή δεν αρκεί για να ξεχάσεις | Oscar Wilde, 1854-1900, Ιρλανδός συγγραφέας
Η Ερριέτα ήταν μόλις δεκαπέντε ετών..Ζούσε σε ένα ορεινό χωριό της Κρήτης..Τα πρώτα βήματα στα άγνωστα μονοπάτια του έρωτα, τα έκανε με τον Κωνσταντίνο. Ήταν ένας αγνός ,καθάριος έρωτας ,εκείνος που μόνο η νιότη μπορεί να ορίσει με αιώνιες υποσχέσεις αγάπης και θεόρατα όνειρα της γλυκιάς εφηβικής αθωότητας.. Η φτώχεια της οικογένειας του όμως,τον ανάγκασε να ακολουθήσει το δρόμο της μετανάστευσης για μια καλύτερη ζωή.Στα δεκαοκτώ του, στάθηκε πρώτη φόρα στο άγαλμα της ελευθερίας και συλλογίστηκε:
«Πρέπει να ελευθερωθώ και εγώ,να αποτινάξω από πάνω μου την μιζέρια ,την κακομοιριά.Να δουλέψω».
Η Αμερική του φάνταζε μεγαλείο που θα τον έφτανε στον στόχο του.Να δημιουργήσει!!.Τον έκανε όμως να θυσιάσει την αγάπη της Ερριέτας .
Μια φθινοπωρινή μέρα ,μια μέρα που έριχνε το πρώτο ψιλόβροχο στη γη όλα άλλαξαν. Η Έρριέτα έμαθε από ένα γράμμα που της έγραψε την απότομη φυγή του. Δεν τον μίσησε ούτε κακία του κράτησε, γιατί ήξερε την οικονομική του κατάσταση. Τον δικαιολόγησε ίσως μέσα της αλλά δεν τον ξέχασε! Κλείδωσε την αγάπη αυτή στο σεντούκι της καρδιάς της ,την απόθεσε στις βαθιές ελπίδες της και προχώρησε..Η μάλλον την προχώρησαν οι γονείς της. Την πάντρεψαν με προξενιό όπως γινόταν τότε στα χωριά της Κρήτης μόλις τελείωσε το Λύκειο..Ο άντρας της μεγαλύτερος της μια εικοσαετία, μα αρκετά πλούσιος. Mα μόλις πέσανε οι μάσκες μετά το γάμο τύρρανος! Ένας πλούσιος τύραννος! Βασάνιζε την Ερριέτα καθημερινά σωματικά και ψυχολογικά.Την απομόνωσε από όλους και από όλα.Έδιωξε γονείς ,φίλους και την κράταγε δέσμια στα δικά του μόνο “θέλω”,στα δικά του “πρέπει”.Η καταπίεση σε όλο της το μεγαλείο.Παρακολουθούσε το κάθε βήμα της ,την κάθε της λέξη, ακόμα και στα παιδιά τους. Ένας άνθρωπος σάπιος ,φθονερός ,άδειος. Ένας άνθρωπος από εκείνους που υπάρχουν για να σου θυμίζουν πως είναι η κόλαση. Έζησε μαζί του είκοσι χρόνια. Τόσα άντεξε το μυαλό και το κορμί της .Τόσα άντεξε η περηφάνια και η λογική της. Ενημέρωσε τα παιδιά της που θα την βρουν ,γέμισε μια μικρή βαλίτσα με τα απαραίτητα και ένα πρωί έφυγε. Επέλεξε το πιο κοντινό νησί στην Κρήτη την Σαντορίνη για να ζήσει .Το επέλεξε γιατί είχε χάσει είκοσι χρόνια το ηλιοβασίλεμα..Το νησί εκείνο θα της το θύμιζε πάλι!. Βρήκε δουλειά σε μια μικρή πανσιόν που λειτουργούσε και το χειμώνα.Νοίκιασε ένα μικρό δωμάτιο και ήταν ευχαριστημένη .Τα παιδιά της έπειτα από ένα χρόνο, ήρθαν και αυτά κοντά της ..Την αγαπούσαν την μάνα τους..Την έβλεπαν να υποφέρει και την παρότρυναν από μικρά ακόμα, να φύγει από τον πατέρα.
Τα χρόνια πέρασαν.Ο Κωνσταντίνος στην Αμερική δημιούργησε. Ξεκίνησε λαντζιέρης στα εστιατόρια της Νέας Υόρκης ,αλλά το πείσμα του και η εργατικότητα του τον έφεραν μόλις στα είκοσι πέντε του, να διατηρεί πλέον δική του επιχείρηση. Παντρεύτηκε μια αρκετά εύπορη Αμερικάνα και απέκτησε μια κόρη.Ο γάμος εκείνος δεν κράτησε πολύ.Δεν τον πόνεσε όμως τόσο ο χωρισμός τους, όσο η μοναξιά που ένιωθε η ψυχή του..Έιχε δημιουργήσει ,είχε χρήματα αλλά δεν είχε αγάπη . Έφθασε σαράντα χρόνων και ένιωθε ήδη πολύ κουρασμένος. Κάτι έπρεπε να κάνει .Η ζωή του είχε μπει στο αδιέξοδο εκείνων που νιώθουν πως δεν την ορίζουν πια. Αποφάσισε να πάει διακοπές που τόσα χρόνια λακταρούσε.Δεν είχε καμιά άλλη χώρα στο νου του εκτός από την Ελλάδα με πρώτο σταθμό την Κρήτη.Τον τόπο που τον ανάθρεψε ,τον έθρεψε στα σωθικά της μέχρι να φύγει στην Αμερική.Έφθασε αρχές Ιουνίου και μόλις πάτησε το πόδι του στην στεριά, αμέσως τον συνεπήρε το άρωμα της..Άρωμα ρίγανης και φασκομηλιάς. «Αυτή είναι η Κρήτη!» σκέφτηκε:«Πως τόλμησα να την αφήσω.Αχ αυτή η φτώχεια που σε ξεριζώνει από τα χώματα σου».
Τον Ιούλιο έβαλε πλώρη για όλα τα νησιά του Αιγαίου. Ήθελε να δει την Ελλάδα ,να την ρουφήξει βαθιά μέσα στο σπλάχνο του, να την κρατήσει ατόφια σαν γυρνούσε στην Αμερική. Τελευταίος προορισμός του η Σαντορίνη.Είχε κλείσει δωμάτιο σε μια μικρή πανσιόν στην ενδοχώρα του νησιού που είχε θεα το απέραντο γαλάζιο του Αιγαίου και το μαγευτικό ηφαίστειο της καλντέρας. Βουκαμβίλιες και νυχτολούλουδα στόλιζαν την μικρή αυλή του δωματίου του .Το άρωμα τους μεθυστικό!.Μα πιο μεθυστικό ήταν το ηλιοβασίλεμα της Σαντορίνης.
Μια μελαχρινή κοπέλα ήρθε το πρώτο βράδυ και του έβαλε πάνω στο τραπεζάκι της αυλής το ποτό του.Γύρισε να την κοιτάξει ,να της πει ευχαριστώ και βρέθηκε στην πιο όμορφη έκπληξη της ζωής του!!
.«Έρριετα εσύ είσαι;
«Κωνσταντίνε;»
«Ερριέτα ρώτησα για εσένα στην Κρήτη και κανείς δεν ήξερε που ήσουν.»
«Είναι μεγάλη ιστορία Κωνσταντίνε από αυτές που γράφει μόνο η ζωή.Εσύ πως βρέθηκες εδώ;»
«Από την ίδια ιστορία, από αυτές που γράφει η ζωή!»
Ο Κωνσταντίνος κοίταξε την Έρριετα να φεύγει και κατάλαβε πως οι παλιές αγάπες μόνο στο παράδεισο θα μπορούσαν να πάνε..Πως είναι δυνατόν να ξεχνιούνται τόσο εύκολα ,τόσο απλά..Το σεντούκι της καρδιάς άνοιξε και είδε πως ότι και αν έκανε στην ζωή του ,ότι και αν πέρασε όλα ήταν αλυσίδα για να τον οδηγήσουν σε εκείνη στιγμή..Την αγαπούσε την Έρριετα και τότε και τώρα ,μόνο που τότε ήταν φτωχός και νέος..Τωρα είναι πλούσιος και ώριμος..Κάτι αλλάζει !!
Η Έρριετα δεν κοιμήθηκε το βράδυ..Καθόταν έξω και κοίταζε τα άστρα..Το μόνο που άκουγε στην σιωπή της νύκτας ήταν η καρδιά της..Την άλλη μέρα καθώς σουρούπωνε εκείνος ήταν εκεί. Στο τραπεζάκι της αυλής. Την περίμενε με ένα άσπρο ρόδο στο χέρι..Εκείνη ντυμένη στα κίτρινα, στα χρώματα του ήλιου,εμοιάζε με θεά βγαλμένη από παραμύθια. «Πόσο όμορφη είναι!»σκέφτηκε.
«Πόσο πια άντρας είναι!» σκέφτηκε εκείνη!
Χωρίς να μιλήσουν καθόλου κοίταζαν τον ήλιο να γίνεται χρυσοκόκκινος, να απλώνει το φως του στα νησιά και να σμίγει με την αγαπημένη του .Την θάλασσα!!
«Χάσαμε τόσα ηλιοβασιλέματα Κωνσταντίνε!»
«Θα τα ξαναβρούμε Έρριετα!»