Πρόγραμμα προβολών Φεβρουαρίου – Κάθε Δευτέρα στις 9 μμ
Δευτέρα 3 Φεβρουαρίου
«ΤΑ ΚΟΚΚΙΝΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ» (THE RED SHOES) British (1948)
Σκηνοθεσία: Michael Powell, Emeric Pressburger
Σενάριο: Emeric Pressburger, Michael Powell, Keith Winter
Μουσική: Brian Easdale
Φωτογραφία: Jack Cardiff
Ερμηνεία: Anton Walbrook, Manus Goring, Moira Sheare, Robert Helpmann, Leonide Massine, Albert Bassenmann, Ludmilla Tcherina, Esmond Knight
Διάρκεια: 133’
Αυτή η παραγωγή των Michael Powell και Emeric Pressburger έχει αγαπηθεί από πολλές γενιές κοριτσιών που ονειρεύονται να γίνουν μπαλαρίνες, αν και το μήνυμα που τους στέλνει είναι διφορούμενο. Η θελκτική και ταλαντούχα πρωτοεμφανιζόμενη χορεύτρια Βικτόρια Πέιτζ (Moira Shearer), γοητεύεται από τον ιμπρεσάριο Μπόρις Λερμόντοφ (Anton Walbrook), ένα μείγμα Svengali, Rasputin και Diaghilev. Λόγω της πλήρους αφοσίωσής της στην τέχνη και του πάθους της γι’ αυτήν, αμελεί την προσωπική της ζωή (το δεσμό της με τον συνθέτη Marius Goring) και βρίσκει ένα πανέμορφα χορογραφημένο τραγικό τέλος. Όταν ο Λερμόντοφ διώχνει την πρίμα μπαλαρίνα Μπορόνσκαγια (Ludmilla Tcherina) επειδή επρόκειτο να παντρευτεί, η Βίκυ κάνει το πρωταγωνιστικό της ντεμπούτο σε μια ειδικά προσαρμοσμένη για μπαλέτο εκδοχή του παραμυθιού του Hans Christian Andersen, στο οποίο τα παπούτσια κάνουν το κορίτσι να χορεύει ασταμάτητα, μέχρι που πεθαίνει.
Αυτή η ιστορία κέντρισε τη φαντασία των σκηνοθετών που ενισχύθηκε από το χορογράφο – χορευτή Robert Helpmann, το συμπρωταγωνιστή Leonide Massine και το μαέστρο Sir Thomas Beecham που αποφάσισαν να δημιουργήσουν μια εικοσάλεπτη, φανταστική χορευτική σεκάνς που αποτέλεσε πρότυπο για τέτοια στιλιζαρισμένα ιντερλούδια με μιούζικαλ (βλέπε: Ένας Αμερικανός στο Παρίσι, Τρία κορίτσια και τρεις ναύτες και Οκλαχόμα). Τα κόκκινα παπούτσια, όντως καταφέρνουν να αποδώσουν όλη την ιστορία καλύτερα από τους μιμητές τους και με τέτοιο τρόπο ώστε φαίνεται σαν μια άρτια και πραγματική παράσταση.
Βέβαια, η εκτός σκηνής ζωή της Βίκυ μοιάζει με εκείνη της ηρωίδας του Andersen. Η τραγικότητά της κορυφώνεται με ένα χορευτικό άλμα μπροστά σε ένα τρένο και με το αξέχαστο φόρο τιμής που αποτίουν οι συμπρωταγωνιστές της, οι οποίοι κάνουν τη χορογραφία των κόκκινων παπουτσιών και στη θέση της μπαλαρίνας υπάρχουν μόνο τα παπούτσια της. Η μικροσκοπική Shearer είναι εκπληκτική στο κινηματογραφικό της ντεμπούτο και δίνει μια πολύ δυνατή ερμηνεία, αντάξια αυτής του Walbrook που επίσης καθηλώνει. Είναι πειστική τόσο ως αφελής χορευτριούλα σε θίασο τρίτης κατηγορίας όσο και ως μεγάλη σταρ που τη λατρεύει όλος ο κόσμος. Η ηρωίδα περιβάλλεται από το παραμυθένιο ντεκόρ του μεγαλοπρεπούς μπαλέτου, αλλά ο διευθυντής παραγωγής Hein Heckroth, ο καλλιτεχνικός διευθυντής Arthur Lawson και ο διευθυντής φωτογραφίας Jack Cardiff δούλεψαν εξίσου σκληρά για να γίνουν και οι εκτός παραστάσεων σκηνές τόσο πλούσιες και παράξενες όσο και οι θεατρικές.
Ο Walbrook με λαμπερά μάτια (όταν δεν κρύβονται πίσω από κατάμαυρα γυαλιά), μουρμουρίζει μεφιστοφελικές ατάκες και εκμεταλλεύεται τους ανθρώπους γύρω του με ευκολία. Ουσιαστικά είναι μόνος και προσηλωμένος στο μπαλέτο. Τα Κόκκινα Παπούτσια είναι ένα σπάνιο δείγμα μιούζικαλ που μεταφέρει τη μαγεία του θεάτρου χωρίς να αγνοεί την αγωνιώδη προσπάθεια που χρειάζεται για τη δημιουργία τέτοιων παραστάσεων. Η ταινία έχει πανέμορφα, λαμπερά χρώματα, επιλογές κομματιών κλασικής μουσικής και σκοτεινά σημεία που εκφράζουν την ασάφεια των παραδοσιακών παραμυθιών σε αντίθεση με τα παραμύθια του Disney. Τα Κόκκινα παπούτσια είναι ένα πραγματικό αριστούργημα.
Δευτέρα 10 Φεβρουαρίου 2014
ΔΥΟ ΩΡΕΣ ΑΠ’ ΤΗ ΖΩΗ ΜΙΑΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ (CLEO DE 5 A 7) French (1962)
Σκηνοθεσία: Agnes Varda
Σενάριο: Agnes Varda
Μουσική: Michel Legrand
Φωτογραφία: Jean Rabier
Ερμηνεία: Corinne, Dominique Davray, Dorothee Blanc, Michel Legrand, Jose Luis de Vilalonga, Loye Payen, Ranee Duchateau, Lucienne Le Marchand, Serge Korber, Robert Postee
Διάρκεια: 90’
Η συγγραφέας και σκηνοθέτρια Agnes Varda υπήρξε πρόδρομος του γαλλικού Νέου Κύματος με την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της La pointe courte (1956). Το «Δύο ώρες απ’ τη ζωή μιας γυναίκας» αναφέρεται σε μια Γαλλίδα τραγουδίστρια (Corinne Marchand), η οποία περιμένει τα αποτελέσματα μιας πολύ σοβαρής ιατρικής εξέτασης. Όπως φαίνεται κι απ’ τον τίτλο, η Varda προτίμησε να δείξει την αγωνία της Κλεό σχεδόν σε πραγματικό χρόνο και γι’ αυτό χρησιμοποίησε τεχνικές του σινεμά «ντιρέκτ». Η άνετη ροή της αφήγησης επιτρέπει το συνδυασμό της λογοτεχνίας και του ντοκιμαντέρ κι αυτό φαίνεται σε διάφορα πλάνα, όπως αυτό όπου η νεαρή γυναίκα περιπλανιέται στη δεξιά όχθη του Παρισιού, κυρίως γύρω από το σταθμό του Μονπαρνές. Ο ρεαλισμός όμως της Varda μπορεί να προκαλέσει και έντονα συναισθήματα, δείχνοντας κλιμακωτά την αργή κατάρρευσή της.
Ως ένα βαθμό, η ταινία απεικονίζει τις κοινωνικοπολιτικές εντάσεις της εποχής εκείνης (γίνονται αναφορές στον πόλεμο της Αλγερίας). Οι λάτρεις του κινηματογράφου θα εκτιμήσουν ιδιαίτερα τη βωβή ταινία μικρού μήκους που έχει ενσωματωθεί στην κανονική ταινία, στην οποία εμφανίζεται ο Jean – Luc Godard μαζί με διάφορους διάσημους ηθοποιούς, όπως τον Eddie Constantine, την Anna Karina και τον Yves Robert.
Δευτέρα 17 Φεβρουαρίου
Βραδιά αφιερωμένη στον κινηματογραφιστή Λάκη Παπαστάθη.
8.00 μμ παρουσίαση του βιβλίου : «Το καλοκαίρι θα παίξει την Κλυταιμνήστρα». (Εκδόσεις Πόλις). Μια συζήτηση του Λεωνίδα Κακάρογλου με τον συγγραφέα Λάκη Παπαστάθη με αφορμή το βιβλίο.
9.00 μμ Ταξίδι στην Μυτιλήνη Ελληνική, (2010) Σκηνοθεσία Λάκη Παπαστάθη με τους: Χρήστο Χατζηπαναγιώτη, Μαρία Ζορμπά, Δημήτρη Καταλειφό, Χρήστο Στέργιογλου Διάρκεια: 105′
Ο Κώστας, μετά από είκοσι χρόνια παραμονής του στο Παρίσι, αποφασίζει να επιστρέψει στην πατρίδα του τη Μυτιλήνη, ένα ελληνικό νησί στο βόρειο Αιγαίο. Είχε προηγηθεί το τηλεφώνημα από έναν συμβολαιογράφο του νησιού που τον πληροφορούσε πως κληρονόμησε το οικογενειακό σπίτι. Είχε φύγει από την Μυτιλήνη στα δεκαοχτώ του για σπουδές κινηματογράφου στο Παρίσι και έκτοτε δεν ξαναγύρισε. Ένα βαρύ οικογενειακό ιστορικό τον κρατούσε μακριά. Επιστρέφοντας συναντάει όσους έχουν απομείνει από τους συγγενείς του και ξαναθυμάται αυτούς που έχουν φύγει. Φαντάζεται και τον εαυτό του μικρό, στην ηλικία των δέκα χρόνων, την εποχή δηλαδή που συνέβησαν τα δραματικά γεγονότα στην οικογένειά του. Ζώντες και τεθνεώτες τον κάνουν να ξαναγαπήσει τον τόπο του. Η σχέση του με την Ελένη, μια νέα γυναίκα που εργάζεται στο γηροκομείο Μυτιλήνης, του ανοίγει νέους δρόμους για την ζωή του και την τέχνη του.
Μετά την προβολή ο σκηνοθέτης συζητά με το κοινό.
Δευτέρα 24 Φεβρουαρίου
Τo Κέντρο Goethe των Χανίων με την υποστήριξη του Goethe-Institut των Αθηνών παρουσιάζει στα Χανιά ξεχωριστές δημιουργίες της σύγχρονης γερμανικής κινηματογραφίας:
Ο, ΤΙ ΑΠΟΜΕΝΕΙ (Was bleibt ) (Γερμανία 2012, 85´)
του Hans-Christian Schmid
Με τους: Lars Eidinger, Corinna Harfouch, Sebastian Zimmler, Ernst Stötzner κ.α Επίσημη συμμετοχή της Γερμανίας στο Διαγωνιστικό Τμήμα της Μπερλινάλε.
Ένα Σαββατοκύριακο του καλοκαιριού. Ο Günter και η Gitte, οι οποίοι ζουν σε ένα πολυτελές σπίτι στην εξοχή, χαίρονται με την επίσκεψη του γιου τους Marko και του εγγονού τους Zowie από το Βερολίνο. Ο Marko πιθανόν να βρίσκεται στο ξεκίνημα μιας συγγραφικής καριέρας. Ο άλλος γιος τους, ο Jacob, έχει πρόσφατα ανοίξει ένα οδοντιατρείο στην περιοχή. Η ζωή μοιάζει να κυλά με τάξη και ασφάλεια – μέχρι που η Gitte, η οποία πάσχει πολλά χρόνια από κατάθλιψη, εξομολογείται στην οικογένεια ότι σταμάτησε να παίρνει τα φάρμακά της. Από εκείνη τη στιγμή κι έπειτα τίποτα δεν θα είναι πια όπως πριν. Το προσωπείο της δήθεν ιδανικής οικογένειας θρυμματίζεται…