Όπως γράφει η ίδια στην ανάρτησή της, όλα ξεκίνησαν τη Δευτέρα, όταν ένα γατάκι βρέθηκε κοντά στο Γυμνάσιο της περιοχής. Από την πρώτη στιγμή, όπως αναφέρει η κ. Ανδρουλιδάκη, κάποιοι από τους μαθητές ήταν εχθρικοί απέναντί του, κλωτσώντας το.
Από τη Δευτέρα, όποτε και εμφανίστηκε στην περιοχή του σχολείου, τόσο μια ομάδα μαθητριών, όσο και καθηγητές το τάιζαν και προσπαθούσαν να του βρουν μια οικογένεια. Μέχρι σήμερα, βέβαια.
Όπως γράφει η κ. Ανδρουλιδάκη, σήμερα, στα τελευταία διαλείμματα, οι μαθήτριες που το φρόντιζαν της ανέφεραν πως έχασαν το γατάκι «γιατί κάποιος μαθητής το κλώτσησε και του πέταξαν ένα καδρόνι. Αργότερα άλλοι μαθητές θεάθηκαν με ένα “τέλι”… Το είδαν να βγάζει αφρούς από το στόμα και έπειτα παρατήρησα πως είχε λερωθεί και με περιττώματα. Είπαν πως το κυνήγησε ο σκύλος, δαγκώματα δεν φάνηκαν… Αυτά είναι τα στοιχεία που υπάρχουν. Δεν μπορεί κάποιος να γνωρίζει αν ο θάνατος προκλήθηκε από ασφυξία, δεν είμαστε ιατροδικαστές.», αναφέρει χαρακτηριστικά. Μάλιστα, όπως αναφέρει υπάρχουν μαρτυρίες πως μερίδα μαθητών «έπιασαν το γατάκι και το έριχναν στο σκύλο “για πλάκα”».
«Το γατάκι κείτεται νεκρό από το μεσημέρι στην άκρη του γηπέδου ποδοσφαίρου της Τυλίσου. Βρέθηκε έμαθα στην αυλή του σχολείου νεκρό και κάποιος μαθητής το πέταξε στο γήπεδο», αναφέρει, ζητώντας ταυτόχρονα την επέμβαση της σχολική κοινότητα, του δήμου Μαλεβιζίου, ή οποιουδήποτε άλλου αρμόδιου φορέα, προκειμένου «να αποδοθούν ευθύνες όπου και όπως πρέπει».
Διαβάστε το συγκλονιστικό της κείμενο:
Η πρώτη φωτογραφία ήταν προχθές Δευτέρα, όταν ένα φιλικό νεαρό θηλυκό γατάκι, έκανε το «μοιραίο λάθος» να απομακρυνθεί από το χωριό της Τυλίσου και να αναζητήσει τροφή ή και κάποιο χάδι στο Γυμνάσιο της περιοχής. Ήδη από την πρώτη μέρα της εμφάνισής του κάποιοι μαθητές δεν ήταν καθόλου φιλικοί μαζί του. Αντίθετα, κάποια κοριτσάκια, μαθήτριες μικρής τάξης, το φρόντισαν και το τάιζαν. Η δεύτερη φωτογραφία τραβήχτηκε σήμερα Τετάρτη, δυο παρά, στο μεσημεριανό σχόλασμα, όταν τα ίδια κοριτσάκια ήρθαν κλαίγοντας να μου πουν πως κάποιοι συμμαθητές τους σκότωσαν το γατάκι….
Ίσως θα ήταν φρόνιμο και πρέπον να αφήσουμε μόνο τη δύναμη των δύο φωτογραφιών χωρίς κανένα άλλο σχόλιο… Ωστόσο η εικόνα αποτελεί «γροθιά στο στομάχι» τουλάχιστον για όσους ακόμα έχουν κάποια ψήγματα ανθρωπιάς ή και ευαισθησίας (κακώς στις μέρες μας!)
Δυο μέρες τώρα το γατάκι ταϊζόταν από μαθητές του σχολείου κι από συναδέλφους. Προσπαθήσαμε να βρούμε κάποια οικογένεια ή να γίνει γνωστό μέσω των μαθητών στην περιοχή πως βρίσκονταν εκεί, αν κάποιος το είχε χάσει γιατί φαινόταν οικόσιτο καθώς από τη πρώτη μέρα έγιναν καταγγελίες πως κάποιοι μαθητές το κλωτσούσαν. Σε έναν από αυτούς που μου υπέδειξαν μάλιστα, έκανα συστάσεις τη Δευτέρα. Δυστυχώς και σήμερα πάλι τα ίδια… Μέχρι κι έναν μαύρο σκυλάκο με την «ουρά στα σκέλια» που τόλμησε να μπει στην αυλή του σχολείου κλώτσησαν. Άλλοι έπιασαν το γατάκι (σύμφωνα με μαρτυρίες) και το έριχναν στο σκύλο «για πλάκα», η κλασική ατάκα της κακοποίησης από τη γατούλα της Φολεγάνδρου, μέχρι τον Ρεθυμνιώτη φοιτητή της γαλακτοκομικής! Οι μαθήτριες τα τελευταία διαλείμματα ανέφεραν πως χάσαν το γατάκι γιατί κάποιος μαθητής το κλώτσησε και του πέταξαν ένα καδρόνι. Αργότερα άλλοι μαθητές θεάθηκαν με ένα «τέλι»… Το είδαν να βγάζει αφρούς από το στόμα και έπειτα παρατήρησα πως είχε λερωθεί και με περιττώματα. Είπαν πως το κυνήγησε ο σκύλος, δαγκώματα δεν φάνηκαν… Αυτά είναι τα στοιχεία που υπάρχουν. Δεν μπορεί κάποιος να γνωρίζει αν ο θάνατος προκλήθηκε από ασφυξία, δεν είμαστε ιατροδικαστές. Αν και θα έπρεπε το θέμα να μην καλυφθεί και να ψαχτεί περισσότερο είτε από τη σχολική κοινότητα είτε από τον δήμο Μαλεβιζίου που υπάγεται το σχολείο ώστε να αποδοθούν ευθύνες όπου και όπως πρέπει.
Το γατάκι κείτεται νεκρό από το μεσημέρι στην άκρη του γηπέδου ποδοσφαίρου της Τυλίσου. Βρέθηκε έμαθα στην αυλή του σχολείου νεκρό και κάποιος μαθητής το πέταξε στο γήπεδο. Αρχικά σκέφτηκα να το θάψω κάπου τριγύρω, ωστόσο είπα μήπως συγκινηθεί κάποιος επίσημος φορέας και το ψάξει περισσότερο.
Γνωρίζω πως σε πολλούς δεν θα είναι αρεστή η δημοσιοποίηση του θέματος, αλλά ήδη τα τελευταία χρόνια έχω δυστυχώς συναντήσει αρκετές περιπτώσεις κακοποίησης ζώων είτε στη σχολική κοινότητα, είτε από παιδιά – μαθητές. Πιο πρόσφατη η περυσινή περίπτωση της Γέργερης που γίναμε πάλι μάρτυρες της φρίκης που πέρασε μια σκυλίτσα με τα εννέα κουταβάκια της που προσπάθησαν μαθητές πάλι να κάψουν με αποτέλεσμα δυο απ΄αυτά να βρουν το θάνατο. Και τότε η σχολική αλλά και η τοπική κοινότητα τήρησε «σιγή ιχθύος» φυσικά καλυπτόμενη από το γεγονός πως αν δεν είσαι αυτόπτης ή αυτήκοος μάρτυρας είναι δεμένα τα χέρια σου… Αυτή τη φορά πάλι τα ίδια; Θα περιμένουν να σηκώσουν όπλα ο ένας στον άλλον; Ή μήπως οι πράξεις αυτές είναι προάγγελοι κάποιων εν δυνάμει δολοφόνων; Φοβάμαι πως ναι…
Εδώ και δεκαπέντε περίπου χρόνια υπηρετώ στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Το μένος, το θυμό, την αγριότητα, που βγάζουν οι μαθητές τα τελευταία δύο τρία χρόνια ή τα όποια οικογενειακά, ψυχολογικά ή άλλου είδους προβλήματα που αντιμετωπίζουν, δεν τα έχω συναντήσει! Ίσως αντικατοπτρίζουν την αλλοίωση των ηθών ή του φιλότιμου που υπήρχε παλαιότερα. Μάθαμε (ειδικά οι μαθητές μας) να χρησιμοποιούμε τη λέξη bullying κάποιες φορές σαν «άνοστη καραμέλα»! Ωστόσο μήπως πραγματικό bullying δεν ήταν το σημερινό περιστατικό για κάποιες από τις μαθήτριες που έτρεξαν στην αγκαλιά μου κλαίγοντας για το θέαμα που αντίκρισαν; Για μας , τους εκπαιδευτικούς; Καθημερινά ακούμε το οτιδήποτε και σιωπούμε για να μην στιγματιστούν τα παιδιά;
Συχνά αναφέρω στους μαθητές μου πως δεν είναι και κομμός κεφαλής να μάθουν πως κλείνεται ο αόριστος του ρήματος διαβάζω. Αυτό όμως που θα ήθελα να συγκρατήσουν από μένα και που πια ίσως και να είναι και προαπαιτούμενο για την πορεία τους, είναι να μάθουν να κλείνουν στον ενεστώτα το ρήμα ΣΕΒΟΜΑΙ!
neakriti.gr
