Αποφοίτησα το 2011 από ΑΕΙ με άριστα, αλλά ποτέ δεν ήταν ο τελικός μου σκοπός αυτό που σπούδασα. Έτσι σταμάτησα για να προσπαθήσω να καταλάβω τι θέλω να κάνω στη ζωή μου. Έψαξα για μεταπτυχιακά έξω, όλα ακριβά. Βρήκα κάτι σχετικό με αυτό που ήθελα, με δέχτηκαν, δεν πήγα γιατί δεν μπορούσα χωρίς υποτροφία.
Περίμενα τον επόμενο χρόνο για υποτροφίες. Κάπως έτσι πέρασαν 2 χρόνια, στα οποία επισήμως ήμουν άνεργη. Λέω επισήμως γιατί δεν έψαξα σοβαρά για δουλειά, εξάλλου είχα σκοπό να σπουδάσω. Λίγη ημιαπασχόληση και μαύρα. Γράφτηκα και στον ΟΑΕΔ. Σιχάθηκα τις ουρές και την κατάσταση. Ζούσα με τα λεφτά των γονιών μου, ευτυχώς νοίκι δεν πλήρωνα.
Πήρα υποτροφία, ήρθα στο εξωτερικό και τώρα είμαι στο τέλος των σπουδών. Ποιο είναι το νόημα; Υποτίθεται το πανεπιστήμιο εδώ είναι διάσημο, έχει σχέση με εταιρείες, 98% των αποφοίτων βρίσκουν δουλειά.
Το βλέπω. Οι εταιρείες του τομέα (στο εξωτερικό πάντα) είναι λίγες, αυτές που έχουν προγράμματα για αποφοίτους, μετρημένες στα δάχτυλα. Έκανα αιτήσεις, μου απάντησαν αρνητικά. Κάπου με κάλεσαν και για συνέντευξη, ήμουν εγώ και μία άλλη κοπέλα αλλά πήραν τελικά αυτήν.
Με κάθε όχι αισθάνομαι και πιο ανεπαρκής. Δεν ξέρω που αλλού να κάνω αιτήσεις. Αν στείλεις απλά βιογραφικά δεν γίνεται τίποτα. Όλοι το λένε εδώ: μέσω γνωριμιών βρίσκεις δουλειά. Επαγγελματικές γνωριμίες δεν έχω.
Δεν ξέρω τι θα κάνω. Τουλάχιστον ένα χρόνο σπουδάζω, χωρίς να είμαι βάρος στους γονείς μου. Αλλά αν δεν βρω δουλειά εδώ έξω, πρέπει να γυρίσω Ελλάδα. Να κάνω τι; Να με ζουν οι γονείς; Έως πότε; Δουλειές δεν υπάρχουν, ο τομέας μου είναι ανύπαρκτος. Να ψάχνω για δουλειά στο εξωτερικό; Όλοι θέλουν εμπειρία χρόνων.
Βέβαια για να αποκτήσεις εμπειρία πρέπει κάποιος να σε προσλάβει. Που δεν σε προσλαμβάνει χωρίς εμπειρία. Ωραίος κύκλος, ε; Τα προγράμματα αποφοίτων που δεν ζητάνε εμπειρία είναι λίγα, παίρνουν λίγους από τους χιλιάδες και τρέχουν μία φορά τον χρόνο.
Σου λένε μετανάστευσε. Μετανάστευσα. Δεν είχα σκοπό να γυρίσω. Αλλά; Τίποτα. Είμαι 25 χρονών και αισθάνομαι 70. Δεν έχω μέλλον.
V , 25 χρ.