Νέα ιστοσελίδα, που θα αποτελέσει μία νέα πλατφόρμα εσωκομματικής παρέμβασης, δημιούργησε η «Πρωτοβουλία 53+».
Το όνομα του νέου site είναι “commonality”, δηλαδή “τα κοινά” και έκανε πριν λίγη ώρα “πρεμιέρα” με ένα κείμενο 11 σημείων, σκέψεις πάνω στη λειτουργία του ΣΥΡΙΖΑ, και όχι μόνο, συμβολή της «Πρωτοβουλίας 53+» στον προσυνεδριακό διάλογο του ΣΥΡΙΖΑ.
“Αποτελούμε πράγματι μια κοινότητα ιδεών, αριστερών ριζοσπαστικών ιδεών. Μας ενδιαφέρουν εξίσου τα τοπικά, τα καθημερινά, αλλά και τα πολύπλοκα παγκόσμια. Εδώ που τα λέμε, τη στιγμή που τα λέμε, δεν είναι καθόλου αυτονόητο τι συνιστά εγχώριο και τι διεθνές και παγκόσμιο” αναφέρει στη σχετική ανακοίνωση της η Πρωτοβουλία.
Στην ιστοσελίδα (που σε ορισμένους θύμισε το iskra.gr της πάλαι πότε Αριστερής Πλατφόρμας…) η Πρωτοβουλία δηλώνει επίσης: “Μας ένωνε και συνεχίζει να μας ενώνει, όλους και όλες εμάς που κινούμαστε με τον έναν ή τον άλλον τρόπο στο ρεύμα του κριτικού μαρξισμού, ο στρατηγικός μας στόχος, που δεν είναι άλλος από τον κοινωνικό μετασχηματισμό, από τον σοσιαλισμό με ελευθερία και δημοκρατία. Η αντικαπιταλιστική προοπτική, λοιπόν, δένεται με την ανάγκη βαθιών διαρθρωτικών αλλαγών, αλλά και συνεχών ρήξεων, με τη συνεχή διεύρυνση της δημοκρατίας, των ατομικών και συλλογικών ελευθεριών.
Τα 11 σημεία περιλαμβάνουν ενδιαφέρουσες τοποθετήσεις πάνω στο μνημόνιο και την πολιτική της κυβέρνησης, στην οποία μετέχουν δύο βασικά στελέχη εκ των 53, ο Ευκλείδης Τσακαλώτος και ο Θοδωρής Δρίτσας.
1.Το πρώτο σημείο χαρακτηριστικά αναφέρεται στην ανάγκη ο ΣΥΡΙΖΑ να αποποιηθεί το τρίτο μνημόνιο:
“Ενώ η «συμφωνία» του καλοκαιριού, εκείνη τουλάχιστον την περίοδο εξηγήθηκε -και σωστά- ως προϊόν αδίστακτου εκβιασμού, ως πραξικόπημα -εύστοχα είχε ειπωθεί «με το πιστόλι στον κρόταφο»-, σταδιακά η πολιτική αυτή εξήγηση αποδυναμώθηκε, με αποτέλεσμα να φαίνεται ή να εκλαμβάνεται από τον λαϊκό κόσμο ότι οι μνημονιακές δεσμεύσεις συγκροτούν το δικό μας πρόγραμμα, το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ και της Αριστεράς. Η σύγκριση μνημονίων, «το δικό μας είναι καλύτερο των άλλων», φράση που έχει ειπωθεί αρκετές φορές, όχι μόνο δεν βοηθάει, αλλά σταδιακά δημιουργεί μια στρεβλή αντίληψη και εντέλει μας βάζει στο κάδρο «όλοι ίδιοι είναι». Γιατί μπορεί η «συμφωνία» που υπογράφηκε «με το πιστόλι στον κρόταφο» να είναι ηπιότερη σε σχέση με όσα ήταν έτοιμη να υπογράψει η ΝΔ -αυτό είναι γεγονός-, ωστόσο απέχει έτη φωτός από ένα αριστερό, κοινωνικά και ταξικά προσανατολισμένο πρόγραμμα.
Τείνει, δηλαδή, να γίνει αυτό που από την αρχή είχαμε επισημάνει ως σοβαρό κίνδυνο: να μετεξελιχθεί η ήττα και ο συμβιβασμός του περασμένου καλοκαιριού σε στρατηγική επιλογή. Εμείς επιμένουμε και το θέτουμε κάθε φορά, ότι η επισήμανση αυτή «το μνημόνιο δεν είναι δικό μας» σε συνδυασμό με το παράλληλο πρόγραμμα, είναι φράση-κλειδί για τη σχέση με τα λαϊκά κοινωνικά στρώματα και την πορεία απεγκλωβισμού από επιτροπεία και μνημόνιο.”
2. Το δεύτερο σημείο αφορά στο παράλληλο πρόγραμμα, το οποίο κατά τους 53 πρέπει να επιταχυνθεί, να εμπλουτιστεί με συγκεκριμένες προτεραιότητες (π.χ. εργασιακές σχέσεις, συλλογικές συμβάσεις κ.ά.) . Δηλώνουν μάλιστα ότι: “Με βάση τα παραπάνω θα χρειαστεί άμεσα και ενόψει συνεδρίου να σχεδιαστεί και να εκπονηθεί οδικός χάρτης για όσο το δυνατόν γρηγορότερο απεγκλωβισμό από την επιτροπεία, αλλά και το μνημόνιο.”
3. Το τρίτο σημείο έχει επίσης ιδιαίτερο ενδιαφέρον: ” Το κόμμα μας το έχει απασχολήσει και στο παρελθόν, αλλά και σήμερα (περίπου) το ερώτημα «πάση θυσία στην κυβέρνηση;» Απαντάμε: Είμαστε στην κυβέρνηση όχι πάση θυσία, αλλά όσο θεωρούμε ότι μέσα σε αυτές τις ασφυκτικές συνθήκες και τους ποικίλους εκβιασμούς μπορούμε με αριστερή οπτική να ασκήσουμε πολιτική προς όφελος των ασθενέστερων κοινωνικών στρωμάτων.” Δηλώνουν μάλιστα: “Είναι σαφές, λοιπόν, ότι αν συνεχιστούν οι εκβιασμοί και τα πραξικοπήματα από τους «δανειστές», προτιμάμε να πέσουμε αντιστεκόμενοι ηρωικά από εσωτερική ή εξωτερική τρόικα και όχι ταπεινωτικά από την ίδια την κοινωνία”.
4. Στο τέταρτο σημείο οι 53 απορρίπτουν κάθε σκέψη για οικουμενική κυβέρνηση, “όχι λόγω ιδεολογικής εμμονής ή ιδεολογικής καθαρότητας, αλλά γιατί πιστεύουμε βαθιά ότι η διαχωριστική γραμμή Αριστερά-Δεξιά είναι κάτι παραπάνω από υπαρκτή”.
5. Το πέμπτο σημείο παίρνει αποστάσεις από τη συζήτηση για τις περιβόητες «προσχωρήσεις», «διευρύνσεις», «συμπράξεις», η οποία κατά τους 53 “επανέρχεται και μάλιστα σε λάθος κατεύθυνση”. Υπενθυμίζουν επίσης ότι: “Στο πρόσφατο παρελθόν, μάλιστα, το κόμμα μας πλήρωσε ακριβάπροσχωρήσεις «παραγόντων» που ελάχιστη σχέση είχαν με την Αριστερά”.
6. Το έκτο σημείο εκφράζει διαφωνία με την κεντρική επιλογή σύμπλευσης με τη σοσιαλδημοκρατία στην Ευρώπη: “Η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, για παράδειγμα, που έχει πρώτη ευθύνη για τις δραματικές, ως προς τη ζωή των ανθρώπων, εξελίξεις, δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να είναι προνομιακός μας σύμμαχος ή να θεωρηθεί ότι υπάρχουν σήμερα προϋποθέσεις σύγκλισης της Αριστεράς με τη σοσιαλδημοκρατία, που σε μια σειρά χώρες -και στη δική μας- συμπλέει απολύτως με τη Δεξιά ή ακόμα χειρότερα παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο, με αρνητικό πρόσημο στο προσφυγικό ζήτημα, όπως για παράδειγμα η σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση Φάιμαν στην Αυστρία. Προφανώς βλέπουμε με ενδιαφέρον μετατοπίσεις, μικρότερες ή μεγαλύτερες ρήξεις στα κόμματα της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, ρήξεις και μετατοπίσεις με το βλέμμα προς τα αριστερά. Τέτοιου είδους διεργασίες ασφαλώς μας αφορούν, καθώς διευρύνουν τις δυνατότητες και την πολιτική επιρροή της ευρωπαϊκής Αριστεράς.” Οι 53 δηλώνουν μάλιστα: “Ο φάκελος «Ευρώπη» ανοίγει εκ νέου και το επόμενο διάστημα θα διοργανώσουμε ανοιχτή εκδήλωση για το θέμα.”
7. Οι 53 θέτουν επίσης ζητήματα που αφορούν στη διακυβέρνηση, τον τρόπο άσκησης της «εξουσίας», τις ανοιχτές θύρες, τους διορισμούς και την τοποθέτηση στελεχών σε νευραλγικές θέσεις, υποστηρίζοντας: “Το ξήλωμα του «παλαιού», δηλαδή της αόρατης αυταρχικής εξουσίας είναι αναγκαίο. Όσο αυτή παραμένει στη θέση της, στη λογική «το κράτος έχει συνέχεια», τόσο θα ακυρώνονται νομοθετικές ή άλλες πρωτοβουλίες.”
8. Με αφορμή το προσφυγικό, αναφέρονται στην ανάγκη ενίσχυσης πολιτικών με στόχο την κοινωνική απελευθέρωση και θέτει ζητήματα όπως: “Διαχωρισμός κράτους εκκλησίας με ό,τι αυτό σημαίνει, η κοινωνική πολιτική σε όλο της το εύρος, οι συλλογικές συμβάσεις και τα δικαιώματα των εργαζομένων, η κοινωνική οικονομία και οι συνεταιρισμοί, ο άμεσος εκδημοκρατισμός των σωμάτων ασφαλείας, η διάλυση των ακροδεξιών θυλάκων που δρουν ακόμα και σήμερα και συνεργάζονται ανοιχτά με τη ναζιστική συμμορία και οι τολμηροί βηματισμοί που πρέπει να ολοκληρωθούν χωρίς καμία καθυστέρηση στις δίκαιες διεκδικήσεις της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, οι τομές που αφορούν τα δικαιώματα των ανθρώπων με αναπηρία, οι Ρομά, οι αντιρρησίες συνείδησης, ζητήματα που αφορούν τις εξαρτήσεις, η συνέχιση των τομών στο χώρο της φυλακής στην κατεύθυνση της λιγότερης φυλάκισης και της επανένταξης, η αντιαυταρχική, αντικατασταλτική και αντιαπαγορευτική πολιτική, συγκροτούν πλαίσιο αριστερού κοινωνικού ριζοσπαστισμού”.
9. Το ένατο σημείο αναφέρει: “Μας ενδιαφέρει να συνεχίσουμε να έχουμε δίαυλο ουσιαστικής επικοινωνίας με τον κόσμο της Αριστεράς” και τονίζει ότι: “Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει και μπορεί να αποτελέσει και στο μέλλονφορέα ενότητας της Αριστεράς“, καταλήγοντας στη δήλωση: “Σε ό,τι μας αφορά θα συνεχίσουμε με ανοιχτό και ενωτικό πνεύμα χωρίς σεχταρισμούς και επικίνδυνους αποκλεισμούς, να είμαστε στο δρόμο, στους χώρους αντίστασης, στα συνδικάτα, στις αλληλέγγυες δομές”
10. Το δέκατο σημείο αναφέρεται σε εσωκομματική δημοκρατία: “Η επιμονή μας στα ζητήματα δημοκρατίας μέσα στο κόμμα θα κορυφωθεί ενόψει συνεδρίου, καθώς, παρά τα θετικά βήματα, υπολειπόμαστε κατά πολύ από μια λειτουργία που θα κατοχυρώνει τη συμμετοχή του μέλους και συνολικά του κόμματος στα κέντρα λήψης των αποφάσεων”. Γίνεται επίσης αναφορά σε κυβερνητισμό: “Την περίοδο αυτή, που το κόμμα μας συμμετέχει στην κυβέρνηση, έχουμε μια πρόσθετη δυσκολία. Η «καθοδήγηση», το «κέντρο» δηλαδή, μετατοπίζεται συνεχώς από την Κουμουνδούρου στο Μαξίμου. Αυτό, τουλάχιστον όσον αφορά το κόμμα, τις θέσεις και τις δράσεις του δεν μπορεί να γίνει δεκτό και σε κάθε περίπτωση δυσκολεύει το κόμμα στην αναγκαία επικοινωνία του με τα κινήματα και τα λαϊκά κοινωνικά στρώματα.”
11. Το ενδέκατο σημείο επαναλαμβάνει τη γνωστή διαφωνία των 53 ως προς τη συμφωνία για το προσφυγικό, αν και δεν έχουν φέρει πρακτικά εμπόδια μέχρι στιγμής στην κυβέρνηση για το θέμα: “Η συμφωνία αυτή μετατρέπει το προσφυγικό ζήτημα από ευρωπαϊκό σε ελληνοτουρκικό, κλείνει τα σύνορα των επιμέρους ευρωπαϊκών χωρών, αλλά και συνολικά της Ευρώπης, και αμφισβητεί στην πράξη τη συνθήκη της Γενεύης. Το προσφυγικό-μεταναστευτικό παραμένει για μας προμετωπίδα στον αγώνα που δίνουμε και βαθιά διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στη δεξιά και την αριστερή αντίληψη.”
