Γράφει ο αρχιμανδρίτης ΙΓΝΑΤΙΟΣ Θ. ΧΑΤΖΗΝΙΚΟΛΑΟΥ, Θεολόγος – τ. Λυκειάρχης – Ακαδημαϊκός

Το θείο δράμα του Γολγοθά, το δράμα της ανθρώπινης εξιλέωσης, το δράμα του Σταυρού ζούμε ειδικότερα την Μεγάλη Εβδομάδα.

Ο Χριστός, φορτωμένος τον βαρύ Σταυρό Του, ανεβαίνει τον ανηφορικό δρόμο του Γολγοθά.

Ξεκινά από το σπήλαιο της Βηθλεέμ και καταλήγει στον λόφο του Γολγοθά περνώντας τον δρόμο του μαρτυρίου.

Σκυφτός, πληγωμένος από την ανθρώπινη κακία, μα μ’ εκείνη την γλυκύτητα το «γλυκό ένα» πορεύεται να ανέβει πάνω στον Σταυρόν. Μια μεγάλη Αγάπη σταυρώνεται και κάτω από την σκιά του Σταυρού Του οι Όμορφες καρδιές θα ξαποστάζουν και θα παίρνουν δύναμη για να γίνουν κήρυκες και μάρτυρες του «λόγου του Σταυρού» (Α’ Κορινθ. 1, 18). Για να ανέβουν κι αυτοί πάνω στον Σταυρόν «συμπορευθώμεν αυτών και συστανρωθώμεν».

Ο Χριστός ευρίσκεται νεκρός πάνω στον Σταυρόν. Οι σταυρωτές του «διεμεροίσαντο τα ιμάτιά Του». Πιστές ψυχές παραμένουν κάτω από τον Σταυρόν, η Παναγία, ο Άγιος Ιωάννης ο Ευαγγελιστής, και οι Μυροφόρες. Την καρδιά τους ματώνει το θέαμα του Σταυρωμένου, η βαρειά Του αναπνοή, το «διψώ» για το «τετέλεσται» κι’ εκείνη η πρωτόγνωρη συγγνώμη. Σε λίγο, ευλαβικά κι’ ευλογημένα θα τον αποκαθηλώσουν και θα τον θάψουν.

Και επέρασαν πολλά χρόνια από τότε. Τούτο το προσκύνημα δεν ετελείωσε. Λεπτές, όμορφες ψυχές, όπως παραπάνω είπαμε, τρέχουν κοντά στον Σταυρόν Του κι ακουμπούν σ’ αυτόν την καρδιά τους, την ίδια τους την ζωήν. Είναι Εκείνοι που στην καρδιά τους έχουν τον Εσταυρωμένον (Γαλάτ. 2,20) και που τρέφονται απ’ Αυτόν.

Και τώρα φέρνω στην σκέψη μου και στην καρδιά μου τα λόγια του Τζοβάνι Παπίνι: «Ο Χριστός είναι νεκρός και το τρυπημένο σώμα Του κρέμεται από Εκείνη την ημέρα, πάνω σ’ έναν αόρατο Σταυρό, μπηγμένο στη μέση της γης. Κάτω από εκείνον τον γιγάντιο Σταυρό, που ακόμα σταλαγματίζει από αίμα, πάνω και κλαίνε εκείνοι που έχουν στην καρδιά τους τον Εσταυρωμένον και που οι απόγονοι του Ιούδα δεν μπόρεσαν να ξεριζώσουν».

Αυτός ο γιγάντιος Σταυρός στέκει και σήμερα στημένος στις Εκκλησιές, στους τάφους των κεκοιμημένων μας. Μα, πάνω από όλα, είναι μέσα στην καρδιά μας και μας κρατά όρθιους στην πίστη και σε όλες τις αρετές. Που μας στηρίζει και που μας δείχνει το χρέος μας σ’ αυτόν τον κόσμον.

Κανένα όμορφο έργο δεν μπορεί να γίνει και να επιβιώσει χωρίς την δύναμη του Σταυρού και χωρίς ανθρώπους σταυρωμένους. Χωρίς ανθρώπους καθαρούς και ταπεινούς.

Κάτω από την ζείδωρη σκιά του Σταυρού λύνονται όλα τα προβλήματά μας και διευθετούνται οι διανθρώπινες σχέσεις μας.

Ο δρόμος του Σταυρού: Ναι, Χριστέ μου, Γλυκέ Νυμφίε των ωραίων ψυχών, σκέπτομαι αυτόν τον δρόμο που Εσύ εβάδισες κρατώντας τον Σταυρόν και «αίρων τας αμαρτίας του κόσμου».

Κάνε μας, δια του Σταυρού Σου, όμορφες ψυχές.

Λέπτυνε της καρδιές μας. Μάθε σε όλους μας, και ξεχωριστά στους ανθρώπους της εν κόσμω όποιας εξουσίας, ότι μονάχα ο δρόμος του Σταυρού οδηγεί στην ευτυχία, στην λύση των όποιων προβλημάτων, στην επικράτηση της Ειρήνης, της δικαιοσύνης, της αξιοκρατίας και του σεβασμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.  Λάλησον στις καρδιές μας αγαθά υπέρ των συνανθρώπων μας. Μάθε μας πως «ο δρόμος της χάριτος είναι στρωμμένος με την πέτρα της θυσίας» (Ipsen) και όχι με τις ματαιοδοξίες, την αυταρέσκειαν, την χλιδήν και την πλουτομανίαν, την εγωισμόν και την εμπάθειαν, φώτισέ μας να Σε έχομε ως φωτισμόν Ταπεινώσεως, Εσένα ο οποίος «εν μορφή Θεού υπάρχων ουχ αρπαγμόν ηγήσατο το είναι ίσα Θεώ, αλλ’ εαυτόν εκένωσε μορφήν δουλουλαβών, εν ομοιώματι ανθρώπων γενόμενα, και σχήματι ευρεσθείς, ως άνθρωπος εταπείνωσεν εαυτόν γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού» (Φιλιππ. 2, 6-8).