Με αφορμή την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς: Αυτό που πρέπει ΤΩΡΑ να γίνει είναι να κάνουμε πράξη το σύνθημα «ένας για όλους και όλοι για έναν»

                       Άρθρο της Μαρίας Γιαννάκη, μέλος της Επιτροπής Περιοχής Κρήτης του ΚΚΕ, εκλεγμένη στο ΔΣ του ΣΕΠΕ Χανίων

Πριν λίγες μέρες ξεκίνησε μια νέα σχολική χρονιά. Οι πραγματικοί εμπλεκόμενοι όμως, γονείς, εκπαιδευτικοί, μαθητές, είδαν και πάλι τις ανάγκες τους να στριμώχνονται στα στενά σοκάκια του δημοσιονομικού χώρου, που έχουν διαμορφώσει με τις πολιτικές τους διαχρονικά όλες οι κυβερνήσεις, ο οποίος βέβαια είναι πολύ ευρύχωρος για τις ανάγκες των μεγάλων ομίλων του τουρισμού, της ενέργειας και άλλων.

Έτσι παρά τις μεγαλοστομίες και το λαμπερό περιτύλιγμα, με το οποίο προσπάθησαν κυβέρνηση και υπουργείο να ντύσουν το αντιεκπαιδευτικό νομοθετικό τους έργο, χρησιμοποιώντας λέξεις όπως: καινοτομία, εξορθολογισμός, αναβάθμιση και άλλα «χαριτωμένα», αυτό που πραγματικά αντικρίσαμε στα σχολεία ήταν:

• Κτίρια δεκαετιών χωρίς επαρκή συντήρηση ή αντισεισμική θωράκιση και στους τέσσερις νομούς της Κρήτης και κοντέινερ να «βασιλεύουν».
• Εκπαιδευτικούς σε απόγνωση μιας και είναι αδύνατο να επιβιώσουν με αξιοπρέπεια, χωρίς να αναζητήσουν 2^η και 3^η δουλειά για να βγει ο μήνας.
• Ιδιαίτερα τους νεοδιόριστους και αναπληρωτές εκπαιδευτικούς, με μισθούς που κυμαίνονται μεταξύ 737€ και 800€ και μετακινήθηκαν μακριά από τον τόπο κατοικίας τους και τις οικογένειές τους, να περνάνε τον Γολγοθά της ανεύρεσης κατοικίας, με τα ενοίκια να βρίσκονται στον θεό και να αναγκάζονται να μένουν σε ξενοδοχεία, ενοικιαζόμενα δωμάτια ή ακόμα και παραλίες.
• Μαθητές με την αγωνία αν θα καταφέρουν να ανταποκριθούν στο εξεταστικό κέντρο που ονομάζεται δημόσιο σχολείο, με την Τράπεζα Θεμάτων και την Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής να φαντάζουν εφιάλτες.
• Ολιγομελή τμήματα των ΕΠΑΛ να μην ανοίγουν, ενώ από την άλλη δεκάδες μαθητές της Α’ Λυκείου να πετάγονται έξω από τα ΕΠΑΛ και σε πολλές περιπτώσεις να αναγκάζονται να φοιτήσουν σε σχολεία μακριά από τον τόπο κατοικίας τους, αφού δεν υπάρχουν οι υποδομές να τους δεχτούν.
• Γονείς να κοιτούν με απελπισία τις πανάκριβες λίστες με τα σχολικά είδη, που κανονικά θα έπρεπε να παρέχει το κράτος στα παιδιά. Σε ορισμένα σχολεία μάλιστα καλούνται να πληρώσουν ακόμα και το χαρτί κουζίνας (!).
• Δεκάδες σχολεία να υποβαθμίζονται σε όλο το νησί, μετά από 3 χρονιές πανδημίας, εκ των οποίων 4 ολιγοθέσια στο Λασίθι, 3 ολιγοθέσια στα Χανιά, τουλάχιστον 2 ολιγοθέσια στο Ρέθυμνο και κλείσιμο του νηπιαγωγείου στο Γαράζο Μυλοποτάμου.
• Τα κενά, μόνο στην πρωτοβάθμια και μόνο στους νομούς Χανίων και Ηρακλείου, να ξεπερνούν τα 490 και από αυτά τα 309 να αφορούν σε εκπαιδευτικούς παράλληλης στήριξης. Δηλαδή 309 παιδιά, με γνωματεύσεις από τα ΚΕΔΑΣΥ, ξεκινούν τη χρονιά χωρίς την αναγκαία ειδική επιστημονική στήριξη.
• Κυριολεκτικά ανύπαρκτα μέτρα για την πανδημία, αφού και η υγεία (εκτός από την Παιδεία) αντιμετωπίζεται σαν κόστος, οπότε πολλαπλασιάζονται τα 25άρια τμήματα και για ενίσχυση της σχολικής καθαριότητας ούτε λόγος!
• Μαθήτρια με διαβήτη στο Ηράκλειο, να της προτείνουν να αλλάξει σχολείο αν θέλει να έχει σχολικό νοσηλευτή.
• Πλιάτσικο στον εξοπλισμό του κατεδαφισμένου ΕΠΑΛ Κισσάμου, λόγω του σεισμού του 2019, όπου ακόμα η τοπική κοινωνία περιμένει τα νέα σχολεία, όπως και στις σεισμόπληκτες περιοχές του Ηρακλείου, της Σητείας και του Ρεθύμνου.

Και η λίστα είναι ακόμη πολύ μεγαλύτερη……

Κι επειδή, όπως κυνικά μας ενημέρωσε ο υφυπουργός παιδείας, δε γίνεται να περιμένουμε το «κράτος-πατερούλη» να τα λύσει όλα, το κράτος τους αποφάσισε να αφήσει στην άκρη όλες τις παραπάνω “λεπτομέρειες” και να ασχοληθεί με τα “μεγάλα” και “σημαντικά” της εκπαίδευσης. Με αυτά που, κατά τη γνώμη τους έχει ανάγκη ο μαθητής, ο γονιός, ο εκπαιδευτικός…..

Έτσι το σημερινό σχολείο, σύμφωνα με το κράτος τους και τα συμφέροντα που αυτό εκπροσωπεί, έχει ανάγκη:

• Από κακοπληρωμένους εκπαιδευτικούς, που αντί για μάθημα θα συμπληρώνουν ατέλειωτες φόρμες αξιολόγησης, που καμία σχέση δεν έχουν με τη βελτίωση του εκπαιδευτικού έργου.
• Δασκάλους που σέρνονται στα δικαστήρια σαν κοινοί εγκληματίες από το Υπουργείο Παιδείας, επειδή τολμούν να αντιδρούν στην εντιεκπαιδευτική πολιτική και τους νόμους του κράτους τους, που τσακίζει τα μορφωτικά δικαιώματα των μαθητών.
• Από γονείς που, μέσα στο κύμα της ακρίβειας που σαρώνει τα πάντα, θα μετράνε τι θα αφήσουν στην άκρη για να στηρίξουν τα παιδιά τους, από τα σχολικά είδη μέχρι το δυσβάσταχτο κόστος των φροντιστηρίων, για τα οποία οι λαϊκές οικογένειες δίνουν 3δισ. ευρώ τον χρόνο.
• Από συλλόγους γονέων που θα κυνηγούν κάθε άσχετο καλοθελητή επιχειρηματία-χορηγό ή ΜΚΟ, μπας και λειτουργήσει το σχολειό τους, αφού τα ταμεία των σχολικών επιτροπών είναι άδεια.
• Από σχολικές μονάδες της αριστείας, για λίγους και εκλεκτούς.
• Από παιδιά 4 έως 12 ετών να κάθονται στο ίδιο θρανίο από τις 8 το πρωί έως τις 5.30 το απόγευμα (αφού υποδομές για κάτι διαφορετικό δεν υπάρχουν), για να μπορούν οι γονείς τους να ξεζουμίζονται σε 10ωρα και 12ωρα, με βάση τον νόμο Χατζηδάκη και να πληρώνονται, σε χρόνο που βολεύει τους εργοδότες, με ρεπό(!).
• Από αναλυτικά προγράμματα που θα γεμίσουν τα μυαλά της νέας γενιάς με πολλές, σκόρπιες και με ημερομηνία λήξης δεξιότητες, αλλά την ολόπλευρη μόρφωση, τη βαθιά γνώση για τους νόμους που κινούν τη φύση και την κοινωνία και βοηθούν τον νέο άνθρωπο και να την κατανοήσει αλλά και να την αλλάξει, την αφήνουν συνειδητά έξω από τις πόρτες των σχολείων.
• Από σχολεία που θα διαγωνίζονται ποιο θα «ξεπαγιάσει» περισσότερο για να διατηρήσει την πενιχρή κρατική χρηματοδότηση, που ιδίως από 2011 και μετά έχει μειωθεί κατά 40%.

Ε, αυτή την «αναβάθμιση», που αντιμετωπίζει τους πραγματικούς πρωταγωνιστές της εκπαιδευτικής διαδικασίας σαν κόστος και στοχεύει στο πώς θα συνεχίζει να γεμίζει τις τσέπες των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων με πακτωλό χρημάτων, ούτε τη θέλουμε ούτε μας αξίζει!

Και για να είμαστε δίκαιοι, όλος ο παραπάνω προσανατολισμός δεν αφορά μόνο τη σημερινή κυβέρνηση. Πρόκειται για ένα σχολείο που λιθαράκι-λιθαράκι έχουν οικοδομήσει όλες οι προηγούμενες, αφού καμία κυβέρνηση και κανένας υπουργός παιδείας δεν έχει ακυρώσει ούτε μια γραμμή από το νομοθετικό έργο του προηγούμενου. Και πώς θα μπορούσε άλλωστε, αφού όλοι τους -πρώην, νυν και επόμενοι- είναι δεμένοι πισθάγκωνα στη στρατηγική που καθορίζουν ΕΕ, ΟΟΣΑ, ΣΕΒ και λοιποί σύμμαχοί τους. Επομένως δεν έχουμε τίποτα να περιμένουμε ούτε από τους σημερινούς, ούτε από τους αυριανούς επίδοξους «Μεσσίες» και αυτό έχει αποδειχτεί από την πείρα μας όλα τα προηγούμενα χρόνια.

Αυτό που πρέπει ΤΩΡΑ να γίνει είναι να κάνουμε πράξη το σύνθημα «ένας για όλους και όλοι για έναν». Να πιστέψουμε στη δύναμή μας και στη δυνατότητα που έχουμε, μέσα από την οργανωμένη μας πάλη, να αποτελέσουμε εμείς οι ίδιοι τη λύση στο πρόβλημά μας. Με τη μαζική συσπείρωση στα σωματεία, στους συλλόγους γονέων, στα μαθητικά συμβούλια. Με τον μαζικό ανυποχώρητο αγώνα μας, σε γραμμή σύγκρουσης και με κριτήριο τις σύγχρονες ανάγκες μας και τη δυνατότητα που αντικειμενικά υπάρχει στον 21^ο αιώνα να ικανοποιηθούν. Με τον αγώνα που δε θα υποχωρεί και δε θα προσαρμόζεται στα ψίχουλα και τη ζωή λάστιχο, αλλά θα ανοίγει τον δρόμο για συνολικότερες ριζικές ανατροπές για το σχολείο, τη ζωή, την κοινωνία που έχουμε ανάγκη και μας αξίζει. Γιατί οι ανάγκες μας αντικειμενικά δε χωράνε στα voucher και στα pass.

Σε αυτόν τον αγώνα, οι κομμουνιστές, από όποιο μετερίζι κι αν βρεθούμε, μαζί με τους γονείς, τους εκπαιδευτικούς, τους μαθητές, θα δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις. Και αυτόν τον αγώνα καλούμε κάθε εργαζόμενο, εργαζόμενη, κάθε νέα και νέο, κάθε λαϊκή οικογένεια που αγανακτεί, προβληματίζεται, δεν αντέχει να «σφίξει άλλο το ζωνάρι» να αγκαλιάσει. Να συμπορευτεί με το ΚΚΕ. Να δώσει δύναμη στη δύναμή του! Γιατί έχουμε ευθύνη και χρέος απέναντι στις ζωές μας και τη νέα γενιά. Για να ανταποκριθούμε τελικά στο κάλεσμα του ποιητή…. «Ένα παιδί μεγαλώνει. Ορκιστείτε να ‘χει το παιδί το ψωμί του και το βιβλίο του. Να μάθει να γράφει “σ’ αγαπώ”, να κρατάει μπράτσο τον ήλιο σ’ ένα ανθισμένο περιβόλι».