Αυτός ο χειμώνας στα Χανιά είναι περίργος.
Δεν είναι μόνο ότι όλη η πόλη είναι ένα εργοτάξιο, ούτε ότι έχει βρέξει ελάχιστα όλο τον χειμώνα, είναι και η σχεδόν καθημερινή παρουσία Αμερικάνων στρατιωτών.
Πραγματικά, τους τελευταίους μήνες και με μεγάλη συχνότητα εδώ και αρκετές ημέρες όταν περπατάς στα Χανιά ακούς πιο πολύ αμερικάνικα παρά ελληνικά.
Και βεβαίως δεν είναι το πρόβλημα γλωσσικό, ούτε έχουμε κάτι ενάντια στον Αμερικάνικο λαό.
Όμως αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι απλοί πολίτες, είναι στρατιώτες του μεγαλύτερου στρατού στον κόσμο. Όσο για την Αμερικάνικη Βάση, αυτή διαρκώς γιγαντώνεται, παίζει όλο και πιο κρίσιμο ρόλο σε μία περιοχή που είναι εξαιρετικά εύθραστες οι ισορροπίες.
Αλλά πέραν του τι σηματοδοτεί αυτή η καθημερινή παρουσία αμερικάνων στρατιωτών (αλλά και στρατιωτών από άλλες χώρες) υπάρχει και το ζήτημα όσων συμβαίνουν τα βράδια στην πόλη μας.
Τα βράδια, στα Χανιά δεν αισθάνεσαι ασφαλής να κυκλοφορείς. Μπορεί να μην είναι όλοι οι στρατιώτες βίαιοι, όμως υπάρχουν έκτροπα και δεν είναι λίγα. Πολλές φορές ξερνούν στους δρόμους όταν μεθούν, πειράζουν ανθρώπους, κάποιοι έχουν νοοτροπία πολύ κακή. Φέρονται λες και εδώ οι Χανιώτες είναι ιθαγενείς.
Και βεβαίως, είναι αλλιώς όταν πρέπει να ανεχόμαστε αυτή την παρουσία μία φορά στο κάθε τόσο και πολύ διαφορετικό όταν η παρουσία τους πλέον είναι σχεδόν καθημερινή.
Είναι κατάντια για τον τόπο αυτή η εικόνα. Η μετατροπή της πόλης μας σε κέντρο αναψυχής στρατιωτών. Οι αρχές δεν το καταλαβαίνουν ή καταλαβαίνουν και σιωπούν επειδή νοιώθουν ότι δε μπορούν να κάνουν αλλιώς. Αν όμως ισχύει το δεύτερο, τότε υπάρχει ζήτημα δημοκρατίας. Αν οι αρχές, οι εκλεγμένες αρχές του τόπου νοιώθουν ανίσχυροι να θέσουν όρια…