Γράφει ο αρχιμανδρίτης ΙΓΝΑΤΙΟΣ Θ. ΧΑΤΖΗΝΙΚΟΛΑΟΥ, Θεολόγος – τ. Λυκειάρχης – Ακαδημαϊκός
Ήταν 17η Ιουλίου, ημέρα της εορτής της Αγίας Μεγαλομάρτυρος Μαρίνας, που δια των βασανιστηρίων έφυγε από τον κόσμον αυτόν και μετέστη στα ουράνια βασίλεια (το 285 μ.Χ.), που έφυγε από κοντά μας για τα ουράνια σκηνώματα έπειτα από την βασανιστική ασθένεια ο αγαπητός μαθητής και καταξιωμένος κοινωνικά Στυλιανός Κυριακογιαννάκης από το Μουστάκο Σελίνου.
Κυριακή αναστάσιμη με εορτή μεγαλομάρτυρος, Κυριακή 17 Ιουλίυο 2011, του τρωμένου από την ακάθεκτη αρρώστεια με την προσδοκία της κοινής αναστάσεως η εκδημία του Στέλιου μας.
Αυτά συλλογίζομαι από τότε που με πολλή θλίψη επληροφορήθηκα τον θάνατον του αγαπητού μας Στέλιου Κυριακογιαννάκη. Πόνος δασκάλου για τον μαθητή του, έναν μαθητή με ήθος και ζήλον, που παιδιόθεν έδειχνε τα σημάδια της κοινωνικής αναδείξεως και κοινωνικής προσφοράς. Όπως τον καμαρώναμε ως μαθητήν μας, έτσι και μετά ως φοιτητή, και επιστήμονα Γεωπόνον, πάρα πολύ χρήσιμον ειδικά ως προς την επιστημονικήν του ειδικότητα και υπευθυνότητα. Γεωπόνος, Νομαρχιακός Σύμβουλος, Γενικός Δ/ντής της Νομαρχίας κλπ.
Ένας φλογερός μαχητής ασυμβίβαστος με το βλέμμα του πάντα μπροστά. Με σεβασμόν στον συνάνθρωπό του και επίγνωση των προς τον συνάνθρωπόν του και ειδικότερα εκείνων που τον εκτιμούσαν δια των ψήφων τους, υποχρεώσεών του.
Είχε πολλά να προσφέρει ο αγαπητός μας Στέλιος. Και μόνη η παρουσία του ήταν προσφορά. Ένα δέσιμο χρόνων και αγάπης, προσφοράς και συνεργασίας, επεμβάσεων και ενημερώσεων. Έτσι τον έβλεπα, έτσι τον συναντούσα και έτσι τον καμάρωνα.
Τον χαιρόμαστε όλοι, κοντινοί και μακρινοί, συγχωριανοί του και συνεπαρχιώτες του, όλος ο νομός μας. Μα, πάνω από όλα η υποδειγματική οικογένειά του από την καλή του σύζυγο κ. Αγγελική και το καλοαναθρεμμένα παιδιά τους.
Όσο κενό αφήνει η απουσία του, τόσο φουντώνει η αγάπη μας στο πρόσωπό του. Η σιγή του τάφου δεν είναι ικανή να σιγήσει τη μελωδία της αγάπης μας και να αμβλύνει την μνήμη του. Μνήμη αγαθή. Μνήμες μιας όμορφης και δημιουργικής ζωής, την οποία εθέρισε ο Χάρος με το αμείλικτο δρεπάνι του.
Αγαπητέ μας Στέλιο: Ως δάσκαλός σου στο Γυμνάσιο Καστελλίου Κισάμου, και ως άνθρωπος που ξεκίνησα την εκπαιδευτική και ιερατική διακονία μου από το Σέλινο που κι’ εσύ υπηρέτησες από το δικό σου μετερίζι, με πολύ πόνο και αγάπη, επικοινωνώ τώρα και για πάντα στη νέα σου κατοικία, που κι’ εμείς θα γίνομε συντοπίτες σου.
Τιμή μου να σε συντροφεύω, ειδικά στην Αγία Πρόθεση.