Πλησιάζει η ώρα να πάει το παιδί μας προνήπιο.. Μέχρι εκείνη την ώρα ήταν στην αγκαλιά μας . Ήρθε όμως και η δική του σειρά να ανοίξει δειλά τα φτερά του να πετάξει….Η δική του σειρά να κοινωνικοποιηθεί…
Αγωνία μεγάλη η Μάνα ,σαν το κρατάει από το χεράκι να το αφήσει για πρώτη φόρα σε ένα άγνωστο περιβάλλον για εκείνο μα και για την ίδια . Μια σκέψη τη βασανίζει:
«Είναι καλά εκεί το παιδί; Το προσέχουν;.
Δεν είμαστε τελικά εμείς οι μοναδικοί προστάτες του;»
Αλλά παιδάκια αντιδρούν και κλαίνε ,αναζητούν την θαλπωρή της μάνας, υπάρχουν όμως και αλλά που εντάσσονται αμέσως στο καινούργιο τους αυτό περιβάλλον.
Όμως τι γίνεται αν πέσει σε ένα σαθρό σύστημα ,σε ένα διδασκαλικό προσωπικό που για δικούς του καθαρά λόγους δεν έχει πάρει με καλό μάτι το παιδί;
Δεν είμαι ειδικός ,ούτε κατέχω τίτλους είμαι μια μάνα όπως όλες και θα ήθελα να παραθέσω μια μικρή ιστορία χωρίς να κουράσω κανένα όπως μου την διηγήθηκε μια άλλη μάνα στο τέλος της πρώτης προνηπιακής σχολικής χρονιάς:
(Διάλογος Νηπιαγωγού με την Μάνα):
«Το παιδί σας έχει κάποια νοητική υστέρηση..»
«Τι εννοείτε ακριβώς;»
«Ας ξεκινήσουμε από τις εργασίες του…Δείτε εδώ ζωγραφίζει
και αφού τελειώσει, παίρνει τον μαρκαδόρο και μουντζουρώνει τα πάντα..»
«Το κάνει αυτό; στο σπίτι δεν το κάνει. Τι άλλο παρατηρήσατε;»
«Δεν υπακούει στους κανόνες της τάξης..»
«Στο σπίτι όμως είναι υπάκουος..»
«Εδώ δεν είναι, σκέφτομαι μήπως έχει μια μικρή νοητική υστέρηση..»
«Δηλαδή;»
«Μήπως πάσχει από διάσπαση προσοχής.. Όταν του μιλάω για κάτι, απαντά με κάτι άλλο…Όταν επιβάλω όρια στην τάξη, κλαίει ασταμάτητα…»
« Η διάσπαση προσοχής υπάρχει θεωρείτε νοητική υστέρηση; Γιατί σας σας ξαναλέω στο σπίτι δεν είναι έτσι…»
«Ναι θεωρείτε νοητική υστέρηση που πρέπει να κοιτάξετε με κάποιον ειδικό..»
«Τι άλλο κάνει εδώ στο σχολείο που δεν κάνει στο σπίτι;»
«Πειράζει τους συμμαθητές του..»
«Μα είναι μικρός μόλις τεσσάρων ετών θέλει να παίξει μην ξεχνάτε είναι μοναχοπαίδι! Δεν έχει ερεθίσματα στο σπίτι από άλλο αδερφάκι και θεωρεί ότι εδώ είναι ο χώρος να εκτονωθεί και να επιδοθεί σε ένα σωρό παιχνίδια..»
«Ναι κυρία μου αλλά εδώ υπάρχουν όρια, κανόνες ,το παιδί σας δεν πάει συμφώνα με αυτούς και κρίνω ότι θα πρέπει να δει ειδικούς! Ίσως πάσχει από διάσπαση προσοχής ,η κάποια νοητική υστέρηση που εσείς αδυνατείτε να δείτε γιατί είστε μάνα του και σας τυφλώνει η αγάπη…»
«Επίσης κρίνω ότι ακόμα και το περπάτημα του δείχνει κάτι….»
«Τι υπονοείτε;. Μια χαρά περπατάει το παιδί.. Ποτέ δεν είχε θέμα με αυτό.. Άλλωστε σήμερα τα παιδιά από τριών μηνών και μετά, ελέγχονται από τους Ορθοπεδικούς..Δεν θα μου είχαν πει εμένα κάτι;»
«Δεν ξέρω κυρία μου…»
«Μήπως δεν έχετε πάρει με καλό μάτι το παιδί μου; Γιατί εγώ δεν διακρίνω όλα αυτά που μου λέτε; Και με συγχωρείτε αλλά γιατί όλα αυτά τα λέτε μπροστά του τώρα εδώ ;Είναι σωστό να ακούει το παιδί όλα αυτά;»
Και ο διάλογος, ατυχώς, έγινε μπροστά στο παιδί, που τρομαγμένο και ανήσυχο ρώταγε την μάνα του, μόλις απομακρύνθηκαν:
«Δηλαδή μαμά δεν κάνω τίποτε σωστά;….θα με μαλώσει τώρα ο μπαμπάς;..» και από τα ματάκια του έτρεχαν δάκρυα!
Ευαισθητοποιημένη η μάνα μα και ο πατέρας παίρνουν το τετράχρονο παιδί και το πάνε σε ειδικούς. Η ψυχή της μάνας και του πατέρα ήξεραν πως δεν είχε τίποτε από όλα αυτά που τους επισήμανε η ‘Νηπιαγωγός’ αλλά ήθελαν να κάνουν το καθήκον τους και να ψάξουν μήπως υπάρχει έστω και μια μικρή δόση αλήθειας .Οι ειδικοί στο παιδί διέγνωσαν μια μικρή αδεξιότητα όμως καμιά σχέση με τον όρο “νοητική υστέρηση”.. Αδεξιότητα είναι αυτός που δεν έχει την ικανότητα με σωστά υπολογισμένες κινήσεις να κατασκευάσει η να εκτελέσει κάτι σωστά.. Συμφωνα πάντα με τους ειδικούς υπάρχει κληρονομική προδιάθεση.. Νοητική όμως υστέρηση είναι εντελώς κάτι άλλο..
Περικλείει μέσα του ποικίλα αίτια όπως:
Γενετικές διαταραχές, Δυσπλασίες στην εμβρυακή ζωή, περιγενιτικά αίτια και αίτια μετά την γέννηση (εγκεφαλιτιδα, σοβαροι ογκοι, ψυχική νόσος ,τραύματα και φτώχεια).
Το παιδάκι αυτό με την σωστή φροντίδα και επιμέλεια των γονιών του είναι μια χαρά. Η μικρή αδεξιότητα του διορθώθηκε με την άθληση. Η νοητική όμως στέρηση , που δεν βρέθηκε, σημάδεψε τους γονείς και τους έκανε να αναρωτιούνται ποιοι είναι οι σωστοί παιδαγωγοί για τα παιδιά μας.. Ο τρόπος που τα προσεγγίζουν σαν τα αφήνουμε εκτεθειμένα εμείς στα χέρια τους είναι ο σωστός; Αντιλαμβάνονται άραγε ότι και αυτοί φέρουν ευθύνη στο μεγάλωμα τους όσο είναι μαζί τους..
Και έστω ότι το αντιλαμβάνονται, ο τρόπος που θα “πασάρουν” την δική τους διάγνωση στο τέλος της σχολικής χρονιάς (είτε προνηπιου ,νηπιου,δημοτικου κλπ) είναι η κατάλληλη; Και κυρίως πρέπει να ανακοινώνουνε τις όποιες “διαγνώσεις” τους μπροστά στο παιδί;
Δεν καταδικάζω το σύστημα της προνηπιακής –νηπιακής εκπαίδευσης, όμως οφείλω να πω το εξής σαν μάνα και εγώ : Τα παιδιά μας τα γνωρίζουμε καλύτερα εμείς .Δεν είναι κακό να παίρνουμε γνώμες από άλλους αρκεί να προσέχουμε, από πού τις παίρνουμε .Δεν είναι όλοι ειδικοί! Ο πρώτος ειδικός είναι ο Παιδοψυχολόγος που θα κρίνει μετά από κάποιες συνεδρίες, πως θα καθοδηγήσουμε τα βήματα του παιδιού στην ζωή πιο σωστά.. Καλό είναι όταν βλέπουμε ότι κάπου κολλάει το παιδί να παίρνουμε μια γνώμη.. Μα επισημαίνω ξανά ,μόνο από τους ειδικούς!
Οι μοναδικοί άρτια καθοδηγητές είναι εκείνοι! .
Και όταν λέω ειδικούς εννοώ Παιδοψυχολόγους ,Κοινωνικούς Λειτουργούς Eργοθεραπευτές και Λογοθεραπευτές. Αλλά ακόμα πιο άρτια καθοδήγηση παίρνουμε από την καρδιά μας που γνωρίζει καλά, τι είναι το παιδί μας!
