Η Νίκη Λατινάκη έχει φύγει από την Κρήτη και είναι πλέον μετανάστρια μαζί με τον άνδρα της στο Γκίλφορντ της Αγγλίας. Από εκεί, έγραψε για τα “θρασίμια” του κ. Σαμαρά, που είναι τα παιδιά όλων των Ελλήνων. Σήμερα, μιλά για ένα ξεχωριστό παιδί που τολμά και “διεκδικεί, αγωνίζεται, αντιστέκεται. Ονειρεύεται”, τον Νίκο Ρωμανό, και του λέει: “Νικόλα, παιδι μου Δυναμη! Θα τα καταφέρεις!”. Διαβάστε την επιστολή της όπως στάλθηκε στην εφημερίδα μας:
“Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος, δεν θα πάψεις ούτε στιγμή να αγωνίζεσαι για την ειρήνη και το δίκιο.
Θα βγεις στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλη σου θα ματώσουν απ’ τις φωνές, το πρόσωπο σου θα ματώσει απ τις σφαίρες, μα ούτε βήμα πίσω.
Νικόλα, παλικάρι μου Δύναμη!
Εδώ και μέρες το μυαλό μου είναι εκεί. Σ’ αυτό το παιδί τον Νίκο Ρωμανό .
Άλλο ένα παιδί, αγωνίζεται για ελευθερία, δικαιοσύνη, ισονομία.
Αγωνίζεται και σηκώνει το ανάστημα του, σε ένα άδικο και βρώμικο κόσμο.
Παλεύει με όλες του τις δυνάμεις, την ίδια του την ζωή για ένα καλύτερο αύριο. ΕΥΓΕ!
Δεν είμαι σε θέση να τον κρίνω για τις πράξεις του, γιατί άλλωστε, ποια είμαι εγώ. Η Ελληνική δικαιοσύνη έχει αποφασίσει.
Όμως ας σκεφτούμε ότι αυτό το παιδί σε ηλικία 15 χρόνων δολοφονήθηκε η παιδικότητα του και η αθωότητα του, τα όνειρα του.
Όταν στα χέρια του ξεψύχησε ο παιδικό του φίλος Αλέξης Γρηγορόπουλος. Εμείς του τα δολοφονήσαμε ΟΛΑ.
Το βλέμμα του είναι γεμάτο μίσος, θυμό,αλλά και δύναμη. Όχι άδικα.
Αυτό το παιδί, η ιδία η κοινωνία, το σύστημα, το οδήγησε σε παράνομες πράξεις.
Η λέξη «παρανομία» είναι σχετική.
Όταν στις μέρες μας άλλοι και άλλοι έχουν διαπράξει κακουργήματα, εναντίον ενός ολόκληρου λαού και μια χώρας, έχουν καταπατήσει τους νομούς, το σύνταγμα και κάθε μορφής δικαίου, κι όχι μόνο δεν είναι εκεί που πρέπει να είναι, στην φυλακή, έγκλειστοι για εσχάτη προδοσία, αλλά κάθονται στα έδρανα της Ελληνικής βουλής.
Αν η σκέψη μου είναι διπλά σε αυτό το παιδί, είναι γιατί θαυμάζω το θάρρος του και την δύναμη της ψυχής του.
Ορθώνει το αναστήματα του, μπροστά σ’ ένα σάπιο, διεφθαρμένο σύστημα. Σ’ ένα σύστημα που παρανομεί κάθε μέρα.
Παλεύει γι’αυτα που ο ίδιος ο νομοθέτης έχει νομοθετήσει. Αλλά τώρα τα παραβιάζει.
Αυτό το παιδί τολμά, αυτό που εμείς εδώ και χρόνια δεν έχουμε το ψυχικό ανάστημα να πράξουμε.
Διεκδικεί. Αγωνίζεται, Αντιστέκεται. Ονειρεύεται.
Τόσα χρόνια κάποιοι πραγματικοί εγκληματίες δεν μας άφησαν τίποτα. Μας τα πήραν όλα.
Ελευθερία, Δημοκρατία, δικαιώματα, ανθρωπιά, αξιοπρέπεια.Όνειρα ελπίδα. Μέλλον.
Η Χώρα μας ξεπουλιέται.
Εμείς τι κάνουμε οι νομοταγείς, οι ηθικοί, οι άμεμπτοι πολίτες;
Καθίσαμε στην ησυχία του καναπέ μας, βρίζοντας επί του ασφαλούς.
Έρπουμε, γλύφουμε για να σώσουμε τα τομάρια μας.
Τρώμε αμάσητα ότι σκουπίδια μας ταΐζουν τα Μ.Μ.Ε και περιμένουμε, τους άλλους να μας σώσουν.
Πάντα και για όλα φταίνε οι άλλοι. Εμείς ΠΟΤΕ.
Οι συνάνθρωποι μας, διπλά μας πεθαίνουν κάθε μέρα.
Τα παιδιά μας δολοφονούνται από τα μαγκάλια και όχι μόνο, δεινοπαθούν κάθε μέρα στους δρόμους, λιποθυμούν από την πείνα, τα βρίζουν, τα εμπαίζουν, ΤΑ ΧΑΝΟΥΜΕ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ αλλά εμείς καλά καθόμαστε στην βολή μας.
Σιγά μωρέ, αρκεί που δεν είναι το δικό μας παιδί.
Εμείς, αραχτοί , εκεί, να βρίζουμε, να κρίνουμε να κατακρίνουμε. Να τα ξέρουμε όλα.
Όχι φιλέ μου, δεν είναι έτσι.
Αν σήμερα παραβιάζοντας τα δικαιώματα ενός Ρωμανού, ενός “εγκληματία”κατά την δική σου άποψη, αύριο θα έλθει και η δική σου σειρά.
Αν σήμερα χτυπάμε τα αλλά παιδιά, θα έλθει και οι σειρά των δικών σου παιδιών.
Αν σήμερα πεθαίνουν, πεινάνε, πονάνε, κρυώνουν, χάνουν τον κόπο τους, οι συνάνθρωποι σου διπλά σου και εσύ έστρεψες το βλέμμα άλλου, αδιαφόρησες ,να είσαι σίγουρος ότι θα έλθει και η δική σου ώρα.
Βγάζουμε όλη μας την κακία, το μίσος, την εκδίκηση, το εγώ, σε ένα παιδί που παλεύει με την ζωή του, για τα νόμιμα δικαιώματα του.
Ξέρετε γιατί;
Διότι δεν αντέχουμε να κοιταχτούμε στον καθρέπτη και να δούμε ποσό σάπιοι, δειλοί, υποκριτές, δήθεν, ανίκανοι, απάνθρωποι είμαστε .
Γι’αυτο μισούμε τον Ρωμανό και τον κάθε Ρωμανό.
Εύχομαι ο Ρωμανός να δικαιωθεί και να τα καταφέρει.
Όχι μόνο γιατί δεν θέλω άλλο ένα παιδί μας νεκρό, αλλά γιατί μαζί μ’αυτον τον “Εγκληματία” θα έχω νικήσει και εγώ το άδικο, το παράνομο, το απάνθρωπο.
Μιας και εγώ το δειλό, σιχαμένο ανθρωπάκι ,που έρπωμαι κάθε μέρα για το δικό μου τομάρι, δεν έχω τα κότσια να ορθώσω το ανάστημα μου σ’ ένα σάπιο και διεφθαρμένο σύστημα. Σ’ ενα σύστημα που κάθε μέρα μου τρώει τις σάρκες μου.
Νικόλα, παιδι μου Δυναμη. Ακούς; Δύναμη! Θα τα καταφέρεις!
Ξέρεις γιατί ;
Γιατί τα όνειρα σου καμιά φυλακή, κανείς δεσμοφύλακας και κανένα μαστίγιο δεν κατάφερε να σου τα στερήσει.
Αγωνιστικούς χαιρετισμους απο Αγγλία,
Νίκη Λατινακη”
