ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
Εάν το κράτος ήταν ένα σοβαρό κράτος, και δεν ήταν κράτος οπερέτα , θα είχε προβεί τώρα και 100 χρόνια σε χωροταξικό σχεδιασμό, σε καθορισμό χρήσεων γης, σε δασολόγιο, και κτηματολόγιο.
Εάν το κράτος δεν θέσει πρώτο τους κανόνες πως περιμένει τον πολίτη, να μην αυθαιρετεί, όταν βλέπει, ότι σε τούτο τον τόπο όλα είναι χύμα; Όταν ο αγρότης κατέβηκε από το χωριό του , τότε που αυξήθηκε ραγδαία η αστυφιλία ,έπρεπε να γνωρίζει που να κτίσει το «καμαράκι μια σταλιά 2 χ 2» την εποχή εκείνη, για να στεγάσει την πολυπληθή οικογένεια του. Το κράτος στην Ελλάδα ήταν πανταχού απών. Έτσι ο καθένας έκανε του κεφαλιού του , κι έτσι έβρισκαν την ευκαιρία να αυθαιρετούν κάνοντας τον λαό συνένοχο, και οι πολιτικές ηγεσίες αρπάζοντας μερίδιο του Ελληνικού πλούτου.
Μονάχα ο αξιόλογος πρώην υπουργός ΠΕΧΩΔΕ ο πολεοδόμος Αντώνης Τρίτσης προσπάθησε να βάλει μια τάξη, με τον νόμο 1337 το 1983 ,επί κυβερνήσεως Ανδρέα Παπανδρέου. Δρομολόγησε τα μέχρι τότε αυθαίρετα, που θα δηλωνόταν να μπουν σε σχέδια πόλεων μe εισφορά σε γη ή σε χρήμα, των ιδιοκτητών. Έχουν περάσει περίπου 30 χρόνια και ακόμη περιμένουν αυτοί που τα δήλωσαν.
Τώρα έρχεται ο πρόεδρος της Ν.Δ Αντώνης Σαμαράς, με τον άκρατο λαϊκισμό του να υποσχεθεί πάλι νομιμοποίηση των αυθαιρέτων, μόνο για να εισπράξει ψήφους. Πως θα γίνει νομιμοποίηση χωρίς χωροταξικό σχεδιασμό και ένταξη τους στα σχέδια πόλεων ; Θα το επιτρέψει το Συμβούλιο της επικρατείας;
