Απαντά ο συγγραφέας Γιάννης Γρηγοράκης
Με αφορμή τις επερχόμενες εκλογές της 6ης Μαϊου, στην ενότητα “Ξέρω τι να ψηφίσω;” του tvxs.gr, πρόσωπα των γραμμάτων, της διανόησης και της τέχνης, μιλούν στην Κρυσταλία Πατούλη εκφράζοντας τις απόψεις, τις σκέψεις και τους προβληματισμούς όχι μόνο για την δική τους ψήφο αλλά και την ψήφο του Ελληνικού λαού. Σήμερα απαντά ο συγγραφέας Γιάννης Γρηγοράκης.
Κανένας δεν πρωτοτυπεί αν, αναφερόμενος στην Ελλάδα, μιλήσει για κρίση της δημοκρατίας. Φυσικά αυτή η κρίση συνεπάγεται και κρίση αξιών, κρίση πολιτισμού, συνεπάγεται μια πέρα για πέρα κατακερματισμένη και ανελεύθερη κοινωνία.
Ωστόσο το φαινόμενο είναι οικουμενικό και αυτό είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό, κάτι που επιβεβαιώνει και η άνοδος της ακροδεξιάς στην Ευρώπη. Το πρόσφατο 18% που συγκέντρωσε η κυρία Λεπέν στις γαλλικές προεδρικές εκλογές είναι ένα ασφαλές δείγμα για το είδος των αποτυπωμάτων που αφήνουν πάνω στα ψηφοδέλτια τα ιδρωμένα χέρια του κόσμου. Ίσως αυτή η κρίση της δημοκρατίας να είναι αποτέλεσμα μιας κακώς εννοούμενης παγκοσμιοποίησης και των πρακτικών που ακολουθεί το Κεφάλαιο και οι Χρηματοπιστωτικοί Οργανισμοί όπου αυτοί διεισδύουν.
Υπό το πρίσμα αυτό και κάτω από το βάρος αυτής της ιδιότυπης κατοχής υπό την οποία τελεί η χώρα, οι εκλογές της 6ης Μαϊου είναι πράγματι κρίσιμες για την συντριπτική πλειοψηφία των συμπολιτών μας. Ένα ερώτημα είναι, τι πραγματικά θέλουμε ως κοινωνία.
Έχουμε ιδίαν αντίληψη για το πού μας οδήγησε ο ατομικισμός και η πολιτική αφέλεια που επιδείξαμε στο παρελθόν, συχνά για μια υπεράριθμη θέση θυρωρού ή αγροφύλακα. Και είναι και αυτές οι κινήσεις εντυπωσιασμού παραμονές εκλογών, προκειμένου να υποκλέψουν την ψήφο μας, και αυτός ο επαναλαμβανόμενος θεατρινισμός τους, στον οποίο ενδίδουμε – όλα ενδείξεις της ίδιας κρίσης που μας πλήττει.
Τα δύο κόμματα εξουσίας, ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία, δεν φαίνεται να έχουν διαχωριστικές γραμμές, είναι κόμματα του δεξιού χώρου, αφού νομιμοποιούν και προστατεύουν κάθε δραστηριότητα που διευρύνει την εκμετάλλευση των εργαζομένων, και τα κέρδη των οικονομικά ισχυρών.
Η συνεργασία τους μετεκλογικά είναι δεδομένη, ενώ ήδη, στο όνομα των δεσμεύσεων που έχουμε αναλάβει, ένα σημαντικό μέρος του ενεργού πληθυσμού, που ξεπερνάει το 25%, φυτοζωεί, κάτω από μια βαθιά ιδεολογική σύγχυση. Το 1/4 του εκλογικού σώματος δηλώνει αναποφάσιστο, δέκα μέρες πριν από τις εκλογές! Για το παράδοξο αυτό ευθύνονται ασφαλώς και τα ΜΜΕ που διαπλέκονται απροκάλυπτα με το πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο, πολλαπλασιάζοντας τους επιληπτικούς σπασμούς αυτού του ετοιμοθάνατου σώματος.
Θεωρώ ότι το δίλημμα “ευρώ ή δραχμή”, που θέτουν σε καθημερινή βάση οι αρουραίοι της δημοσιογραφίας, είναι σε μεγάλο βαθμό πλασματικό, διότι ούτε εύκολο είναι να μας αποβάλλουν, ούτε συμφέρει αυτό τους δανειστές μας.
Επιπλέον η τυχόν επιστροφή στη δραχμή θα λειτουργήσει ως ντόμινο στις οικονομίες των χωρών του ευρωπαϊκού νότου προκαλώντας διάσπαση της Ένωσης αλλά και το τέλος του ενιαίου νομίσματος, όπως λένε έγκριτοι οικονομολόγοι ανά τον κόσμο.
Έρχομαι τώρα στην Αριστερά που ταλανίζει με τη διάσπασή της κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο.
Αυτή η ιστορία είναι παλιά και δεν αφορά την Ελλάδα μόνο. Ωστόσο παρ’όλη τη σοβαρότητα του πράγματος (φαινόμενα απαξίωσης του Αριστερού κινήματος, ασαφείς στρατηγικές, παλινωδίες και αυτοϋπονόμευση), θεωρώ ότι το ενδεχόμενο της καθολικής κατάρρευσης της ελληνικής κοινωνίας, από την συνεχιζόμενη εφαρμογή των μέτρων, πρέπει να συσπειρώσει το χώρο, πράγμα που επιβάλλει την στήριξη, άνευ ετέρου, των Αριστερών κομμάτων, παρά την έλλειψη εκ μέρους τους μιας πειστικής και ιδεολογικά ξεκάθαρης κατεύθυνσης
Αν θέλουμε να ελπίζουμε ως κοινωνία πρέπει να στηρίξουμε τα κόμματα της Αριστεράς προσβλέποντας στον επαναπροσδιορισμό της και στον επαναπροσδιορισμό των αξιών που συνάδουν στην ανθρώπινη ιδιότητα: Ελευθερία, δικαίωμα στην εργασία, ίσες ευκαιρίες για όλους. Αυτό ελπίζουμε να συμβεί μέσα από ιστορικές διεργασίες, εντός και εκτός Κοινοβουλίου, χωρίς την επίκληση της αυθεντίας, την οποία, δυστυχώς όλοι ιδιοποιούνται.
