Διεκδικούμε ένα Νέο Κοινωνικό Συμβόλαιο: Δε γυρνάμε στα παλιά, δε χρεοκοπούμε
Αυτή την Πρωτομαγιά, την πρώτη με το Μνημόνιο, όλοι μιλούν για την κρίση. Η κρίση όμως φθάνει πολύ πιο βαθιά από όσα ακούμε στις ειδήσεις:
- Είναι κρίση οικονομική, με ένα οικονομικό μοντέλο που είχε από την αρχή ημερομηνία λήξης, εν γνώσει μάλιστα εκείνων που αποφάσισαν τις βασικές επιλογές.
- Είναι κρίση κοινωνική, όχι μόνο ως φτώχεια που απλώνεται και κοινωνική συνοχή που τρίζει, αλλά και ως υποβάθμιση των συλλογικών αγαθών, ως έλλειμμα εμπιστοσύνης και συνεργασίας ανάμεσα σε μας τους πολίτες.
- Είναι κρίση περιβαλλοντική, που γίνεται ακόμη χειρότερη με το fast track, τον ακρωτηριασμό του τρένου, την υποβάθμιση της συγκοινωνίας, την εκποίηση ζωτικών ελεύθερων χώρων, την «τακτοποίηση» των αυθαιρέτων, την καύση των σκουπιδιών, τον ενθουσιασμό για καταστροφικά ορυχεία και για γήπεδα γκολφ σε άνυδρα μέρη.
- Είναι χρεοκοπία όλου του πολιτικού συστήματος, αλλά και των αξιών και αντιλήψεων που μας οδήγησαν εδώ.
Οι κλασσικές συνταγές του ΔΝΤ για στύψιμο της οικονομίας και της κοινωνίας, δεν είναι ο δρόμος να βγούμε από την κρίση. Διέξοδο όμως δε δίνει ούτε και η νοσταλγία για την πριν το Μνημόνιο εποχή, που μας οδήγησε στη σημερινή κατάρρευση.
Η δική μας απάντηση, ως εργαζόμενοι και ως πολίτες, είναι ΝΑ ΕΠΕΝΔΥΣΟΥΜΕ ΣΤΗ ΔΙΕΞΟΔΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ, με ταυτόχρονες απαντήσεις για οικονομία, κοινωνία, περιβάλλον. Οι πράσινες θέσεις δουλειάς μπορούν να είναι κλειδί για να τονωθεί η οικονομία, να μπει φραγμός στην ανεργία, να προστατευτεί το περιβάλλον. Σε Ελλάδα και Ευρώπη χρειαζόμαστε αλλαγή πορείας με ένα Σύμφωνο για Βιώσιμη Ευημερία, και όχι με το «Σύμφωνο για το Ευρώ».
- Στο πλαίσιο αυτό οι μάχες για κοινωνική δικαιοσύνη, δίκαιη κατανομή των βαρών, υπεράσπιση του κοινωνικού κράτους, εργασιακά δικαιώματα, έχουν κεντρική σημασία.
- Με τη σειρά τους, οι μάχες αυτές απαιτούν συλλογικότητα, διεκδικήσεις για δουλειά δημιουργική και με νόημα, αντιλήψεις που δεν εγκλωβίζονται σε συντεχνιακές λογικές και δε θεωρούν ότι η προσωπική ανέλιξη μπορεί να υποκαταστήσει τα εργασιακά δικαιώματα.
- Δε συμφιλιωνόμαστε με την υποτίμηση της εργασίας, την απαξίωση των συλλογικών συμβάσεων, την ανασφάλιστη εργασία, ούτε όμως και με την εργασία δύο ταχυτήτων.
Η φετινή Πρωτομαγιά δε μας θυμίζει μόνο όσα διεκδικούμε, αλλά και όσα μπορούμε να κάνουμε μόνοι μας, ως κοινωνία, ως εργαζόμενοι, ως πολίτες:
- Να ξαναβρούμε τη «χαμένη τιμή» των συνδικάτων μας, να τα κάνουμε υπόθεση των απλών εργαζομένων: ελκυστικά, ζωντανά, αυτόνομα, συμμετοχικά, αποτελεσματικά.
- Να ξαναμάθουμε να εμπιστευόμαστε ο ένας τον άλλο και να δικαιώνουμε την εμπιστοσύνη των διπλανών μας, θεμελιώνοντας ισχυρή Κοινωνία Πολιτών και εκτεταμένους θεσμούς κοινωνικής οικονομίας πέρα από τις ιδιωτικές επιχειρήσεις και το δημόσιο τομέα.
- Να βάλουμε τις βάσεις για ΕΝΑ ΝΕΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΣΥΜΒΟΛΑΙΟ, στηριγμένο λιγότερο στην αγοραστική δύναμη και περισσότερο στα συλλογικά αγαθά, την ποιότητα ζωής, τη συνεργασία και την αλληλεγγύη.
