Ο Μαραντόνα δεν καθωσπρεπίζεται: Τα λάθη του τον έκαναν ανθρώπινο και το ταλέντο του θαυμάσιο

Ο Μαραντόνα δεν ήταν της εποχής μας. Ο Μαραντόνα ήταν αληθινός. Ήταν άνθρωπος, δεν ήταν τέλειος. Ήταν ο πιο ανθρώπινος θεός. Ήταν ο καλύτερος ποδοσφαιριστής του κόσμου, ενας θεός του ποδοσφαίρου που ήταν ένας από εμάς. Ένας άνθρωπος με ατέλειες. Με καλές και με κακές στιγμές.

Ο Μαραντόνα δεν ήταν μόνο οι ευφυείς δηλώσεις του, ή οι στιγμές μαγείας που χάριζε απλόχερα στο γήεδο, ήταν και οι στιγμές που προκαλούσαν αμηχανία.

Όπως τα δάκτυλα του Θεού που σηκώθηκαν στον αέρα από ένα σχεδόν σε παραφροσύνη Μαραντόνα κατά το μουντιάλ του 2018 στον αγώνα της Αργεντινής με τη Νιγηρία. Ήταν μια χειρονομία που οδήγησε πολλούς που τώρα σπεύδουν να γράψουν για τον «ανθρώπινο» και «τεράστιο» Μαραντόνα να πουν ότι δεν είναι παρά ένας γελοίος που αποτελεί κακό παράδειγμα για τη νεολαία μας.

Αλλά ο Μαραντόνα δε χωρούσε σε καλούπια. Ήταν τμήμα του λαού, δεν ήταν παράδειγμα προς μίμηση ή προς αποφυγή.

Ο Μαραντόνα ήταν το φτωχόπαιδο από την Αργεντινή που βρέθηκε στο κέντρο του κόσμου επειδή ήταν ο καλύτερος ποδοσφαιριστής του πιο αγαπημένου αθλήματος του κόσμου. Ήταν αυτός που πήρε μια ομάδα του φτωχού νότου της Ιταλίας και την έκανε πρωταθλήτρια, αλλά ήταν κι ο ίδιος που πνίγηκε μέσα στην κόκα και στα χρέη. Ήταν ο ποδοσφαιριστής που ύψωσε ανάστημα στον Πάπα για τις χρυσές στέγες στο Βατικανό και την υποκριτική στάση της Εκκλησίας για τη φτώχια στον κόσμο αλλά ήταν κι αυτός που επιτέθηκε μαζί με μπράβους ενάντια σε φωτορεπόρτερ, ο ιδιος που υποσχέθηκε ως προπονητής πλέον της Εθνικής Αργεντινής το 2010 ότι αν κερδίσει η Αργεντινή το Παγκόσμιο Κύπελλο θα διασχίσει τρέχοντας όλο το Μπουένος Άιρες γυμνός.

O Μαραντόνα δεν έμπαινε σε καλούπια.

Άφησε στη μέση τη συνέντευξη τύπου για τον νοκ – άουτ αγώνα της Αργεντινής στο μουντιάλ του 2010 για να αγκαλιάσει με θέρμη έναν καλό του φίλο από τη Νάπολη, τον Salvatore Bagni που μόλις ειχε δει.

Χαστούκισε δημοσιογράφο μπροστά στις κάμερες επειδή σχολίασε κάτι για μία φιλενάδα του. Κλώτσησε φίλαθλο στο Ντουμπάι επειδή σήκωνε με τα χέρια του το πανό που έγραφε ένα μήνυμα για τον εγγονό του.

Είναι ο ίδιος άνθρωπος που στο μουντιαλ του 1994 πανηγυρίζει ξέφρενα για το 4-0 εις βάρος της αδύναμης Ελλαδας για να τεθεί στο περιθώριο ξανά για χρήση ναρκωτικών. Κατέφυγε στην Κούβα για να βρει τον εαυτό του.

Δύο χρόνια μετά είχε παραδεχτεί:

«Ήμουν, είμαι και θα είμαι πάντα εξαρτημένος από τα ναρκωτικά. Ένας άνθρωπος που έχει κάνει ναρκωτικά πρέπει να δινει διαρκώς τη μάχη ενάντια στη χρήση τους»

"google ad"

Οι πτυχές του δε διαχωρίζονται. Ο Μαραντόνα δεν καθωσπρεπίζεται. Δεν είναι ένας μοντέρνος σταρ που έχει μάθει στις ακαδημίες ποδοσφαίρων πέρα από την τακτική και την τεχνική και πώς να μιλά και να φέρεται στα μέσα ενημέρωσης και στα social media.

Ο Μαραντόνα ήταν ο εαυτός του, όχι η εικόνα του εαυτού του.

Ήταν ο εαυτός του σε μεγενθυντικό φακό, διαρκώς σε μία υπέρθεση. Και προκαλούσε επειδή αποτύπωνε κάτι βαθιά ανθρώπινο, κάτι αληθινό και αυθεντικό, που δεν προσαρμοζόταν σε αυτό που θα έπρεπε να φαίνεται ότι είναι.

Φερόταν και έκανε πράγματα που δε θα έπρεπε να κάνει καποιος άνθρωπος ο οποίος βρίσκεται διαρκώς στο επίκεντρο της προσοχής του κόσμου.

Ήταν όπως ήταν. Όπως ο κάθε άνθρωπος, όμως μοναδικά ταλαντούχος. Με τα λάθη και τα πάθη του αλλά και τις στιγμές μεγάλης υπέρβασης.

O Mαραντονα δεν ήταν Άγιος. Δεν ήταν «πολιτικά ορθός». Έκανε πολλά λάθη. Ο Μαραντόνα ήταν τα πάθη του τα οποία δε μπορούσε να χαλιναγωγήσει. Αλλά γι’ αυτό τον αγαπούσε τόσο ο κόσμος. Τα λάθη του τον έκαναν ανθρώπινο και το ταλέντο του θαυμάσιο.

Και σήμερα θα ενοχλούσε, αν ήταν ποδοσφαιριστής. Ίσως σήμερα να μη μπορούσε να κάνει την καριέρα που έκανε. Στο υπερβολικά επαγγελματικό χώρο που αποτελεί πλέον το ποδόσφαιρο, η παρουσία του Μαραντόνα θα ήταν μία διαρκή πρόκληση, ενά διαρκώς σηκωμένο μεσαίο δάκτυλο.

Ο Μαραντόνα είναι ο άνθρωπος που σήμερα σε όλο τον πλανήτη από το Μπουένος Άιρες της Αργεντινής ως τα Χανιά, όλοι αποχαιρετούνε. Ο θάνατός του επισκίασε ακόμα και τη σκιά που έχει απλώσει η πανδημία του κορωνοϊού. Έβγαλε ξανά τους ανθρώπους στη Νάπολι έξω στους δρόμους και ανάγκασε τον καθένα να πει δύο λογια ή να γράψει δύο λέξεις.

Αυτές είναι οι δικές μας δύο λέξεις για τον «θεό» του ποδοσφαίρου που επειδή είναι το πιο αγαπημένο άθλημα του λαού δε θα μπορούσε παρά ο θεός του να είναι μέρος αυτού του λαού.

Κι ίσως τελικά τιμωρήθηκε τόσες φορές επειδή ποτέ δεν το ξέχασε.