Γράφει ο Γεώργιος Λεονταρίτης
Όταν αρθρογραφείς σε εβδομαδιαία εφημερίδα και τα γεγονότα τρέχουν, δεν προλαβαίνεις να σχολιάσεις όσα στραβά κι ανάποδα συμβαίνουν. Και είναι πάμπολλα τα δυσάρεστα που βλέπουμε γύρω μας. Έστω, λοιπόν, και με κάποια καθυστέρηση, θα ήθελα να αναφερθώ στην αλγεινή εντύπωση που μου προκάλεσαν τα όσα τραγελαφικά και ανιστόρητα διετύπωσε ο – κακή τη μοίρα – υπουργός Παιδείας Νίκος Φίλης, στην τηλεοπτική εκπομπή του αγαπημένου συναδέλφου Μάκη Κουρή, περί θρησκείας. Ο Φίλης είναι ο τελευταίος άνθρωπος στον οποίο θα μπορούσε να εμπιστευτεί κανείς τέτοιο «λεπτό» πόστο. Είναι ακατάλληλος αλλά και επικίνδυνος για να ρυθμίζει τα θέματα της Παιδείας και πρέπει να αντικατασταθεί το ταχύτερον. Πώς να γίνει; Ένας άθεος δεν είναι δυνατόν να δηλητηριάζει τις ψυχές των παιδιών. Υπάρχει, όμως και κάτι περισσότερο: Ο Φίλης, παρασυρόμενος από την αθεϊστική του εμπάθεια, αποδεικνύεται και ανιστόρητος. Εδώ και καιρό τον ακούμε να υπερθεματίζει σε φαιδρότητες περί «θρησκειολογίας» αλλά και την ανίερη προσπάθειά του να υποβαθμίσει και να πλήξει την Ορθοδοξία. Έφτασε, μάλιστα, στο σημείο να αρνηθεί τη συμβολή της Εκκλησίας στους αγώνες του έθνους μας.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Η Ελλάδα – και κατά το Σύνταγμα – είναι κράτος χριστιανικό. Επικρατούσα θρησκεία είναι «η της Ανατολικής Ορθοδόξου του Χριστού εκκλησίας. Ο χριστιανισμός και η ορθόδοξος περί αυτού αντίληψη υπήρξαν έργο της ελληνικής φυλής κατ’ εξοχήν. Η διάδοσή του επραγματοποιήθη δια της ελληνικής γλώσσας, κυρίως. Η θεμελίωσή του και ο φιλοσοφικός εμπλουτισμός του οφείλουν πολλά στη γόνιμη ελληνική κληρονομιά. Ελληνικής καταγωγής ή ελληνικής παιδεύσεως μέτοχοι ήταν όλοι οι μεγάλοι κήρυκες των αληθειών του και κατά τους πρώτους αιώνες αλλά και αργότερα. Ο Ελληνισμός είναι από ιστορικής αλλά και βιωματικής απόψεως αρρήκτως συνδεδεμένος με την χριστιανική ορθοδοξία. Θα μπορούσε κανείς να παραθέσει πολλά γι’ αυτό το θέμα , ανατρέχοντας στο Βυζάντιο, στην περίοδο της εθνεγερσίας του 1821 αλλά και αργότερα.
Δεν θα επεκταθώ, όμως στις παλαιές εποχές, για να εντοπίσω το όλο ζήτημα στο πως το αντιμετώπιζαν μεγάλες μορφές της Αριστεράς. Διότι την καλύτερη απάντηση στον Φίλη δίνουν από το βάθος της Ιστορίας εκείνοι ακριβώς τους οποίους λάτρεψε η συντριπτική πλειονότητα του αριστερού χώρου! Ο πρώτος που έδειξε εμπράκτως τον σεβασμό του στη Χριστιανική Εκκλησία ήταν ο Άρης Βελουχιώτης. Ο πρωτοκαπετάνιος είχε δίπλα του στο βουνό στρατιωτικό ιερέα στο γενικό Στρατηγείο του ΕΛΑΣ. Επρόκειτο για τον Αρχιμανδρίτη Γερμανό Κ. Δημάκο, τον γνωστό ως «Πατέρα Ανυπόμονο». Ο Άρης όταν τον πήρε κοντά του, του είπε: «Εδώ, παππούλη μου, κόσμο για να πολεμάει έχουμε και κάθε μέρα μας έρχονται κι άλλοι. Εσύ θα είσαι ο παπάς μας και θα προσεύχεσαι για μας. Θα φοράς το ράσο σου, το καλυμμαύχι σου, τον σταυρό σου. Θα είσαι ο παπάς μας…»
Παρουσία του Άρη, έγινε στο Καρπενήσι Ιερατικό Συνέδριο, με εκπροσώπους ιερείς όλων των περιοχών της Φθιώτιδος και της Ευρυτανίας, το οποίο διήρκεσε τρεις ημέρες. Στις 29 Αυγούστου του 1943 έγινε η πρώτη πανηγυρική συνεδρία με αγιασμό, ομιλίες του Μητροπολίτου Κοζάνης Ιωακείμ, των εκπροσώπων του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ και των ιερέων. Οι σύνεδροι εξέλεξαν στο προεδρείο του συνεδρίου τον «πατέρα Ανυπόμονο» και παρέδρους δύο ακόμη εφημέριους. Τα Χριστούγεννα του 1943 οι αντάρτες έφτιαξαν μια μικρή χορωδία και έψαλαν στη νυχτερινή Θεία Λειτουργία. Κάποια μέρα, σε ώρα ανάπαυλας, ο Άρης ρώτησε τον Αρχιμανδρίτης Γερμανό, τον «Ανυπόμονο», τι μέρα ήταν η επομένη. Εκείνος του είπε και ο Άρης υπενθύμισε ότι ήταν του Αγίου Αθανασίου: «Με λένε Θανάση, παπά μου, και γιορτάζω αύριο. Είναι του Αγίου Αθανασίου. Του μεγάλου Αθανασίου… Θα πάμε στην εκκλησία αύριο, πρωί πρωί…» Και απευθυνόμενος προς όλους τους μαυροσκούφηδες, συνέχισε: «Λοιπόν , συναγωνιστές, θα πάμε όλοι στην εκκλησία με τάξη. Θα ανάψετε όλοι κεριά. Θα προσκυνήσετε τις εικόνες. Θα σταθείτε προσοχή και δεν θέλω να διαπιστώσω καμιάν αταξία. Θα δείτε τι θα κάνω εγώ και ο «Πάτερ Ανυπόμονος» και το ίδιο θα κάνετε κι εσείς. Θα πάμε να πάρουμε και αντίδωρο, θα φιλήσουμε και το χέρι του παπά…».
Όλα αυτά και πολλά άλλα, που μαρτυρούν το πώς αντιμετώπιζε την Εκκλησία ο Άρης Βελουχιώτης, τα περιγράφει με λεπτομέρειες στις αναμνήσεις του ο «πάτερ Ανυπόμονος», ο οποίος προσθέτει σε άλλο σημείο πως, όταν οι μαυροσκούφηδες πήγαν στον Αίγιο, ο Άρης του είπε: «Θέλω, παππούλη μου, να πάμε να επισκεφθούμε τον Δεσπότη. Θέλω να τον ιδώ γιατί τον σέβομαι. Τον είχαμε στη Λαμία ιεροκήρυκα και ήταν φίλος του πατέρα μου…» Ποιος ήταν εκείνος ο Δεσπότης; Επρόκειτο για τον Θεόκλητο, αργότερα Δεσπότη Πατρών και κατόπιν Αρχιεπίσκοπο Αθηνών! Και η συνάντηση με τον Θεόκλητο έγινε σε εξαιρετικά εγκάρδια ατμόσφαιρα.
Εάν, λοιπόν, ζούσε εκείνα τα χρόνια ο ανιστόρητος Νίκος Φίλης και τον άκουγε ο Άρης Βελουχιώτης να λέει αυτές τις ανοησίες για «θρησκειολογίες», κατάργηση του μαθήματος των Θρησκευτικών στα σχολεία κλπ., σίγουρα θα τον έστελνε… «εις τόπον χλοερό» και θα είχε την τύχη του Μαραθέα (ας μην επεκταθούμε στην τραγική εκείνη σκοτεινή ιστορία)! Ο «πατέρας Ανυπόμονος» τόνιζε: «Η παράδοση του ορθοδόξου κλήρου στο έθνος μας θέλει τους ιερείς και τους μοναχούς άλλοτε μπροστάρηδες και άλλοτε συμμετόχους σε όλους τους εθνικούς αγώνες του Γένους μας…».
Ας δούμε, όμως, τι έλεγε για την Ορθοδοξίας ο κορυφαίος ηγέτης του ΚΚΕ, ο Νίκος Ζαχαριάδης. Σε άρθρο του στις 9/9/0945 στον «Ριζοσπάστη», μεταξύ άλλων, ανέφερε: «Η Ορθοδοξία ιδεολογικά – πνευματικά ανταποκρίνεται σε μια νοοτροπία λαϊκή, σ’ έναν εσωτερικό ψυχικό δεσμό που ο ευρωπαίος κοσμοπολίτης ονομάζει «ανατολικό πνεύμα» και ο ξεπεσμένος και έκφυλος Λεβαντίνος περιφρονεί, μα που συγκεντρώνει και εκφράζει εσωτερική λαϊκή ενότητα και εκδηλώνει ανώτερα ιδεώδη και χαρίσματα (…) Η Ορθόδοξη Ανατολική Εκκλησία και η χριστιανική θρησκεία, γενικότερα, όπως την εκφράζει η Εκκλησία αυτή, έπαιξαν όχι μόνο στη Ρωσία μα και στα Βαλκάνια έναν προοδευτικό ρόλο, τόσο σαν παράγοντας που διευκόλυνε και επιτάχυνε την εθνική διαμόρφωση, συσπείρωση και ανάπτυξη, παρέχοντάς της ενιαία ιδεολογικά πλαίσια, όσο σα στοιχείο που στα χρόνια του εξανδραποδισμού και της σκλαβιάς κάτω από την οθωμανική τυραννία συνέτεινε σημαντικά και ουσιαστικά στον εθνικοαπελευθερωτικό τότε αγώνα…». Και στη συνέχεια ο Ζαχαριάδης περιέγραφε το γεγονός ότι στα χρόνια της χιτλεροφασιστικής υποδούλωσης στην Ελλάδα «’ένα μεγάλο μέρος του κλήρου τάχθηκε στο πλευρό του λαού και πολέμησε μαζί του…». Τι να αναφέρουμε ακόμα; Τους δεκάδες ιερείς που κατάσφαξαν ή κρέμασαν Γερμανοί και Βούλγαροι κατά τη ναζιστική κατοχή; Μα, χρειαζόμαστε τόμους για να καταγράψουμε το εθνικό έργο του κλήρου και της Εκκλησίας.
Η σουρεαλιστική κυβέρνηση των ανιστόρητων και χριστιανομάχων του ψευδοαριστερού ΣΥΡΙΖΑ σίγουρα ο μόνος στον οποί πιστεύει είναι ο … Ιούδας ο Ισκαριώτης! Εκείνος πρόδωσε τον Χριστό. Οι ΣΥΡΙΖΑιοι πρόδωσαν τον λαό! Ο Ιούδας, όμως, τουλάχιστον από τύψεις κρεμάστηκε, δίνοντας τέρμα στη ζωή του. Οι ΣΥΡΙΖΑιοι, πιο… «πρακτικοί», προτίμησαν να κρεμάσουν τον λαό, χάριν της δικτατορίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και να μη θέσουν τέρμα στην αυταρχική εξουσία τους.
Έχουμε, όμως, και τους «συμφεροντολόγους» του άλλου κόμματος που συγκυβερνά: τους Ανεξάρτητους Έλληνες. Με νερόβραστες δηλώσεις «διαφοροποιούνται» από τις φαιδρότητες και τις ασχήμιες του υπουργού Παιδείας, αλλά δεν κάνουν τίποτα παραπάνω, διότι το μέλι της εξουσίας είναι πολύ γλυκό. Εάν είναι ειλικρινείς, οφείλουν να απαιτήσουν την απομάκρυνση του Φίλη, διαφορετικά να απειλήσουν με αποχώρηση από το κυβερνητικό σχήμα. Δεν αντιλαμβάνεται η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ ότι με το να έρχεται σε σύγκρουση με την Εκκλησία και την Ορθοδοξία χάνει (έχει ήδη απολέσει) την ανοχή της συντριπτικής πλειονότητας των πολιτών; Με τις συνεχείς δολοφονικές φοροκαταιγίδες αλλά και με τον πόλεμο κατά της Εκκλησίας η κυβέρνηση αποδεικνύει ότι… «δεν έχει τον Θεό της…».