Του Ανδρέα Ανδριανόπουλου
Πρέπει επι τέλους να σοβαρευθούμε. Η τουλάχιστον να ομολογήσουμε πως δεν είναι δυνατόν να επιβιώσουμε αποφεύγοντας την χρεωκοπία.
Αυτή η αποκρουστική συγχωρδία κρυαγών απόγνωσης για το επάρτατο μνημόνιο και τους κακούς ξένους που επιβουλεύοντια δήθεν την καλπέρασή μας πρέπει να τελειώσει. Ουδείς πραγματικά ενδιαφέρεται για μας. Και στην πραγματικότητα, αν δεν είμασταν στην ευρωζώνη η αν δεν χρωστούαμε σημαντικά ποσά σε ευρωπαικές τράπεζες δεν θα ίδρωνε ουδενός το αυτί για τις φωνές πανικού που θα ακούγοντνα από την Αθήνα.
Ας το συνειδητοποιήσουμε επι τέλους. Το μνημόνιο δεν έχει σχεδόν καθόλου εφαρμοσθεί. Η βουτιά στην ανυποληψία της ελληνικής οικονομίας και το κάθιοσμα της αγοράς οφείλονται κατά κύριο λόγο στις αριστερές ιδεοληψίες των κυβερνόντων αλλά και…
στον έκδηλο κρατισμό που κυριαρχεί στο πολιτικό μας σύστημα αλλά και στην κοινωνία μας γενικότερα. Ζούσαμε για δεκαετίες πολύ πάνω από τις δυνατότητές μας με δανεικά. Και ουδείς είχε ενοχληθεί. Και είναι χυδαία παραπειστικό το επιχείριημα πως ο λαός δεν το εγνώριζε. Από τις εκλογές ακόμη του 1986 η ΝΔ είχε προειδοποιήσει (και με αφίσα ακόμη) πόσα χρώσταγε ένα νεογέννητο παιδί στους ξένους δανειστές μας για να ικανοποιήθούν οι παροχές που μοίραζε απλόχερα ο Α. Παπανδρέου. Κι ο λαός, σε απάντηση αυτών των προειδοποιήσεων, επανεξέλεξε πανηγυρικά στην κυβέρνηση το Πασόκ. Για να φτάσουμε στο περίφημο, «Τσοβόλα, δώστα όλα». Και στο ξεκίνημα της οριστικής κατάρρευσης των δημοσίων οικονομικών της χώρας. Αν, εν τούτοις, δεν είχε μεσολαβήσει η ιστορία με τον Γ. Κοσκωτά αλλά και οι προσωπικές του περιπέτειες, αμφιβάλλω πολύ αν θα είχε χάσει ο τότε Πρωθυπουργός την εξουσία.
Ο λαός είχε δυστυχώς εθισθεί σε ένα κλίμα άκοπου πλουτισμού, βελτίωσης του βιοτικού επιπέδου με δάνεια και ανοχής μιάς κοινωνικής πραγματικότητας ατιμωρησίας και ρεμούλας. Μιά νοοτροπία που είναι εξαιρετικά δύσκολο τώρα να ξεριζωθεί και να αλλάξει. Καταγγέλουν τώρα σχεδόν άπαντες το μνημόνιο (ακόμα και πολλοί παράγοντες του κυβερνητικού χώρου) για το τέλμα στο οποίο έχει βυθισθεί η ελληνική οικονομία. Και κατηγορούντια πολιτικοί και κοινοβούλιο για τα συνολικά χάλια του τόπου. Είναι όμως αυτοί οι πραγματικοί υπεύθυνοι; Και από που προκύτπουν ευθύνες του μνημονίου; Το οικονομικό αδιέξοδο που αντιμετωπίζουμε σήμερα οφείλεται κατά κύριο λόγο στον σοσιαλκρατισμό που επικρατεί στις επιλογές της κυβέρνησης αλλά και στην γενικότερη κρατικοεξαρτούμενη νοοτροπία που χαρακτηρίζει τις αντιλήψεις της ελληνικής κοινωνίας. Και ιδιαίτερα μάλιστα αυτών που διαμαρτύρινται γαι το μνημόνιο και για τις πολιτικές που επιτάσσει.
Το μνημόνιο δεν ευθύνεται για τα αδιέξοδα που αντιμετωπίζουμε γιατί απλούστατα δεν εφαρμόζεται. Αν εξαιρέσει κανείς τις αυξήσεις του ΦΠΑ, που αποτελούν παράγωγο της συμβολής των ευρωπαίων στον μηχανισμό στήριξης κι όχι πολιτική που υποστηρίζει το ΔΝΤ, όποιες άλλες πολιτικές έχουν εφαρμοσθεί αποτελούν εμπνεύσεις του γαλουχημένου στις σοσιαλιστικές ιδέες οικονομικού επιτελείου. Οι παράλογες αυξήσεις των φορολογικών συντελεστών, οι συνεχείς αλλαγές στο σύστημα είσπραξης φόρων καθώς και η επιδορμή σε εισοδήματα και ακίνητα, κοντολογίς όλα εκείνα τα μέτρα που έχουν οδηγήσει σε νέκρωση την αγορά και σε βάθεμα της ύφεσης, αποτελούν αποκλειστικά εμπνεύσεις της κυβέρνησης. Οπως κυβερνητικό έργο είναι οι εμμονές στα έσοδα αλλά και η σκόπιμη υποβάθμιση του προβλήματιος της υποχωρητικότητας σε οτιδήποτε θα οδηγούσε σε ουσιαστική μείωση δημοσίων εξόδων (περικοπές του κράτους δηλ. και κατάργηση γραφειοκρατίας και άλλων παρεμβάσεων στις αγορές). Το μνημόνιο μιλούσε για περιστολή ελλειμμάτων. Δεν ζητούσε αύξηση φόρων. Αυτό, όπως και η μείωση εισοδημάτων και συντάξεων, είναι αποτέλεσμα κυβερνητικών πρωτοβουλιών. Η κυβέρνηση ομιλεί συνέχεια για έσοδα για να αναβάλει την αναπόφευκτη τελικά περικοπή δαπανών και κατάργηση κρατικών φορέων.
Το μνημόνιο όμως ζητούσε άλλα πράγματα, για το οποία δεν έχει γίνει περίπου τίποτε. Απελευθερώθηκαν τα προστατευόμενα επαγγέλματα; Εγιναν εκτεταμένες ιδιωτικοποιήσεις; Εξορθολογίσθηκαν τα οικονομικά των νοσοκομείων; Καταργήθηκαν άχρηστοι δημόσιοι φορείς που επιβαρύνουν τους φορολογούμενους δίχως να προσφέρουν ουσιαστικές υπηρεσίες¨στην κοινωνία; Ακούμπησε κανείς τους απολιθωμένους δεινόσαυρους του δημόσιου τομέα για να μας απαλλάξει από τους πόρους που την ώρα αυτή ακόμη καταναλώνουν; Ακόμα κι ο Οργανισμός που έγινε για να αποξηράνει πριν από 100 περίπου χρόνια την Λίμνη Κωπαίδα, παραμένει αγέρωχος στην θέση του! Αλλά μήπως έγινε καμία ουσαστική προσπάθεια για την εξυγίανση των περίφημων ΔΕΚΟ; Ξεκινώντας βέβαια από την κατάργηση του απαράδεκτου νόμου που δίνει το δικαίωμα στους συνδικαλιστές ουσιαστικά να συνδιοικούν τις δημόσιες επιχειρήσεις.
Μια ένδειξη για το πως κατασπαταλώνται τα χρήματα των ελλήνων φορολογουμένων είναι τα 11 περισσότερο χαρακτηριστικά – και προκλητικά, θα έλεγα – επιδόματα που απολαμβάνουν οι μισθοδοτούμενοι σε φορείς του δημοσίου και σε ΔΕΚΟ. Επίδομα Προπέλας (Λιμενικό), Επίδομα Αγαμίας (ΕΛΠΕ) – αν τους βρούμε γυναίκες σίγουρα θα στοιχίζουν λιγότερο – Επίδομα Εγκαιρης Προσέλευσης στην Εργασία (ΕΘΕΛ), Επίδομα Κεραίας (ΗΣΑΠ), Επίδομα Μεταφοράς Φακέλου (Δημόσιο), Επίδομα Παραλαβής – Παράδοσης Λεωφορείου (ΕΘΕΛ) – δηλ. οι προσλαμβανόμενοι σαν οδηγοί θα άφηναν τα οχήματα στο δρόμο; – Επίδομα Αποτελεσματικότερης Διεκπεραίωσης Υποθέσεων (Υπ. Δικαιοσύνης), Επίδομα Φάξ (ΔΕΗ), Επίδομα Χρήσης του Κυλικείου (ΕΛΠΕ) – για όσους προφανώς δεν αρέσει το διατιθέμενο φαγητό – Επίδομα Προθέρμανσης Αυτοκινήτου (ΟΤΕ), Επίδομα Πλυσίματος Χεριών (ΟΣΕ).*
Αυτά επιχειρεί να περιορίσει το μνημόνιο και σε αυτό ανθίσταται η κυβέρνηση. Και μαζί της αντιδρούν όλοι οι φορείς των βολεμένων ουσιαστικά λαθρεπιβατών της ευημερίας. Δεν έχουν όλοι αυτοί παρά να κοτάξουν το εξαιρετικό, πολύ πρόσφατο, βιβλίο του Matthew Lynn,, Bust: Greece, the Euro, and the Sovereign Debt Crisis , 2010 (Χρεωκοπία: Η Ελλάδα, το Ευρώ και η Κρίση του Δημοσίου Χρέους). Για να καταλάβουν τις διαστάσεις του προβλήματός μας αλλά και τις γεμάτες αέρα ανοησίες που διακινούνται στον ελληνικό δημόσιο διάλογο.
* Ο κατάλογος δημοσιεύθηκε στην Athens Voice.