14.8 C
Chania
Friday, March 29, 2024

Οταν ο Σαρτρ, ο Φουκώ και άλλοι διανοητές ήταν υπέρ της παιδοφιλίας

Ημερομηνία:

Κι όμως, είναι αλήθεια: σπουδαίοι γάλλοι διανοούμενοι, εμφορούμενοι από τις επαναστατικές ιδέες του Μάη ’68, έφτασαν στο σημείο να υπερασπιστούν παιδόφιλους και να θεωρητικοποιήσουν υπέρ της παιδοφιλίας, στα πλαίσια μιας νεφελώδους ελευθεριότητας.

Δεν χωράει αμφιβολία: η παιδεραστία οφείλει να καταδικάζεται απερίφραστα από όλους μας. Από όλους μας; Κι όμως, αν ανατρέξουμε κάποια χρόνια πίσω, εκεί στην ταραγμένη γενιά του Μάη του ’68, θα διαπιστώσουμε πως μεταξύ κορυφαίων γάλλων διανοουμένων υπήρξε μια κάπως ελαστική αντιμετώπιση του απεχθούς φαινομένου της κακοποίησης των παιδιών.

Αρκεί να θυμηθούμε πως ονομαστοί διανοούμενοι όπως οι: Jean-Paul Sartre, Roland Barthes, Simone de Beauvoir, Gilles και Fanny Deleuze, Francis Ponge, Philippe Sollers, Jack Lang, Bernard Kouchner, Louis Aragon, André Glucksmann, François Châtelet και πολλοί άλλοι (συνολικά 69 διανοητές) είχαν υπογράψει στις 26 Ιανουαρίου 1977 μια ανακοίνωση με την οποία υπερασπίζονταν τρεις άντρες που είχαν φυλακιστεί για περισσότερα από τρία χρόνια επειδή κακοποίησαν σεξουαλικά ανηλίκους κάτω των 15 ετών.

Πολλές εφημερίδες εκείνη την περίοδο έγραφαν για «κίνημα» υπέρ της παιδεραστίας.

«Τρία χρόνια φυλάκισης για αγκαλιές και φιλιά είναι πολύ», έγραφαν μεταξύ άλλων σε εκείνη την επιστολή. Απαιτούσαν, δε, την απελευθέρωση των τριών ανδρών με το πρόσχημα ότι τα παιδιά δεν ήταν θύματα της παραμικρής βίας, αλλά, αντιθέτως, ότι είχαν συναινέσει.

Στη συνέχεια, στις 23 Μαΐου 1977, η εφημερίδα «Opinion» δημοσίευσε ανακοίνωση 80 γάλλων διανοουμένων, συμπεριλαμβανομένων των Jean-Paul Sartre, Michel Foucault, Roland Barthes, Simone de Beauvoir, Alain Robbe-Grillet, Jacques Derrida, Philippe Sollers και Françoise Dolto, στην οποία ζητούσαν να αποποινικοποιήσει η πολιτεία τις σεξουαλικές σχέσεις μεταξύ ενηλίκων και παιδιών κάτω των 15 ετών.

Είχε, όμως, και συνέχεια αυτή η δημόσια κατάθεση υπέρ της παιδοφιλίας. Στις 4 Απριλίου 1978, το τηλεοπτικό πρόγραμμα «Dialogues» καλεί τον Michel Foucault, τον μυθιστοριογράφο και ιδρυτικό μέλος του Ομοφυλοφιλικού Μετώπου για την Επαναστατική Δράση (FHAR) Guy Hocquenghem και τον δικηγόρο Jean Danet. Και οι τρεις είχαν ταχθεί επισήμως υπέρ της αποποινικοποίησης της παιδοφιλίας. Για μια ώρα και ένα τέταρτο θα υπερασπιστούν την ιδέα ότι οι παιδεραστές φυλακίστηκαν λανθασμένα επειδή τα παιδιά που κακοποίησαν είχαν συναινέσει.

Παράλληλα, καταδίκασαν την αυξανόμενη επιρροή των ψυχιάτρων στα δικαστήρια που θυματοποιούν τους ενήλικες και αποδίδονται σε ένα κυνήγι μαγισσών με αφορμή γεγονότα ή υπαρκτές σεξουαλικές σχέσεις μεταξύ ενηλίκων και παιδιών κάτω των 15 ετών, τα οποία γεγονότα και σχέσεις, σύμφωνα με τους τρεις ομιλητές, δεν έχουν τόση βαρύτητα.

Πολλές εφημερίδες εκείνη την περίοδο έγραφαν για το κίνημα υπέρ της παιδεραστίας, το οποίο στις Κάτω Χώρες έχει γίνει και πολιτικό κίνημα. Τον Ιούνιο του 1978 ο φιλόσοφος René Schérer τόλμησε να πει το εξής: «Η παιδόφιλη περιπέτεια έρχεται να αποκαλύψει την αφόρητη δήμευση ύπαρξης και νοήματος που ασκείται σε σχέση με το παιδί από τους κυρίαρχους περιοριστικούς ρόλους της κοινωνίας».

Προφανώς τώρα αυτές οι παραδοχές μάς ανατριχιάζουν, αλλά εκείνη την εποχή υπήρξε για αρκετούς η τάση για πλήρη αλλαγή της κοινωνίας, για ολοκληρωτική απελευθέρωση από τα στενά δεσμά της οικογένειας και τις θεωρούμενες ως οπισθοδρομικές σεξουαλικές πρακτικές. «Το σεξ είναι πανταχού παρόν στην κοινωνία», δηλώνει η Virginie Girod, ειδική στην ιστορία των γυναικών και της σεξουαλικότητας «και στη δεκαετία του 1970, οι άνθρωποι είπαν στον εαυτό τους: ”ζητάμε να κάνουμε αυτό που θέλουμε”».

Ακόμη και ο γνωστός πρωτομάστορας του Μάη ’68 και μετέπειτα ευρωβουλευτής, Daniel Cohn Bendit, είχε ανάρμοστη συμπεριφορά. Στο βιβλίο του «Le Grand bazar» (που εκδόθηκε το 1975 από τον εκδοτικό οίκο Belfond), περιγράφει τη δραστηριότητά του ως εκπαιδευτικός σε ένα «εναλλακτικό» νηπιαγωγείο στη Φρανκφούρτη. Το 1982 μιλώντας στη γνωστή εκπομπή «Apostrophes» θα παραδεχθεί:

«Δούλευα στο παρελθόν με παιδιά ηλικίας μεταξύ 4 και 6 ετών.

Όταν ένα 5χρονο κορίτσι αρχίζει να γδύνεται μπροστά σου, είναι φανταστικό, είναι ένα ερωτικό μανιακό παιχνίδι». Για να δικαιολογήσουν τις σεξουαλικές πρακτικές τους με παιδιά, πολλοί παιδόφιλοι είχαν χρησιμοποιήσει το ελευθεριακό πλαίσιο του Μάη του ’68.

Επίσης, τη δεκαετία του 1970, ο τραγουδιστής Claude François αναγνωρίζει ότι έχει εμμονή με ανήλικα κορίτσια: «Τα κορίτσια μετά τα 18 αρχίζουν να σκέφτονται. Δεν είναι πλέον φυσικά. Νιώθουν υποχρεωμένα να πάρουν θέση. Το όνειρο που με αντιπροσωπεύει είναι αυτό των μικρών κοριτσιών».

"google ad"

«Στα κινήματα που πολεμούσαν την ιδέα της σεξουαλικής πλειοψηφίας στο δεύτερο μέρος της δεκαετίας του 1970, υπήρχε η ιδέα ότι οι σχέσεις μεταξύ ενηλίκου και παιδιού θα μπορούσαν να εξεταστούν, χωρίς σχέσεις παραδοσιακής κυριαρχίας, ιδίως της οικογενειακής κυριαρχίας», σημειώνει ο Jean Bérard, λέκτορας στο ENS Paris-Saclay.

Εν ολίγοις, για να δικαιολογήσουν τις σεξουαλικές πρακτικές τους με παιδιά, πολλοί παιδόφιλοι είχαν εκμεταλλευτεί αυτό το πνευματικό κίνημα από το Μάιο του ’68 που προωθούσε τη σεξουαλική ελευθερία και το σπάσιμο των κυριαρχικών νόμων. Σα να λέμε ότι στην αναμπουμπούλα ο λύκος χαίρεται, αλλά με ιδεολογικό περίβλημα.

Την ίδια περίοδο, οι φεμινίστριες κυρίως -και ευτυχώς- αγωνίστηκαν για τον επαναπροσδιορισμό της έννοιας του βιασμού και εξήγησαν ότι η σχέση μεταξύ ανηλίκου και ενήλικου βρίσκεται ήδη σε σχέση εξουσίας, κυριαρχίας και ανισότητας και δεν μπορεί, συνεπώς, να θεωρηθεί σύμφωνα με το μοναδικό κριτήριο της συγκατάθεσης, αλλά προηγείται το κριτήριο της ηλικίας.

Το πραγματικό σημείο καμπής ωστόσο συνέβη τη δεκαετία του 1990. Η Γαλλία και η Ευρώπη ανακάλυψε το φρικτό πρόσωπο της παιδεραστίας με την υπόθεση Marc Dutroux στο γειτονικό Βέλγιο. Η υπόθεση Dutroux αποκαλύπτει μια εντελώς διαφορετική πτυχή της παιδοφιλίας από το «ροζ συννεφάκι» των αριστερών διανοούμενων του ’68: σκληρή, δολοφονική, απείρως τραυματική. Αυτό είναι το τέλος της ψευδαίσθησης μιας υποθετικής συγκατάθεσης και κάπως έτσι συνειδητοποίησαν άπαντες  ότι όταν μιλάμε για παιδεραστία έχουμε να κάνουμε με μια ειδεχθή εγκληματική πράξη.

Έκτοτε, πολλοί πρωταγωνιστές του ελευθεριακού κινήματος ανασκεύασαν τις απόψεις τους, τουλάχιστον στο θέμα της παιδοφιλίας. Ο πρώην σοσιαλιστής υπουργός Jack Lang που είχε συνυπογράψει το ’77 το κείμενο συμπαράστασης στους καταδικσθέντες παιδόφιλους, δήλωσε χαρακτηριστικά τον Ιανουάριο του 2021:

«Κάναμε μια απαράδεκτη μαλακία».

andro.gr

 

Ακολουθήστε το agonaskritis.gr στο Google News, στο facebook και στο twitter και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Αγώνας της Κρήτηςhttp://bit.ly/agonaskritis
Ο “Αγώνας της Κρήτης” εκδόθηκε στις 8 Ιουλίου του 1981. Είναι η έκφραση μιας πολύχρονης αγωνιστικότητας. Έμεινε όλα αυτά τα χρόνια σταθερός στη διακήρυξή του για έγκυρη – έγκαιρη ενημέρωση χωρίς παρωπίδες. Υπηρετεί και προβάλλει, με ευρύτητα αντίληψης, αξίες και οράματα για μία καλύτερη κοινωνία. Η βασική αρχή είναι η κριτική στην εξουσία όποια κι αν είναι αυτή, ιδιαίτερα στα σημεία που παρεκτρέπεται από τα υποσχημένα, που μπερδεύεται με τη διαφθορά, που διαφθείρεται και διαφθείρει. Αυτός είναι και ο βασικός λόγος που η εφημερίδα έμεινε μακριά από συσχετισμούς και διαπλοκές, μακριά από μεθοδεύσεις και ίντριγκες.

1 ΣΧΟΛΙΟ

Τελευταία Νέα

Περισσότερα σαν αυτό
ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ